Εκπομπές περί οικογένειας και παιδιά και για παιδιά τις οποίες μπορείτε να ακούτε στον ραδιοφωνικό σταθμό της Πηραΐκή Εκκλησία :
Ακούστε την εκπομπή “ Μαζί με τους γονείς “ κάθε Τετάρτη στις 12.15 το μεσημέρι .
Την εκπομπή παρουσιάζει ο πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Τσιμούρης
Ακούστε την εκπομπή “ Αποκλειστικά για παιδιά “ ( Μια εκπομπή για παιδιά κάθε ηλικίας ) κάθε Σάββατο στις 9.45 το πρωί . Την εκπομπή παρουσιάζει η Στέλλα Πλαταρά .
Ακούστε την εκπομπή “ Καλημέρα παιδιά “ ( Μια εκπομπή για παιδιά κάθε ηλικίας ) κάθε Σάββατο στις 10.30 το πρωί . Την εκπομπή παρουσιάζει η Μαρία Φρυδά Παπαγεωργίου .
Ακούστε την εκπομπή “ Συντροφιά με την ελπίδα “ κάθε Σάββατο στις 12 ή ώρα το μεσημέρι .
Την εκπομπή παρουσιάζει ο διευθηντής του παιδικού σταθμού της Ιεράς Μητροπόλεως κύριος Νίκος Σαμπαζιώτης
Ακούστε την εκπομπή “ Κοντά στον όμορφο κόσμο των παιδιών “ κάθε Σάββατο στις 13 το μεσημέρι . Την εκπομπή παρουσιάζει η εκπαιδευτικός κυρία Πηνελόπη Μωραΐτου .
Η ηλεκτρονική διεύθηνση του ραδιοφωνικού σταθμού της Πηραΐκή Εκκλησίας :
http://www.pe912fm.com/default.aspx
Εκπομπές περί οικογένειας και παιδιά και για παιδιά τις οποίες μπορείτε να ακούτε στον ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος :
Ακούστε την εκπομπή “ ΕΛΑ ΚΑΙ ΣΥ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΑΣ “ ( Για ό,τι κάνει και δεν κάνει η Εκκλησία στο χώρο της νεότητας ) κάθε Τετάρτη στις 10.30 το βράδυ .
Την εκπομπή παρουσιάζει ο π. Αναστάσιος Βλαβιανός
Ακούστε την εκπομπή “ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΖΩΗ “ ( Το σήμερα και το αύριο των παιδιών ) κάθε Σάββατο στις 16.30 το απόγευμα . Την εκπομπή παρουσιάζει η εκπαιδευτικός Ελένη Κόντου
Ακούστε την εκπομπή “ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ “
( Αληθινές ιστορίες της πατρίδος μας που μοιάζουν με παραμύθι ) κάθε Σάββατο στις 12 η ώρα το μεσημέρι . Την εκπομπή παρουσιάζει η παιδαγωγός και συγγραφέας Αθηνά Ντάσιου – Γιάννου.
Η ηλεκτρονική διεύθηνση του ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος :
http://www.ecclesia.gr/greek/ecclesiaradio/index.htm
Dienstag, 3. Februar 2009
Sonntag, 1. Februar 2009
Samstag, 24. Mai 2008
Samstag, 15. März 2008
Donnerstag, 13. März 2008
ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ
Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση, και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β' Παλαιολόγου, «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν θυγατέρα του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς ηγεμόνες - κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου κράλη (=βασιλιά) Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν (π.χ. ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας και κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους = όσιος Συμεών ο Μυροβλύτης). Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης ανέλαβε την ηγεμονία του σημερινού βουλγαρικού τμήματος της βορειο - ανατολικής Μακεδονίας, στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμώνος. Η γέννησή της τοποθετείται στα αμέσως μετά τον θάνατο το Δουσάν χρόνια. Η ανατροφή, η μόρφωση, η αγωγή της, ήταν διαποτισμένα με ό,τι ανώτερο υπαγόρευε το βυζαντινό ιδεώδες, διότι οι Σέρβοι είχαν επηρεαστεί πολύ από τον βυζαντινό πολιτισμό. Ένοιωθε τον εαυτό της περισσότερο ταυτισμένο με τον πολιτισμό και κυρίως με την εθνική συνείδηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Συναισθηματικά και ουσιαστικά έρρεπε μάλλον προς το Βυζάντιο, του οποίου επέπρωτο να γίνει Αυγούστα και Αυτοκρατόρισσα, περά προς την γενέθλιο σερβική πατρίδα. Κοντά σ' αυτά και πάνω απ' αυτά, γαλουχήθηκε με την πατροπαράδοτη στην οικογένειά της, ακράδαντη ορθόδοξη πίστη στο Θεό. Αυτή η πίστη είναι που θα την οδηγεί, θα την φωτίζει, και θα την εμπνέει στην πολυτάραχη γεμάτη θλίψεις και δοκιμασίες ζωή της. Υπολογίζεται νάταν 19 περίπου χρονών όταν παντρεύτηκε τον Μανουήλ Β' Παλαιολόγο (τέλη του 1390), λίγους μήνες πριν γίνει Αυτοκράτορας. Η καινούργια ζωή της Ελένης - αγίας Υπομονής, από την αρχή της έδειξε ότι θα ήταν Γολγοθάς. Πολλές ήταν οι φορές που χρειάστηκε να πιει το ποτήρι της προσβολής και του εξευτελισμού στο πλευρό του συζύγου της όχι μόνο από τους αλλόθρησκους, αλλά και από τα κατ' όνομα χριστιανικά κράτη της Δύσεως, στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να βρει τρόπους σωτηρίας της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορίας. Η Ελένη - αγία Υπομονή απεδείχθη εξαιρετικός άνθρωπος που συγκέντρωνε πολλές και μεγάλες αρετές, και ψυχική δύναμη. Έδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση τόσο της θέσης της και των περιστάσεων, όσο και του ρόλου που αυτές της υπαγόρευαν, σε όλα τα επίπεδα. Αγαπούσε το λαό. Ήταν η μεγάλη μάννα που ο καθένας μπορούσε να προστρέξει. Συμμεριζόταν τις αγωνίες του και ανησυχίες του ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με την προσευχή, με την πραότητά της και με γλυκά και παρηγορητικά της λόγια να τον ενισχύσει. Είναι πολύ χαρακτηριστικά και εύγλωττα μέσα στην λακωνικότητά της τα όσα γράφει για την Αυτοκρατόρισσα, ο σύγχρονός της φημισμένος φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός - Πλήθων: «Η Βασιλίς αύτη με πολλήν ταπείνωσιν και καρτερικότητα εφαίνετο να αντιμετωπίζει και τας δύο μορφάς της ζωής. Ούτε κατά τους καιρούς των δοκιμασιών απεγοητεύετο, ούτε όταν ευτυχούσε επανεπαύετο, αλλά εις κάθε περίπτωσιν έκανε το πρέπον. Συνεδύαζε την σύνεσιν με την γενναιότητα, περισσότερον από κάθε άλλην γυναίκα. Διεκρίνετο δια την σωφροσύνην της. Την δε δικαιοσύνην την είχε εις τελειότατον βαθμόν. Δεν εμάθαμε να κάμνει κακόν εις ουδένα, ούτε μεταξύ των ανδρών, ούτε μεταξύ των γυναικών. Αντιθέτως εγνωρίσαμε να κάμνει πολλά καλά και εις πολλούς. Με ποίον άλλον τρόπον δύναται να φανεί εμπράκτως η δικαιοσύνη, εκτός από το γεγονός του να μη κάμνει κανείς ποτέ θεληματικά και σε κανέναν κακό, αλλά μόνον το αγαθόν σε πολλούς;» Στάθηκε αντάξια του φιλόσοφου και φιλόχριστου συζύγου της Μανουήλ. Στάθηκε άξια δίπλα του για 35 χρόνια, «συνευδοκόντας», σύμφωνα με σύγχρονή τους μαρτυρία, δηλ. όλα γινόντουσαν με συμφωνία, ομόνοια, συναπόφαση, εν πνεύματι Χριστού και αγωνιστική αγιότητα. Κατόρθωναν να τιμούν την αρετή με λόγια και έργα. «Λόγω μεν διδάσκοντας το πρακτέον, έργω δε γενόμενοι πρότυπα και εικόνες εφηρμοσμένης αγάπης». Στο ευλογημένο ζευγάρι ο Θεός χάρισε οκτώ παιδιά. Έξι αγόρια από τα οποία τα δύο ανέβηκαν στον αυτοκρατορικό θρόνο, ο Ιωάννης Η' και ο Κωνσταντίνος ΙΑ', ο τελευταίος θρυλικός αυτοκράτορας. Ο Θεόδωρος, ο Δημήτριος και ο Θωμάς διετέλεσαν δεσπότες του Μυστρά, και ο Ανδρόνικος της Θεσσαλονίκης. Και δύο κορίτσια, τα οποία όμως πέθαναν σε μικρή ηλικία. Η πολύτεκνη και φιλότεκνη μητέρα γαλούχησε τα παιδιά της με τα νάματα της πίστεως και τη γλυκύτατη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, τα οδηγούσε σε ιερά προσκυνήματα και σεβάσμια Μοναστήρια της Βασιλεύουσας, και επιζητούσε υπέρ αυτών τις ευχές των αγίων ασκητών και Γερόντων. Τα ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», και ποτέ δεν «έπαυσε μετά δακρύων προσευχής και αγάπης να νουθετή ένα έκαστον».Με υπομονή και επιμονή, με προσοχή και προσευχή σμίλεψε τους χαρακτήρες τους, τους έδωσε μαζί με το «ζην»και το «εύ ζην». Έτσι, κατάφερε, μεταξύ άλλων, να θέσει τέρμα στις επί 90 περίπου χρόνια συγκρούσεις μεταξύ των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας για την εξουσία που είχαν εξαντλήσει την αυτοκρατορία. Οι όποιες διαφορές απόψεων η διενέξεις παρουσιάζονταν (μετά το θάνατο του Μανουήλ), ξεπερνιόνταν ήσυχα με το κύρος της μητρικής της παρέμβασης και της προσευχής της. Ιδιαίτερη ήταν η αγάπη της για τα Μοναστήρια. Εκεί αναπαυόταν, ξεκουραζόταν η ψυχή της, αντλούσε δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια. Αυτό, το ενέπνευσε σε όλη την οικογένειά της. Ο σύζυγός της αφού παρέδωσε τον θρόνο στον πρωτότοκο Ιωάννη, δύο μήνες πριν τον θάνατό του (29 Μαρτίου 1425), απεσύρθη στη Μονή του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Ματθαίος. Η ίδια, μετά το θάνατο του συζύγου της έγινε μοναχή (1425) στη Μονή της κυράς Μάρθας, με το όνομα Υπομονή. Και τρία από τα παιδιά τους επίσης έγιναν μοναχοί, ο Θεόδωρος και ο Ανδρόνικος (μ. Ακάκιος) στη Μονή του Παντοκράτορος, και ο Δημήτριος (μ. Δαυίδ) στο Διδυμότειχο Ακόμα, εν όσω βρισκόταν στην πατρίδα της, μαζί με τον πατέρα της έκτισαν την Ι.Μ. Παναγίας Παμμακαρίστου στο Πογάνοβο της πόλης Δημήτροβγκραντ της Ν.Α. Σερβίας. Στην Κωνσταντινούπολη είχε συνδεθεί με την Ι. Μ. του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας, όπου φυλαγόταν το ιερό λείψανο του οσίου Παταπίου του θαυματουργού, στον οποίο η αγία Υπομονή έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια. Η Μονή είχε ιδρυθεί από τον συνασκητή του οσίου Παταπίου στην Αίγυπτο, όσιο Βάρα, έξω από την πύλη του Ρωμανού πριν από το 450μ.Χ. Με την συμβολή της αγίας ιδρύθηκε στη Μονή γυναικείο γηροκομείο με την επωνυμία «Η ελπίς των απηλπισμένων». Η ευλάβειά της προς τον όσιο Πατάπιο φαίνεται από το γεγονός ότι ο αγιογράφος του σπηλαίου του οσίου Παταπίου στα Γεράνεια όρη της Κορινθίας θεώρησε απαραίτητο να ιστορήσει την αγία Υπομονή δίπλα από το σκήνωμα του οσίου. Άνθρωπος φωτεινός και φωτισμένος η αγία Υπομονή, προικισμένη με πολλά τάλαντα, που τα «εμπορεύθηκε» με σύνεση και σωφροσύνη και τα πολλαπλασίασε, κατάφερε με την αρετή, την άσκηση και την καρτερία της να φθάσει σε δυσανάβατα μέτρα αρετής. Μια σημαντική φυσιογνωμία εκείνης της εποχής ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την άλωση, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Βασιλέα Κωνσταντίνο ΙΑ', «Επί τη κοιμήσει της μητρός Αυτού αγίας Υπομονής», αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής: «Την μακαρίαν εκείνην Βασίλισσαν όταν την επεσκέπτετο κάποιος σοφός, έφευγεν κατάπληκτος από την ιδικήν της σοφίαν. Όταν την συναντούσε κάποιος ασκητής, αποχωρούσε, μετά την συνάντηση, ντροπιασμένος δια την πτωχείαν της ιδικής του αρετής, συγκρινομένης προς την αρετήν εκείνης. Όταν την συναντούσε κάποιος συνετός, προσέθετεν εις την ιδικήν του περισσοτέραν σύνεσιν. Όταν την συναντούσε κάποιος νομοθέτης, εγινόταν προσεκτικώτερος. Όταν συνομιλούσε μαζί της κάποιος δικαστής, διεπίστωνε ότι έχει ενώπιόν του έμπρακτον Κανόνα Δικαίου. Όταν κάποιος θαρραλέος (τη συναντούσε), ένοιωθε νικημένος, αισθανόμενος έκπληξιν από την υπομονήν, την σύνεσιν και την ισχυρότητα του χαρακτήρος της. Όταν την επλησίαζε κάποιος φιλάνθρωπος, αποκτούσε εντονώτερο το αίσθημα της φιλανθρωπίας. Όταν την συναντούσε κάποιος φίλος των διασκεδάσεων, αποκτούσε σύνεσιν, και, γνωρίζοντας την ταπείνωσιν εις το πρόσωπόν της, μετανοούσε. Όταν την εγνώριζε κάποιος ζηλωτής της ευσεβείας, αποκτούσε μεγαλύτερον ζήλον. Κάθε πονεμένος με τη συνάντηση μαζί της, καταλάγιαζε τον πόνο του. Κάθε αλαζόνας αυτοτιμωρούσε την υπερβολικήν του φιλαυτίαν. Και γενικά κανένας δεν υπήρξε, που να ήλθεν εις επικοινωνίαν μαζί της και να μην έγινε καλύτερος». Ο Θεός ευδόκησε να μην ζήσει τις τελευταίες τραγικές στιγμές της Αυτοκρατορίας. Την κάλεσε κοντά Του στις 13 Μαρτίου 1450, έχοντας διανύσει 35 χρόνια ως Αυτοκρατόρισσα και 25 ως ταπεινή μοναχή. Ο σύγχρονός της διάκονος Ιωάννης Ευγενικός, αδελφός του Μάρκου του Ευγενικού Αρχιεπισκόπου Εφέσου, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Κων/ νον Παλαιολόγον επί τη κοιμήσει της Μητρός του αγίας Υπομονής συνοψίζει: «Ως προς δε την αοίδιμον, εκείνην Δέσποινα Μητέρα σου, τα πάντα εν όσω ζούσε, ήσαν εξαίρετα, η πίστις, τα έργα, το γένος, ο τρόπος, ο βίος, ο λόγος και όλα μαζί ήσαν σεμνά και επάξια της θείας τιμής και, όπως έζησε μέτοχος της θείας Προνοίας, έτσι και ετελεύτησεν». Η «Αγία Δέσποινα»,όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή) με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής». (Από το ημερολόγιο του 2006 της Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης). Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον. Την κλεινήν βασιλίδα εγκωμιάσωμεν, Υπομονήν την οσίαν, περιστεράν ευλαβή εκ του κόσμου πετασθείσαν της συγχύσεως προς τας σκηνάς του ουρανού, εν αγάπη ακλινεί, ασκήσει και ταπεινώσει βοώντες, θραύσον, λιταίς σου ημών δεσμούς ανόμους, άνασσα. Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω. Υπομονής θεοστηρίκτου την ομώνυμον και βασιλίδων θεοσόφων την υπέρτιμον, την εκλάμψασαν ως άστρον εν Βυζαντίω και χορούς μοναζουσών καταπυρσεύσασαν, ταπεινώσεως βολαίς ανευφημήσωμεν, πόθω κράζοντες. Χαίροις, Μήτερ πανεύφημε. Μεγαλυνάριον. Χαίροις εκμαγείον υπομονής, στήλη σωφροσύνης, αδιάσειστον αρετών, τείχος και ταμείον, Υπομονή, αγάπης, ενθέων βασιλίδων κέρας περίδοξον.
Η μνήμη της Οσίας και Θεοφόρου μητρός ημών Υπομονής, τελείται τη 13η Μαρτίου και 29η Μαΐου.
Η μνήμη της Οσίας και Θεοφόρου μητρός ημών Υπομονής, τελείται τη 13η Μαρτίου και 29η Μαΐου.
Montag, 29. Oktober 2007
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης
Ο ΆΓΙΟΣ Θεόδωρος ο Στουδίτης (759-826), αγαπητοί μου, είνε μεγάλη μορφή. Στην ταραχώδη εποχή μας πολλά έχει να πη. Τα χρόνια είνε παρόμοια· ό,τι συνέβη στην εποχή του, συμβαίνει και σήμερα. Και όπως αγωνίστηκε εκείνος, έτσι πρέπει να αγωνιστούμε κ' εμείς. Θα προσπαθήσω να τον παρουσιάσω ενώπιον σας εν συντομία.
***
Γεννήθηκε το 759 στη Κωνσταντινούπολι. Ο πατέρας του λεγόταν Φωτεινός και ήταν ταμίας του κράτους. Η μητέρα του λεγόταν Θεοκτίστη και ήταν σπάνια γυναίκα. Στον τάφο της ο άγιος Θεόδωρος έκλαψε και εξεφώνησε λόγο, όπου την χαρακτηρίζει με το όνομα «διμήτηρ», δηλαδή δύο φορές μητέρα. Σα' να της έλεγε· Μία φορά με γέννησες με το φυσικό τρόπο και μία με τρόπο πνευματικό αφού μαζί με το γάλα που με πότισες μου έδωσες και τη διδασκαλία του Χριστού.
Από τέτοια μάνα βγήκε. Από μικρός ακολούθησε την ενάρετη ζωή και δέχθηκε την ελληνική παιδεία. Μελέτησε τους κλασικούς συγγραφείς και προ παντός τους πατέρες της Εκκλησίας. Έγινε σπουδαίος Θεολόγος. Αγάπησε το Χριστό και αφιερώθηκε σ΄ αυτόν.
Το 781, με προτροπή της μητέρας του Θεοκτίστης, όλη η οικογένεια ασπάζεται τη μοναχική ζωή. Σε ένα μικρό πατρικό τους κτήμα κοντά στο χωριό Σακλουδίωνος της Προύσης ιδρύεται μοναστήρι. Εκεί ο άγιος Θεόδωρος γίνεται μοναχός με ηγούμενο και διδάσκαλο το θείο του Πλάτωνα. Το 789 χειροτονείται ιερεύς από τον πατριάρχη Ταράσιο. Και όταν το 794 ο θείος του παραιτήθηκε από ηγούμενος, τον διαδέχεται αυτός στην ηγουμενία. Δεν κράτησε όμως πολύ ο καιρός της ησυχίας. Μετά από δύο χρόνια το 796, συνέβη ένα θλιβερό γεγονός. Ο τότε αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος ο ΣΤ' (780-797) είχε μία εκλεκτή γυναίκα, τη Μαρία που οι ιστορικοί μαρτυρούν ότι ήταν υπόδειγμα συζύγου. Εν τούτοις ξαφνικά ο αυτοκράτορας τη διώχνει από τα ανάκτορα την στέλνει συνοδεία στρατιωτών σε μοναστήρι, κι εκεί χωρίς τη θέλησί της την κάνει καλόγρια πράγμα που απαγορεύουν οι κανόνες. Και μόνο αυτό; Αφού έδιωξε τη νόμιμη γυναίκα του, παίρνει ως σύζυγος μία νέα, τη Θεοδότη. Ο γάμος έγινε νύχτα. Ένας παπάς από εκείνους που αποτελούν αίσχος για την Εκκλησία του Χριστού -πάντοτε θα υπάρχουν προδότες-, ο Ιωσήφ που ήταν πρωτόπαπας στην Αγία Σοφία, ανέβηκε στα ανάκτορα και στεφάνωσε το παράνομο ζεύγος. Και την άλλη μέρα ο Κωνσταντίνος πήγε με τη Θεοδότη στην Αγία Σοφία, κ' εκεί η παλλακίδα στέφθηκε επισήμως βασίλισσα. Κακό παράδειγμα για μεγάλους και μικρούς.
Μεγάλο το σκάνδαλο. Και όμως κανείς δε μιλούσε. Τότε μέσα στη σιωπή ακούστηκε βροντή. Κάποιος φώναξε. Δεν ήταν πατριάρχης ούτε δεσπότης. Ένας απλό ιερομόναχος, ο ηγούμενος Θεόδωρος - να χουμε την ευχή του-. Αυτός ήλεγξε το παράνομο αυτοκρατορικό ζεύγος και τον αυλοκόλακα ιερέα που τους στεφάνωσε, έκοψε δε και το μνημόσυνο του πατριάρχου Ταρασίου (784-806) αφού κι αυτός δεν τιμώρησε τον παρανομήσαντα ιερέα. Προσπάθησε με κολακείες και δώρα να κάνη τον άγιο Θεόδωρο να συγκατατεθή, εκμεταλλευόμενος και το ότι η Θεοδότη ήταν εξαδέλφη του. Αν ήταν κανένας άλλος, θα είχε χαρά που η εξαδέλφη του έγινε βασίλισσα. Εκείνος όμως δεν σκέφθηκε έτσι. Κι όταν μία μέρα τόλμησαν να πάνε στο μοναστήρι, ο Θεόδωρος τους έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα. Αυτό όμως το πλήρωσε τον συνέλαβαν, τον μαστίγωσαν, και τον έστειλαν εξορία στη Θεσσαλονίκη.
Έπειτα, όταν ο Κωνσταντίνος τυφλώθηκε κι έχασε το θρόνο, ο άγιος Θεόδωρος υπέστρεψε από την εξορία το 798 επί της ευσεβούς βασιλίσσης Ειρήνης της Αθηναίας (797-802) και παρέλαβε την ερημωμένη μονή Στουδίου στην Κωνσταντινούπολη. Η μονή Στουδίου έγινε λαμπρό μοναστικό κέντρο, και είχε γαλήνη και πρόοδο για μία περίπου δεκαετία. Έφθασε τότε να έχει χίλιους μοναχούς, που ζούσαν κοινοβιακώς. Κανείς δεν είχε ιδιοκτησία. Και εύρισκες να υπάρχουν εκεί όλα τα επαγγέλματα και γεωργοί και βοσκοί και κτίστες και ξυλουργοί και σιδηρουργοί και αγωγιάτες, και μάγειροι και υποδηματοποιοί ακόμη και τυπογράφοι. Εκεί υπήρχε το μεγαλύτερο τυπογραφείο της Ανατολής οι καλόγεροι ξενυχτούσαν αντιγράφοντας κείμενα. Τα άγια χεράκια τους έγραφαν Αποστόλους, Ευαγγέλια, πατέρας (Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Μέγα Αθανάσιο...), έγραφαν και κλασσικούς (Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Θουκυδίδη). Αν υπάρχη σήμερα ο Πλάτων ο Αριστοτέλης και άλλοι κλασσικοί συγγραφείς, αυτό το οφείλουμε στα άγια χέρια των καλογήρων εκείνων.
Το 808 όμως ο άγιος Θεόδωρος αναγκάστηκε να κόψη το μνημόσυνο και του επόμενου πατριάρχου, του Νικηφόρου Α' (806-815). Πρώτον μεν διότι ανέβηκε στο αξίωμα του πατριάρχου αμέσως από λαϊκός και δεύτερον διότι αυτός υποχωρώντας στην επιθυμία του αυτοκράτορας Νικηφόρου (802-811) αποκατέστησε με Σύνοδο τον αυλοκόλακα Ιωσήφ στο Ιερατικό αξίωμα. Από το οποίο είχε καθαιρεθεί επί της βασιλίσσης Ειρήνης. Η νέα διακοπή αυτή του μνημόσυνου στοίχισε στον άγιο Θεόδωρο μια ακόμη εξορία στη νήσο Χάλκη. Μαζί του σκόρπισαν και όλοι οι Στουδίται. Το 811 επέστρεψαν από τη εξορία, αλλά πολύ σύντομα επί Λέοντος Ε' νέος αγώνας τους περίμενε, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να διαλυθή η μονή Στουδίου. Φυσικό είνε να ρωτήση κανείς· Μα πως διαλύθηκε μία τέτοια αδελφότης; Αυτή τη φορά ο αγώνας ήταν για τις Ιερές εικόνες, τις οποίες οι εικονομάχοι έκαψαν και κατέστρεφαν. Έκανε μάλιστα στις 25 Μαρτίου του 815, που το έτος εκείνο συνέπιπτε με την Κυριακή των Βαΐων μία μεγάλη λιτανεία μετά τη θεία λειτουργία με τους μοναχούς του μέσα στη πόλι, που πήρε τη μορφή διαδηλώσεως του ορθοδόξου λαού κατά των αιρετικών εικονομάχων. Η διαδήλωσις αυτή του στοίχισε πάλι διωγμό και μία τρίτη εξορία. Στρατιώτες μπήκαν στο μοναστήρι δέρνοντας και χτυπώντας, συνέλαβαν τον ηγούμενο και σκόρπισαν τους μοναχούς. Ο άγιος Θεόδωρος εξωραΐστηκε στη Σμύρνη. Τον έκλεισαν στο υπόγειο του μητροπολιτικού μεγάρου και τον μαστίγωναν αλύπητα.
Το 820, επί Μιχαήλ Β' του Τραυλού (820-829),επέστρεψε από τη εξορία, και το 824, μένοντας πάντα ασυμβίβαστος διαμαρτυρήθηκε και για τον παράνομο γάμο και αυτού του αυτοκράτορος.
Το 826 τέλος, μακριά από το μοναστήρι για το οποίο τόσο κοπίασε, αρρώστησε βαρειά και κάλεσε γύρω του όσους είχαν απομείνει από την αδελφότητα του Στουδίου. Ήταν 11 Νοεμβρίου ημέρα Κυριακή και ενώ οι μοναχοί έψαλλαν τον 118ο ψαλμό, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο μαχητής και ομολογητής, ο συγγραφέας και ποιητής έκλεισε τα μάτια του στο μάταιο αυτό κόσμο και παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Κυρίου, σε ηλικία 67 ετών.
Τι μας διδάσκει ο άγιος Θεόδωρος; Με τις τρεις εξορίες και τις κακουχίες που υπέστη μας διδάσκει να είμεθα έτοιμοι για αγώνες και θυσίες υπέρ της πίστεως. Μας διδάσκει ακόμα με το συγγραφικό και ποιητικό του έργο ν' αγαπούμε την προσευχή και τη λατρεία της Εκκλησίας μας· δικά του έργα είναι οι αναβαθμοί της Οκτωήχου, μεγάλο μέρος του Τριωδίου και του Πεντηκοσταρίου, τα εγκώμια του Επιταφίου θρήνου, που ψάλλονται τη Μεγάλη Παρασκευή, και πολλοί άλλοι ύμνοι, πολλές επιστολές και πολλές κατηχήσεις.
Μας διδάσκει τέλος να περιφρουρήσουμε το ιερό θεσμό της ελληνορθόδοξου οικογένειας. Είνε εθνική συμφορά η διάλυσις της οικογενείας. Οι Ορθόδοξες Ελληνίδες να μένους πιστές στους άνδρες τους, οι ορθόδοξοι Έλληνες πιστοί στις γυναίκες τους, οι γονείς στοργικοί στα παιδιά τους, και τα παιδιά υπάκουα στους γονείς τους.
Αγαπητοί μου! Μεγάλη συμφορά στο έθνος μας είνε η διάλυσι της οικογενείας με τα τόσα διαζύγια που εκδίδονται. Η μασονία μας έχει περικυκλώσει από δυσμάς και ανατολάς, κ' είνε έτοιμο το έθνος να τιναχτεί στον αέρα. Αλλά δεν θα τιναχτή στον αέρα! Υπάρχουν οι μάρτυρες, υπάρχουν οι άγιοι υπάρχουν οι νεκροί, υπάρχει Θεός. Δεν θα τιναχτή στον αέρα, υπό έναν όρον. Ποιον όρο;
«Έως του θανάτου αγωνισταί περί της αληθείας, και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου» (Σ. Σειρ. 4,28) Βάλτε το στην καρδιά σας, για να γίνη το ρητό αυτό σύμβολο του αγώνος μας αμήν.
***
Γεννήθηκε το 759 στη Κωνσταντινούπολι. Ο πατέρας του λεγόταν Φωτεινός και ήταν ταμίας του κράτους. Η μητέρα του λεγόταν Θεοκτίστη και ήταν σπάνια γυναίκα. Στον τάφο της ο άγιος Θεόδωρος έκλαψε και εξεφώνησε λόγο, όπου την χαρακτηρίζει με το όνομα «διμήτηρ», δηλαδή δύο φορές μητέρα. Σα' να της έλεγε· Μία φορά με γέννησες με το φυσικό τρόπο και μία με τρόπο πνευματικό αφού μαζί με το γάλα που με πότισες μου έδωσες και τη διδασκαλία του Χριστού.
Από τέτοια μάνα βγήκε. Από μικρός ακολούθησε την ενάρετη ζωή και δέχθηκε την ελληνική παιδεία. Μελέτησε τους κλασικούς συγγραφείς και προ παντός τους πατέρες της Εκκλησίας. Έγινε σπουδαίος Θεολόγος. Αγάπησε το Χριστό και αφιερώθηκε σ΄ αυτόν.
Το 781, με προτροπή της μητέρας του Θεοκτίστης, όλη η οικογένεια ασπάζεται τη μοναχική ζωή. Σε ένα μικρό πατρικό τους κτήμα κοντά στο χωριό Σακλουδίωνος της Προύσης ιδρύεται μοναστήρι. Εκεί ο άγιος Θεόδωρος γίνεται μοναχός με ηγούμενο και διδάσκαλο το θείο του Πλάτωνα. Το 789 χειροτονείται ιερεύς από τον πατριάρχη Ταράσιο. Και όταν το 794 ο θείος του παραιτήθηκε από ηγούμενος, τον διαδέχεται αυτός στην ηγουμενία. Δεν κράτησε όμως πολύ ο καιρός της ησυχίας. Μετά από δύο χρόνια το 796, συνέβη ένα θλιβερό γεγονός. Ο τότε αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος ο ΣΤ' (780-797) είχε μία εκλεκτή γυναίκα, τη Μαρία που οι ιστορικοί μαρτυρούν ότι ήταν υπόδειγμα συζύγου. Εν τούτοις ξαφνικά ο αυτοκράτορας τη διώχνει από τα ανάκτορα την στέλνει συνοδεία στρατιωτών σε μοναστήρι, κι εκεί χωρίς τη θέλησί της την κάνει καλόγρια πράγμα που απαγορεύουν οι κανόνες. Και μόνο αυτό; Αφού έδιωξε τη νόμιμη γυναίκα του, παίρνει ως σύζυγος μία νέα, τη Θεοδότη. Ο γάμος έγινε νύχτα. Ένας παπάς από εκείνους που αποτελούν αίσχος για την Εκκλησία του Χριστού -πάντοτε θα υπάρχουν προδότες-, ο Ιωσήφ που ήταν πρωτόπαπας στην Αγία Σοφία, ανέβηκε στα ανάκτορα και στεφάνωσε το παράνομο ζεύγος. Και την άλλη μέρα ο Κωνσταντίνος πήγε με τη Θεοδότη στην Αγία Σοφία, κ' εκεί η παλλακίδα στέφθηκε επισήμως βασίλισσα. Κακό παράδειγμα για μεγάλους και μικρούς.
Μεγάλο το σκάνδαλο. Και όμως κανείς δε μιλούσε. Τότε μέσα στη σιωπή ακούστηκε βροντή. Κάποιος φώναξε. Δεν ήταν πατριάρχης ούτε δεσπότης. Ένας απλό ιερομόναχος, ο ηγούμενος Θεόδωρος - να χουμε την ευχή του-. Αυτός ήλεγξε το παράνομο αυτοκρατορικό ζεύγος και τον αυλοκόλακα ιερέα που τους στεφάνωσε, έκοψε δε και το μνημόσυνο του πατριάρχου Ταρασίου (784-806) αφού κι αυτός δεν τιμώρησε τον παρανομήσαντα ιερέα. Προσπάθησε με κολακείες και δώρα να κάνη τον άγιο Θεόδωρο να συγκατατεθή, εκμεταλλευόμενος και το ότι η Θεοδότη ήταν εξαδέλφη του. Αν ήταν κανένας άλλος, θα είχε χαρά που η εξαδέλφη του έγινε βασίλισσα. Εκείνος όμως δεν σκέφθηκε έτσι. Κι όταν μία μέρα τόλμησαν να πάνε στο μοναστήρι, ο Θεόδωρος τους έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα. Αυτό όμως το πλήρωσε τον συνέλαβαν, τον μαστίγωσαν, και τον έστειλαν εξορία στη Θεσσαλονίκη.
Έπειτα, όταν ο Κωνσταντίνος τυφλώθηκε κι έχασε το θρόνο, ο άγιος Θεόδωρος υπέστρεψε από την εξορία το 798 επί της ευσεβούς βασιλίσσης Ειρήνης της Αθηναίας (797-802) και παρέλαβε την ερημωμένη μονή Στουδίου στην Κωνσταντινούπολη. Η μονή Στουδίου έγινε λαμπρό μοναστικό κέντρο, και είχε γαλήνη και πρόοδο για μία περίπου δεκαετία. Έφθασε τότε να έχει χίλιους μοναχούς, που ζούσαν κοινοβιακώς. Κανείς δεν είχε ιδιοκτησία. Και εύρισκες να υπάρχουν εκεί όλα τα επαγγέλματα και γεωργοί και βοσκοί και κτίστες και ξυλουργοί και σιδηρουργοί και αγωγιάτες, και μάγειροι και υποδηματοποιοί ακόμη και τυπογράφοι. Εκεί υπήρχε το μεγαλύτερο τυπογραφείο της Ανατολής οι καλόγεροι ξενυχτούσαν αντιγράφοντας κείμενα. Τα άγια χεράκια τους έγραφαν Αποστόλους, Ευαγγέλια, πατέρας (Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Μέγα Αθανάσιο...), έγραφαν και κλασσικούς (Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Θουκυδίδη). Αν υπάρχη σήμερα ο Πλάτων ο Αριστοτέλης και άλλοι κλασσικοί συγγραφείς, αυτό το οφείλουμε στα άγια χέρια των καλογήρων εκείνων.
Το 808 όμως ο άγιος Θεόδωρος αναγκάστηκε να κόψη το μνημόσυνο και του επόμενου πατριάρχου, του Νικηφόρου Α' (806-815). Πρώτον μεν διότι ανέβηκε στο αξίωμα του πατριάρχου αμέσως από λαϊκός και δεύτερον διότι αυτός υποχωρώντας στην επιθυμία του αυτοκράτορας Νικηφόρου (802-811) αποκατέστησε με Σύνοδο τον αυλοκόλακα Ιωσήφ στο Ιερατικό αξίωμα. Από το οποίο είχε καθαιρεθεί επί της βασιλίσσης Ειρήνης. Η νέα διακοπή αυτή του μνημόσυνου στοίχισε στον άγιο Θεόδωρο μια ακόμη εξορία στη νήσο Χάλκη. Μαζί του σκόρπισαν και όλοι οι Στουδίται. Το 811 επέστρεψαν από τη εξορία, αλλά πολύ σύντομα επί Λέοντος Ε' νέος αγώνας τους περίμενε, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να διαλυθή η μονή Στουδίου. Φυσικό είνε να ρωτήση κανείς· Μα πως διαλύθηκε μία τέτοια αδελφότης; Αυτή τη φορά ο αγώνας ήταν για τις Ιερές εικόνες, τις οποίες οι εικονομάχοι έκαψαν και κατέστρεφαν. Έκανε μάλιστα στις 25 Μαρτίου του 815, που το έτος εκείνο συνέπιπτε με την Κυριακή των Βαΐων μία μεγάλη λιτανεία μετά τη θεία λειτουργία με τους μοναχούς του μέσα στη πόλι, που πήρε τη μορφή διαδηλώσεως του ορθοδόξου λαού κατά των αιρετικών εικονομάχων. Η διαδήλωσις αυτή του στοίχισε πάλι διωγμό και μία τρίτη εξορία. Στρατιώτες μπήκαν στο μοναστήρι δέρνοντας και χτυπώντας, συνέλαβαν τον ηγούμενο και σκόρπισαν τους μοναχούς. Ο άγιος Θεόδωρος εξωραΐστηκε στη Σμύρνη. Τον έκλεισαν στο υπόγειο του μητροπολιτικού μεγάρου και τον μαστίγωναν αλύπητα.
Το 820, επί Μιχαήλ Β' του Τραυλού (820-829),επέστρεψε από τη εξορία, και το 824, μένοντας πάντα ασυμβίβαστος διαμαρτυρήθηκε και για τον παράνομο γάμο και αυτού του αυτοκράτορος.
Το 826 τέλος, μακριά από το μοναστήρι για το οποίο τόσο κοπίασε, αρρώστησε βαρειά και κάλεσε γύρω του όσους είχαν απομείνει από την αδελφότητα του Στουδίου. Ήταν 11 Νοεμβρίου ημέρα Κυριακή και ενώ οι μοναχοί έψαλλαν τον 118ο ψαλμό, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο μαχητής και ομολογητής, ο συγγραφέας και ποιητής έκλεισε τα μάτια του στο μάταιο αυτό κόσμο και παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Κυρίου, σε ηλικία 67 ετών.
Τι μας διδάσκει ο άγιος Θεόδωρος; Με τις τρεις εξορίες και τις κακουχίες που υπέστη μας διδάσκει να είμεθα έτοιμοι για αγώνες και θυσίες υπέρ της πίστεως. Μας διδάσκει ακόμα με το συγγραφικό και ποιητικό του έργο ν' αγαπούμε την προσευχή και τη λατρεία της Εκκλησίας μας· δικά του έργα είναι οι αναβαθμοί της Οκτωήχου, μεγάλο μέρος του Τριωδίου και του Πεντηκοσταρίου, τα εγκώμια του Επιταφίου θρήνου, που ψάλλονται τη Μεγάλη Παρασκευή, και πολλοί άλλοι ύμνοι, πολλές επιστολές και πολλές κατηχήσεις.
Μας διδάσκει τέλος να περιφρουρήσουμε το ιερό θεσμό της ελληνορθόδοξου οικογένειας. Είνε εθνική συμφορά η διάλυσις της οικογενείας. Οι Ορθόδοξες Ελληνίδες να μένους πιστές στους άνδρες τους, οι ορθόδοξοι Έλληνες πιστοί στις γυναίκες τους, οι γονείς στοργικοί στα παιδιά τους, και τα παιδιά υπάκουα στους γονείς τους.
Αγαπητοί μου! Μεγάλη συμφορά στο έθνος μας είνε η διάλυσι της οικογενείας με τα τόσα διαζύγια που εκδίδονται. Η μασονία μας έχει περικυκλώσει από δυσμάς και ανατολάς, κ' είνε έτοιμο το έθνος να τιναχτεί στον αέρα. Αλλά δεν θα τιναχτή στον αέρα! Υπάρχουν οι μάρτυρες, υπάρχουν οι άγιοι υπάρχουν οι νεκροί, υπάρχει Θεός. Δεν θα τιναχτή στον αέρα, υπό έναν όρον. Ποιον όρο;
«Έως του θανάτου αγωνισταί περί της αληθείας, και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου» (Σ. Σειρ. 4,28) Βάλτε το στην καρδιά σας, για να γίνη το ρητό αυτό σύμβολο του αγώνος μας αμήν.
Samstag, 21. April 2007
Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
1) Στις μέρες μας ο όρος «οικογένεια» σημαίνει μια ομάδα ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με δεσμούς αίματος ή γάμου ή υιοθεσίας και διαμένουν κάτω από την ίδια στέγη καλύπτοντας φορολογικές, βιολογικές, βιοτικές ανάγκες. Διεθνείς οργανισμοί, όπως ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και το Συμβούλιο της Ευρώπης, για ν’ αντιμετωπίσουν θέματα όπως της ένδο-οικογενειακής βίας, υιοθετούν έναν ευρύτατο ορισμό: «οικογένεια» θεωρείται ένα ζεύγος ενωμένο με ή χωρίς γάμο, οι κατιόντες, οι ανιόντες, οι εξ αγχιστείας συγγενείς, εφ’ όσον ζουν κάτω από την ίδια στέγη ή εξακολουθούν να έχουν σχέσεις που πηγάζουν από μία προηγούμενη συνοίκηση. Έτσι, και η ανύπαντρη μητέρα με το παιδί της, αυτό που λένε σήμερα «μονογονεϊκή οικογένεια», αποτελεί οικογένεια. Αλλά και η ανύπαντρη θεία που αναλαμβάνει, ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που αφάνισε τους γονείς, την ανατροφή δύο ανηλίκων παιδιών, κι αυτή οικογένεια είναι.
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
2) H οικογένεια, καθώς είναι από όλους αποδεκτό, αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας. Είναι η βάση, από την οποία εξαρτάται η ποιότητα, η στερεότητα και το μέλλον της κοινωνίας. Αν το κύτταρο είναι υγιές, αν η βάση είναι στερεή, τότε, χωρίς αμφιβολία και η κοινωνία θα είναι υγιής, η αντοχή της θα είναι μεγάλη και το μέλλον της θα είναι βέβαιο.
Βέβαια, αφού η Οικογένεια έχει τόσο μεγάλη αξία, ευνόητο είναι ότι πρέπει, αφ’ ενός μεν να βοηθηθεί, για να γίνει από την αρχή υγιής και στερεή και αφ’ ετέρου οφείλει και η ίδια να μάθει να αγωνίζεται συνεχώς, για να αντιμετωπίζει τους κινδύνους που την απειλούν. Γιατί η οικογένεια βάλλεται από πολλούς εχθρούς. Βάλλεται εσωτερικά, από τα ίδια τα μέλη της και εξωτερικά από το φυσικό και ηθικό κακό που την περιβάλλει. Απειλείται από τα ελαττώματα, τις αδυναμίες και τα πάθη των μελών της, τα οποία νομίζουν ότι με τη βία θα κυριαρχήσουν το ένα στο άλλο. Απειλείται από τις δυσκολίες, που είναι φυσικό να συναντά κάθε οικογένεια στη διάρκεια του βίου της. Απειλείται και από όλους εκείνους, οι οποίοι με κάθε τρόπο προσπαθούν να την εκμεταλλευθούν.
Καθημερινά μας τριγυρίζουν κραυγές αγωνίας, προφορικές ή γραπτές, για την εγκληματικότητα, την αύξηση των ναρκωτικών, την ανεργία, την διάλυση της οικογένειας, τη φτώχεια, την παιδεία και για άλλα πολλά ακόμα, για τα οποία η κοινωνία μας δεν ήταν συνηθισμένη σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής.
Όλα τα παραπάνω προβλήματα πρέπει να μας ανησυχούν όλους, όμως περισσότερο ανησυχούν την Ελληνική Νεολαία.
Καθημερινά, η ζωή επιβεβαιώνει την άποψη του Αϊνστάιν που λέει: «Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει στην εποχή των τέλειων μέσων και των συγκεχυμένων σκοπών και έχει καταντήσει αναίσχυντα κερδοσκοπική».
Κέρδος χρημάτων, κέρδος δόξας, κέρδος αξιωμάτων και τιμών, δίψα για την ματαιότητα, τόσο λυσσαλέα, που αποσβολώνει πολλές τίμιες προσπάθειες δημιουργίας, ενώ οι τίμιοι περπατούν σήμερα στην κόψη του ξυραφιού.
Η σύγχυση και η θολούρα που κυριαρχεί στις μέρες μας στην «στην ανθρώπινη» κοινωνίας μας, δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν. Οι πειρασμοί του σημερινού κόσμου εκμηδένισαν την αντοχή μας, αλλά κυρίως την αντοχή της Νεολαίας μας, αφού σε όλα τα προβλήματά τους λόγια και μόνο λόγια-ή κατά τον Όμηρο «έπεα πτερόεντα».
Τα προβλήματα της Ελληνικής Νεολαίας, τα οποία δημιουργούν την κρίση της Ελληνικής Οικογένειας και πλήθος άλλων προβλημάτων στην Ελληνική κοινωνία, τα μελέτησαν ειδικοί επιστήμονες οι οποίοι τα προβάλλουν με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις στον Τύπο, αλλά και με παρεμβάσεις μέσω της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ και κυρίως της ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, η οποία ύστερα από μελέτη έχει εκδώσει ΠΟΡΙΣΜΑ, που εξετάζει όλες τις πτυχές του θέματος και προτείνει σοβαρά θεσμικά, κοινωνικά, οικονομικά και φορολογικά μέτρα για την αντιμετώπιση του κακού.
Δυστυχώς τα μέτρα αυτά είναι αποσπασματικά, ανεπαρκή, αναποτελεσματικά καθόσον η ρίζα του κακού δεν βρίσκεται μόνο εκεί.
ΓΕΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Θα αναφέρουμε περιληπτικά μερικές διαπιστώσεις που δημιούργησαν την σημερινή κατάντια:
Και πρώτα απ’ όλα η ανεργία και η στενότητα της στέγης παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη γαμηλιότητα: οι γάμοι από 8% το 1953 έπεσαν κάτω του μισού σήμερα. Παράλληλα τα διαζύγια τριπλασιάστηκαν.
Έχουν αυξηθεί πολύ η θεληματική ατεκνία και η στειρότητα, η οποία δεν είναι πάντοτε φυσική, όπως είναι οι σαλπιγγικές λοιμώξεις, που προκαλούνται από χλαμύδια, καθώς και η έκτρωση. Υπολογίζεται σε 24% η στειρότητα που προκαλείται από μία άμβλωση. Το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής αναφέρει ότι:
«Σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα η έκτρωση θεωρείται αθώα πράξη. Η αντίληψη αυτή πρέπει να εκλείψει, με τη σωστή διαφώτιση των γυναικών λόγω των σοβαρών επιπλοκών που προκαλούν οι επεμβάσεις αυτές». Η Ακαδημία προειδοποιεί ότι κύριο αίτιο της υπογεννητικότητας είναι η έκτρωση! Ο καθηγητής Κουτήφαρης αναφέρει ότι: «πάνω από 150.000 ζευγάρια στην Ελλάδα δεν μπορούν να κάνουν παιδιά γιατί έχουν στο ιστορικό τους μία έκτρωση». Ο καθηγητής Τριχόπουλος ότι: «το 40% της μειώσεως γονιμότητας οφείλεται σε εκτρώσεις».
Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει το μελαγχολικό ρεκόρ εκτρώσεων, που υπερβαίνουν τις 500.000 το χρόνο, από τις οποίες 40.000 σε κορίτσια ηλικίας κάτω των 16 ετών γεγονός που αποτελεί κοινωνικό έγκλημα. Οι αμβλώσεις γίνονται και σε μαθήτριες του Δημοτικού˙ 10χρονο κοριτσάκι έφθασε σε μαιευτήριο για έκτρωση.
Όταν το κράτος παρέχει σε κάθε κοριτσόπουλο 3 εκτρώσεις το χρόνο δωρεάν, είναι σαν να παρακινεί τις νέες: «Πηγαίνετε, γλεντήστε και ελάτε να σας κάνω έκτρωση». Ενώ θα έπρεπε να τους θυμίζει, ότι σε κάθε βήμα καραδοκούν οι λοιμώξεις, AIDS, χλαμύδια και αφροδίσια. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει: ‘Κάθε χρόνο μολύνονται 300 εκατομμύρια με χλαμύδια ή με ηπατίτιδες και 40 εκατομμύρια με σύφιλη’, χωρίς να αναφερθεί το AIDS.
Βλέπετε, η φύση έχει νόμους αδυσώπητους και τιμωρεί σκληρά όσους την καταδολιεύονται.
Το 1/3 των εκτρώσεων γίνεται από παντρεμένες γυναίκες και οι υπόλοιπες από ανύπαντρες.
Όσον αφορά την πηγή του AIDS παρατηρείται μεγάλη αύξηση μολύνσεων στους νέους. Η χώρα μας ανέβηκε από την όγδοη στην τρίτη θέση της Ε.Ε.
Οι οροθετικοί φορείς στην Ελλάδα, όσοι έχουν ελεγχθεί, υπερβαίνουν τις 100.000. Όλοι αυτοί και όσοι άλλοι, που δεν έχουν εξεταστεί -αλλά δεν το ξέρουν- θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν το πολύ σε εννέα χρόνια. Συνήθως είναι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι να νοσήσουν μεταδίδουν τον ιό.
Ο αλκοολισμός και τα ναρκωτικά είναι από τα πολύ σοβαρά προβλήματα της νεολαίας. Έρευνα από τα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Κρήτης αποδεικνύει ότι 42% των νέων ηλικίας 12-20 ετών κάνουν συχνά κατάχρηση οινοπνεύματος και ότι 7% οδηγούν ύστερα από ολονύχτια κατάχρηση οινοπνευματωδών. Στο ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ αναφέρεται: «Κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους από τροχαία 2.000 -κυρίως- νέοι άνθρωποι και τραυματίζονται βαριά 40.000 από τις οποίες άλλες 2.000 πεθαίνουν στο νοσοκομείο. Το κατάντημα αυτό της νεολαίας και της κοινωνίας γενικότερα εκτός των άλλων έχει σαν συνέπεια τη μείωση του μαθητικού πληθυσμού. Σύμφωνα με μελέτη του Εθνικού Κέντρου Ερευνών και των Πανεπιστημίων Πειραιά και Θεσσαλονίκης, ο σχολικός πληθυσμός το 2015 θα είναι πολύ μικρός (το πολύ 500.000).
Όλοι οι αλλοδαποί μαθητές είναι καλύτεροι από τους Έλληνες, γιατί στρώνονται και μελετούν, ενώ τα ελληνόπουλα ξενυχτούν στα νυχτερινά κέντρα από την ηλικία των 11 ετών. Μετά 5 χρόνια τα Πανεπιστήμιά μας θα καταληφθούν από το πλήθος των αλλοδαπών μαθητών, που θα αποκλείσουν έτσι τους Έλληνες νέους από τις σπουδές και αργότερα θα καταλάβουν όλες τις επιστημονικές θέσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σύμφωνα με τις Δημογραφικές Υπηρεσίες του Ο.Η.Ε. ο δείκτης γονιμότητας στην Ελλάδα θα κατέβει πολύ γρήγορα λόγω του ταχύτατου περιορισμού των Παραγωγικών ηλικιών και το 2099 οι Έλληνες, όσοι θα υπάρχουν τότε, θα είναι το πολύ 3.000.000, με ηλικιωμένους 2.000.000. Και ερωτάται πως θα οικονομούνται οι συντάξεις αυτών των γερόντων;
Με τα ίδια δεδομένα του Ο.Η.Ε. οι μουσουλμανικές χώρες με πολύ υψηλούς δείκτες γονιμότητας (7,3) παρουσιάζουν ραγδαία αύξηση του πληθυσμού λόγω της αυστηρής θρησκευτικής πειθαρχίας που τηρούν με φανατισμό. Η Τουρκία συγκεκριμένα διπλασιάζει τον πληθυσμό της κάθε 28 χρόνια.
Σήμερα είμαστε 10 εκατομμύρια Έλληνες και 60 εκατομμύρια Τούρκοι. Μετά τριάντα χρόνια εμείς θα είμαστε 7 εκατομμύρια, ενώ οι Τούρκοι πάνω από 120 εκατομμύρια. Δηλαδή πολυαριθμότεροι των Γερμανών, Γάλλων, Βρετανών και Ιταλών.
Με την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. η Ελλάδα και η Ευρώπη θα κατακλυσθούν από εκατομμύρια μουσουλμάνους, που θα αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου με την οποία θα ρυθμίζουν την οικονομική ζωή της χώρας και θα επιβάλλουν πλέον «νόμιμα» τη γλώσσα, τη θρησκεία και τα έθιμά τους. Δηλαδή μια νέα μορφή Τουρκοκρατίας.
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Ας προσπαθήσουμε τώρα να βρούμε τα σπουδαιότερα αίτια της οικογενειακής κρίσης.
1) Σαν βασικό αίτιο της κρίσης προβάλλει ο υπέρμετρος ατομισμός. Σήμερα ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για το άτομό του. Σκέπτεται πως θ’ αναρριχηθεί χρησιμοποιώντας έστω και ψεύτικα δεκανίκια. Δεν τον ενδιαφέρει ο άλλος, ο διπλανός. Δεν έχει πια ευαισθησίες. Ας ξεχάσουμε το μεγαλύτερο αδερφό που θυσιαζόταν να παντρέψει τις αδελφές του. Σήμερα οι νέοι γνωρίζουν μόνο τα δικαιώματά τους. Δεν έχουν υποχρεώσεις.
2) Τα αρνητικά μηνύματα του φεμινισμού
Η γυναίκα ήταν πράγματι καταπιεσμένη. Εθεωρείτο κατώτερη από τον άνδρα. Κατέβαλλε συνεχείς προσπάθειες για πολλούς αιώνες και πέτυχε την ισότητα των δύο φύλων. Δεν αρκέστηκε όμως σ’ αυτό. Πέρασε στην αντίπερα όχθη, γιατί ξέχασε ότι είναι ίση, αλλά διαφορετική. Έγινε καρικατούρα του άνδρα και εισπράττει την περιφρόνηση των παιδιών της. Ένα πρόσφατο παράδειγμα μαρτυρεί του «λόγου το ασφαλές». Μητέρα τριών παιδιών, 25 χρόνια παντρεμένη, εγκατέλειψε την οικογένειά της και ακολούθησε το φίλο της. Όταν οργάνωσε το καινούριο της σπιτικό τηλεφώνησε στα παιδιά της να την ακολουθήσουν:
«Όχι», της απάντησαν μ’ ένα στόμα. «Θα μείνουμε με τον πατέρα μας που μας φρόντιζε τον καιρό που εσύ μας άφησες».
Με την χειραφέτηση της γυναίκας-κίνημα φεμινισμού- η γυναίκα απέκτησε αλαζονεία, ανεξαρτησία οικονομική, άρα και ευκολία στο να διαλύει την οικογένεια.
3) Η εργασία της γυναίκας έφερε μεγάλη επιβάρυνση στο πρόγραμμά της.
Η γυναίκα σήμερα δεν έχει που να δώσει απολογία. Έχει πολλούς ρόλους. Είναι νοικοκυρά, μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη. Πως ν’ ανταποκριθεί σ’ όλες αυτές τις υποχρεώσεις;
Αν τη συμμερίζεται ο σύζυγός της:
«ίσιος ο δρόμος γίνεται κι ανάλαφρος ο κόπος».
Αν όμως όχι, δημιουργούνται γκρίνιες, καυγάδες, τσακωμοί, που φτάνουν πολλές φορές στο διαζύγιο. Φίλη δικηγόρος παντρεύτηκε έναν Πρωτοδίκη. Ο σύζυγος γυρνώντας από την εργασία του καθόταν στην πολυθρόνα και διάβαζε την εφημερίδα. Η σύζυγος σκοτωνόταν να μαγειρέψει, να σκουπίσει, να σφουγγαρίσει, να πλύνει, να σιδερώσει, να… να… να…..
Για ένα χρόνο τον ανέχτηκε. Στο χρόνο επάνω επαναστάτησε. Έτσι ένα μεσημέρι τους βρήκε να διαβάζουν και οι δύο την εφημερίδα καθισμένοι στις αντικρινές πολυθρόνες: -«Ελένη, δε θα φάμε σήμερα;», ρωτά ο σύζυγος.
-«Όχι, Κώστα, εκτός αν ετοιμάσεις εσύ».
Σε λίγες μέρες χώρισαν οριστικά.
4) Η έλλειψη πίστεως.
Η πίστη στο Θεό είναι μεγάλο κεφάλαιο. Αν φωλιάζει στις ψυχές των συζύγων, τα παρουσιαζόμενα προβλήματα βρίσκουν ευκολότερα τη λύση τους. Η πίστη έχει μια μοναδική δύναμη. Είναι η Θεία Φλόγα στα κατάβαθα της ψυχής μας που στηρίζει τη ζωή μας. Που μας ανεβάζει και μας βοηθάει να καλλιεργούμε καλές διαπροσωπικές σχέσεις με όλα τα μέλη της οικογένειάς μας. Μας απαλλάσσει από το άγχος που μας δημιουργεί σκληρός αγώνας για την επιβίωση. Είναι μια ασπίδα που προστατεύει το σπιτικό μας. Γίνεται με άλλα λόγια αυτό που λέει ο ποιητής:
«Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε
στην Πίστη επάνω την ελπίδα
Τον είδα στη ζωή να μάχεται.
Μα πάντα ανίκητο τον είδα.
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΜΑΣ
Και τώρα ας κάνουμε όλοι μας έναν έλεγχο της πορείας της δικής μας οικογένειας, ένα έγκαιρο τσεκ-απ της δύναμης και της αντοχής της. Και μην μου πει κανένας μας: «η δική μου οικογένεια έχει ηλικία 15, 20, 25, 30…. χρόνων. Δεν κινδυνεύει από τίποτε γιατί έχει γερές βάσεις». Ας μην είμαστε ποτέ σίγουροι για τίποτε. Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει το αύριο. Είναι συνετό, λοιπόν, να μην εφησυχάζουμε. Εξάλλου η πραγματικότητα αυτό μας επιβεβαιώνει καθημερινά.
Είχα μαθήτρια την κόρη ενός εκλεκτού ζευγαριού. Είχαν πράγματι μια θαυμαστή οικογένεια. Ο σύζυγος γιατρός και η γυναίκα του εκπαιδευτικός. Ο σατανάς όμως ζήλεψε την ευτυχία τους και έβαλε την ουρά του. Ο σύζυγος συνδέθηκε με μια νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο που εργαζόταν και διέλυσε την οικογένειά του. Το αποτέλεσμα; Εκείνος αυτοκτόνησε όταν κατάλαβε τι έκανε κι εκείνη αγωνίζεται να μεγαλώσει τις δυο ορφανές κόρες της.
Ο καθένας μας θα μπορούσε να φέρει ένα σωρό παραδείγματα από το περιβάλλον του. Έτσι είναι, τα καλά σπιτικά τα επιβουλεύεται ο εχθρός. Αγωνίζεται νύχτα-μέρα να τα γκρεμίσει.
Εξάλλου όσο καλά κι αν λειτουργεί η οικογένειά μας δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσής της. Από το «καλά» μέχρι το «άριστα» υπάρχουν πολλά σκαλοπάτια.
Ας σκύψουμε, λοιπόν, όλοι μας τούτη την ώρα μέσα μας κι ας βαθμολογήσουμε το σπιτικό μας. Θα το τοποθετήσουμε στο θετικό, στο συγκριτικό ή στον υπερθετικό βαθμό. Είναι ένα «θερμοκήπιο αγάπης». Έχει το κάθε μέλος σ’ αυτό τη σωστή του θέση; Έχουμε αρμονικές διαπροσωπικές σχέσεις; Έχουμε όλοι μας την εσωτερική πληροφόρηση ότι αγαπάμε κι αγαπιόμαστε; Αν ναι, η οικογένειά μας είναι μια ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Αν όμως οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι λειψές σε αγάπη, φτωχές σε ευγένεια και σεβασμό, από σήμερα κιόλας ν’ ανασκουμπωθούμε… Ποτέ δεν είναι αργά. Από μας τους δυο εξαρτάται, το σύζυγο και τη σύζυγο που ξεκινήσαμε με αγάπη κι ονειρευτήκαμε να κάνουμε το σπιτικό μας μια ζεστή φωλιά, μια κοινωνία αγάπης.
Αλήθεια, έχουμε ξεκάθαρο στη σκέψη μας το σκοπό του γάμου που είναι η ηθική τελείωση των συζύγων. Ναι αυτός είναι ο πρώτος και βασικός σκοπός του γάμου. Τα υπόλοιπα, η δημιουργία οικογένειας, η απόκτηση παιδιών, η κοινωνική προσφορά, είναι κι αυτοί ιεροί σκοποί, αλλά έρχονται δεύτεροι. Δεν ξέρω αν όλοι το έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό. Αν λαχταρούμε οι σύζυγοι και οι δυο μαζί να γίνουμε πολίτες τ’ ουρανού.
Αν ναι, πρέπει:
1) Να δεχόμαστε το σύντροφό μας όπως είναι με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά του.
Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Έχουμε αρετές, αλλά έχουμε και κακίες. Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι παντρευτήκαμε έναν άγγελο. Οι άγγελοι φτερουγίζουν στα ουράνια. Ο γάμος, μας έλεγε ο αείμνηστος Ασπιώτης, είναι συνεταιρισμός αδυναμιών.
Ο σύντροφός μας έχει άλλες κληρονομικές καταβολές. Έζησε κάτω από άλλες συνθήκες. Δέχτηκε διαφορετική αγωγή. Έχει τη δική του ατομικότητα. Μέσα στο σπιτικό μας πρέπει να είναι άνετος. Να μην πιέζεται για να μην του δημιουργούνται ψυχικές εντάσεις. Να έχει γνησιότητα η συμπεριφορά του, χωρίς προσπάθεια υποκρίσεως. Και να ξέρουμε ότι, όταν αποδεχόμαστε το σύντροφό μας όπως είναι, τότε και μόνον τότε μπορούμε να δημιουργήσουμε μία λειτουργική σχέση μαζί του.
Με τη στάση μας να του λέμε: «Σκέπτομαι όπως σκέπτομαι, αισθάνομαι όπως αισθάνομαι, ξέρω ό,τι ξέρω Είμαι εγώ». Αλλά δεν σε κατηγορώ που «σκέφτεσαι όπως σκέφτεσαι, που αισθάνεσαι όπως αισθάνεσαι, που ξέρεις ό,τι ξέρεις. Είσαι εσύ. Σε θέλω όπως είσαι. Καλοδέχομαι ό,τι έχεις να μου δώσεις. Δέξου κι εσύ ευχάριστα ό,τι έχω να σου προσφέρω. Και ας αγωνιστούμε να κάνουμε το Εγώ και το Εσύ, ΕΜΕΙΣ».
Δεχόμαστε λοιπόν το σύντροφό μας όπως είναι. Δεν προσπαθούμε να τον αλλάξουμε. Θ’ αλλάξει όταν αλλάξουμε εμείς.
2) Να αγωνιζόμαστε να νικήσουμε τον εγωισμό μας.
Ο εγωισμός είναι το μεγαλύτερο σαράκι που κατατρώγει το οικογενειακό μας οικοδόμημα.
Πολλά αντρόγυνα ενώθηκαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις: άφθονα υλικά αγαθά, κοινωνική θέση, επαγγελματική καταξίωση. Όλα έδειχναν ότι η ζωή τους θα ήταν αρμονική και ο οικογενειακός ορίζοντας καταγάλανος. Κι όμως δεν γνώρισαν την ευτυχία, λέτε και πέταξε απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Γιατί; Γιατί μπήκαν στο γάμο συντροφιά με τον εγωισμό τους. Δύο εγωισμοί όμως δεν μπορούν να μονοιάσουν, να συζήσουν. Ύστερα από ένα διάστημα θα συγκρουστούν. Και τότε αρχίζουν οι έριδες, οι φιλονικίες, οι καθημερινοί καυγάδες, οι αντιπαραθέσεις.
Είναι, λοιπόν, ανάγκη επιτακτική να απαρνηθούμε το εγώ μας, για να διατηρήσουμε το σπιτικό μας. Να ξεριζώσουμε τον εγωισμό μας. Το ξερίζωμά του είναι προσφορά στην οικογενειακή αρμονία. Είναι λιβάνι στον οικογενειακό βωμό.
Πως θα το επιτύχουμε αυτό;
Με τον αγώνα μας τον καθημερινό, με τη συστηματική κι επίμονη προσπάθειά μας. Με το να ανεβάζουμε στα μάτια μας και στα μάτια των παιδιών μας το σύντροφό μας.
Με το ν’ αναγνωρίζει ο ένας τις προσπάθειες του άλλου. Όταν π.χ. ο σύζυγος γυρίζει φορτωμένος τα ψώνια από την αγορά, η σύζυγος ας του λέει: «είναι πολύ καλά αυτά που ψώνισες. Σ’ ευχαριστώ». ʼλλοτε πάλι, όταν τακτοποιεί κάποια ατέλεια στο σπίτι ας μην παραλείπει να του λέει: «Τι ωραία που το έφτιαξες. Γεια στα χέρια σου».
Αυτή η αναγνώριση, ενώ δεν κοστίζει τίποτε στη γυναίκα, στον άντρα δίνει φτερά. Τον ξεκουράζει. Τον ενισχύει. Του δίνει θάρρος να συνεχίσει.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο σύζυγος να αναγνωρίζει και της γυναίκας του τις προσπάθειες για την οργάνωση του νοικοκυριού και την ανατροφή των παιδιών. «Πολύ ξεκουράζομαι με την τάξη που έχεις στο σπίτι μας», να της λέει συχνά. Ή όταν τρώνε: «Τι ωραίο φαγητό μας έκανες σήμερα». Αυτή η αναγνώριση χαλαρώνει τη γυναίκα.
Και την αναγνώριση και οι δύο να μην την κάνουμε από μέσα μας. Να την εξωτερικεύουμε. Τότε έχει νόημα. Και τότε ψαλιδίζεται και ο εγωισμός μας.
Κι ακόμη πριν κοιμηθούμε το βράδυ να ζητούμε συγνώμην από το σύντροφό μας για κάτι που τον στενοχωρήσαμε. Βέβαια αυτή η συγνώμη δεν βγαίνει εύκολα. Θέλει ταπείνωση, ταπείνωση, πολλή ταπείνωση. Θα πιέσουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας, θα νικήσουμε τον εγωισμό μας και θα πούμε συγνώμην. Διαφορετικά, σαν πέσουμε για ύπνο, η καρδιά μας θα σφίγγεται, τα δόντια μας θα τρίζουν και ο ύπνος δεν θα σφαλίζει τα βλέφαρά μας.
Η αναγνώριση δίνει θάρρος και δύναμη στον άνθρωπο. Ενώ μια υποτίμηση, μια περιφρονητική κουβέντα, τον κουρελιάζει και τον τσακίζει.
3) Να αγαπάμε τους συγγενείς του συντρόφου μας.
Είναι βασική υποχρέωσή μας. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στις φλέβες του συντρόφου μας ρέει το αίμα των γονιών και των αδελφών του. Οφείλουμε να τους αγαπάμε κι εμείς. Να ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματά τους. Να τους επισκεπτόμαστε. Να τους παίρνουμε τηλέφωνο. Να τους βοηθούμε και οικονομικά, όταν χρειάζεται και μπορούμε. Αν σεβόμαστε τους συγγενείς του συντρόφου μας, θα σεβαστεί κι αυτός τους δικούς μας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τους αφήνουμε να επεμβαίνουν στην οικογένειά μας. Δε θα τους επιτρέψουμε να μας διοικούν. Να έχουν γνώμη για όλα. Να απαιτούν να γίνεται το δικό τους. Αυτό είναι σοβαρό ατόπημα, που θα έχει σοβαρές συνέπειες για το συζυγικό μας δεσμό. Παντρευτήκαμε και αποτελούμε μια καινούρια, μια ξεχωριστή οικογένεια. Σπίτι μας είναι το δικό μας κι όχι το πατρογονικό μας.
4) Να μην παίρνουμε θέση στα κληρονομικά.
Δεν επιτρέπεται δική μας ανάμειξη. Είναι υπόθεση δική του και της πατρικής του οικογένειας. Ποτέ να μην μπούμε ανάμεσά τους. Είναι μεγάλη ευθύνη. Ξέρουμε όλοι από την πείρα μας πόσα αδέρφια έφυγαν από τη ζωή χωρίς να μιλάνε. Ποτέ, λοιπόν, να μην χωρίσουμε αδέρφια.
5) Να διαφυλάξουμε τη συζυγική πίστη.
Να διατηρήσουμε το στεφάνι αμόλυντο. Τότε και μόνον τότε θα τιμήσουμε το σύντροφό μας και τον εαυτό μας.
Ζούμε σε μια εποχή που όλα τρίζουν. Το κακό πλημμυρίζει. Το ηθικό αισθητήριο έχει αμβλυνθεί. Η αποστασία από τις πνευματικές αξίες κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Η ηθική εκτροπή και η συζυγική απιστία οργιάζουν. Σ’ αυτό βοηθούν οι εφημερίδες, τα περιοδικά, τα θέατρα, ο κινηματογράφος και γενικά τα Μ.Μ.Ε. Τα ξέρουμε όλοι μας αυτά. Δε χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο.
Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι οι σύζυγοι την αγάπη μας να τη διαποτίζουμε με την αλήθεια του Χριστού, να τη φωτίζουμε με το αναμορφωτικό φως του Ευαγγελίου, και να την εξαγιάζουμε.
Να σταθμίζουμε τα γήινα με προοπτική τα αιώνια. Τότε τη φυσική, την ανθρώπινη αγάπη μας θα την κάνουμε τέλεια, θα την κάνουμε πνευματική. Κι έτσι θα ενσαρκώνουμε την παραγγελία του Αποστόλου των Εθνών: «Ενδύσασθε την αγάπην ήτις εστί σύνδεσμος της τελειότητος».
6) Να ξεχνούμε τα λάθη του συντρόφου και των παιδιών μας.
Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Να τα ξεπερνάμε. Και να τους αγαπάμε χωρίς όρους. Το σπιτικό μας να είναι πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά. Γιατί μόνο τότε ο σύντροφος και τα παιδιά μας θα γυρίσουν ξανά κοντά μας. Αυτό όμως θα γίνει όταν είναι χορτάτοι από αγάπη και γεμάτοι από νοσταλγικές αναμνήσεις.
Υπόδειγμα της οικογένειάς μας ας είναι η οικογένεια της παραβολής του Ασώτου.
Για να τη θυμηθούμε λιγάκι: Ο μικρότερος γιος παίρνει το μερίδιό του και φεύγει μακριά στα ξένα. Ο πατέρας πικραίνεται, αλλά δεν διαμαρτύρεται. Σέβεται την προσωπική ελευθερία του παιδιού του. Κι όταν ο ʼσωτος μετανιώνει δεν του κλείνει την πόρτα. Έχει ανοιχτή την αγκαλιά του και τον κλείνει μέσα της με αγάπη. Δεν τον ελέγχει για ό,τι έκανε. Απλά τον συγχωρεί.
Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς, όταν ο σύντροφος ή τα παιδιά μας παραστρατούν (συζυγική απιστία, ναρκωτικά, ή παρουσιάζουν άλλες διαταραγμένες συμπεριφορές). Να έχουμε την πόρτα ανοιχτή. Και μια αγκαλιά ζεστή. Κι όταν έρθει η καλή και ευλογημένη ώρα της επιστροφής δε χρειάζεται κριτική.
Χρειάζεται ΑΓΑΠΗ και ΛΗΣΜΟΝΙΑ.
7) Να προσέχουμε τις λεπτομέρειες.
Ευτυχία φέρνουν και οι μικρές, οι ασήμαντες ίσως λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής.
Μπορεί ο σύζυγος να σκοτώνεται στη δουλειά για να μη λείψει τίποτε από την οικογένειά του. Αν όμως δεν ξέρει την αξία του χαμόγελου, της γλυκιάς κουβέντας, ενός λουλουδιού ή ενός ασήμαντου έστω δώρου, η ζωή μέσα στο σπίτι θα είναι άχαρη. Τι κι αν κουβαλάει του κόσμου τα καλά στο σπιτικό του, όταν είναι σκυθρωπός, βλοσυρός, αγέλαστος, αδιάφορος; Φέρνει πολλά σημαντικά, ξεχνάει κάτι πολύ ασήμαντο. Αυτό το ασήμαντο όμως είναι το αλάτι που δίνει στο φαγητό τη νοστιμιά.
Από την άλλη μεριά, μπορεί η σύζυγος να παλεύει νύχτα μέρα χωρίς την παραμικρή ανάπαυλα. Μπορεί να είναι θαυμάσια νοικοκυρά, άριστη μητέρα και ιδανική σύζυγος. Να είναι προικισμένη με πολλές αρετές. Αν όμως δεν έχει το τακτ που χρειάζεται για να δώσει την ευτυχία στον άνδρα της και στα παιδιά της, άδικα σκοτώνεται. Αν δεν ξέρει την αξία της λεπτομέρειας, αν δεν έχει το λεπτό και διακριτικό τρόπο σε κάθε περίπτωση, αν δεν ξέρει την αξία του χαμόγελου, ενός χαδιού, μιας εκφραστικής ματιάς, η ζωή μέσα στο σπίτι είναι μονότονη. Η άγνοια της αξίας που έχει το ασήμαντο, το μηδαμινό, η λεπτομέρεια, το τιποτένιο πολλές φορές, είναι η αιτία της χαμένης ευτυχίας.
8) Να σεβόμαστε την ατομικότητα των παιδιών μας.
Σκεπτόμαστε πάντα το μέλλον των παιδιών μας. Έχουμε τη φιλοδοξία να έχει η ζωή τους καλύτερη ποιότητα από τη δική μας. Γι’ αυτό φροντίζουμε να ακολουθήσουν επάγγελμα που θα τους αποδώσει περισσότερα οικονομικά αγαθά και θα τα καταξιώσει κοινωνικά.
Τα μέτρα όμως που χρησιμοποιούμε για να εκτιμήσουμε τα υπέρ και τα κατά του επαγγέλματος είναι τα δικά μας μέτρα κι όχι των παιδιών μας. Είναι σαν ν’ αγοράζουμε ρούχα ή παπούτσια με τα δικά μας νούμερα.
Η εξάσκηση ενός επαγγέλματος προϋποθέτει ανάλογες ικανότητες. Πρέπει κυρίως να ανταποκρίνεται στις κλίσεις των παιδιών. Διαφορετικά θα έχουν ψυχικές εντάσεις. Πολλοί νέοι υποφέρουν εξαιτίας μιας αποτυχημένης καριέρας. Η αγάπη και ο ζήλος για τη δουλειά μας πηγάζει από την ικανοποίηση που νιώθουμε γι’ αυτή. Αυτό πρέπει πάντα να το σκεπτόμαστε και να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία ν’ ακολουθήσουν την κλίση τους. Τότε θα είναι ευτυχισμένα. Και θ’ αποδίδουν στη δουλειά τους.
Θα είναι οι κατάλληλοι στην κατάλληλη θέση.
9) Να καλλιεργούμε το διάλογο.
Είναι καιρός να μπει στο σπίτι μας η δημοκρατία. Ας μάθει το κάθε μέλος της οικογένειάς μας ότι έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του στο ακέραιο και διεκδικεί τα δικαιώματά του…
Στο δημοκρατικό σπίτι γονείς και παιδιά κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Είναι όλοι ίσοι. Διαφέρουν στην ηλικία, στο φύλο, στην πείρα. Κάθονται πλάι-πλάι με σεβασμό κι αγάπη. Κάνουν οικογενειακό συμβούλιο. Λένε τα προβλήματά τους. Τα συζητούν με άνεση. Εκφέρουν όλοι τη γνώμη τους. Καταθέτουν τον οβολό τους. Κι ύστερα από σκέψη καταλήγουν σε συμπεράσματα. Παίρνουν τις αποφάσεις τους που γίνονται απ’ όλους σεβαστές, γιατί βγήκαν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Και μαθαίνουν στην πράξη ότι δημοκρατία δε σημαίνει ασυδοσία, αλλά αυτοπειθαρχία και δέσμευση σε ορισμένες αρχές.
Ο διάλογος είναι πολύ σπουδαία υπόθεση, όταν γίνεται με σωστό τρόπο. Πρέπει να μάθουμε να μιλάμε ήρεμα, με σαφήνεια, με επιχειρήματα, με χιούμορ, με χάρη, με μέτρο. Να μιλάμε σωστά, αλλά και να ακούμε σωστά. Να ακούμε με έκφραση, με χρώμα, με προσοχή, με κατανόηση, με συμπάθεια.
Ας φροντίζουμε οι γονείς αυτός ο διάλογος να μη λείπει από το σπίτι. Αν διατηρηθεί ανοιχτός και είναι γεμάτος κατανόηση και σεβασμό, να είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι στην εποχή της εφηβείας δεν θα υπάρξουν σοβαρές προστριβές.
Η οικογένεια που ξέρει να συγκεντρώνεται γύρω από το λιτό τραπέζι και να συζητά τα διάφορα προβλήματά της, κρατά δεμένα τα μέλη της. Τα παιδιά μένουν κοντά στους γονείς, οι οποίοι και μπορούν να τα στηρίζουν, όταν αυτά έχουν ανάγκη.
10) Ν’ αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με καρτερία.
Η οικογενειακή ζωή δεν είναι πάντα ανθόσπαρτη. Έχει μέρες χαράς, αλλά έχει και μέρες δοκιμασίας. Η ζωή είναι ρόδα που γυρίζει διαρκώς. Σήμερα είμαστε πλούσιοι και αύριο φτωχοί. Σήμερα υγιείς και αύριο άρρωστοι. Σήμερα κατοικούμε σε σπίτια πολυτελή και αύριο γινόμαστε άστεγοι. Σήμερα έχουμε προσοδοφόρα εργασία και αύριο αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της ανεργίας.
Κάποια νεαρή κυρία μου είπε πριν από λίγες μέρες: «Η ζωή μας κυλούσε ήρεμα και αμέριμνα. Είχαμε όσα χρειαζόμαστε για μια άνετη ζωή. Ώσπου κάποια μέρα αντίκρισα τον άνδρα μου να επιστρέφει μελαγχολικός στο σπίτι. Τι είχε συμβεί; Τον σχόλασαν από την εργασία του, γιατί “στένεψαν οι δουλειές”. Η στενοχώρια φώλιασε στην καρδιά μας. Η ρόδα της ζωής γύρισε τόσο ξαφνικά».
Και άλλη: «Είχαμε αρκετά χρήματα. Δυστυχώς τα χάσαμε στο χρηματιστήριο και τώρα ζούμε με τα λίγα που παίρνει ο άνδρας μου από την εργασία…».
Τι κάνουμε λοιπόν; Αντιμετωπίζουμε και τη στέρηση και την άνεση σαν πιστοί άνθρωποι που ξέρουμε να υπομένουμε και να νικούμε τις δυσκολίες της ζωής. Ας μην συμφιλιωνόμαστε με την παροιμία: «η φτώχεια φέρνει γκρίνια». Δεν είναι τόσο η υλική φτώχεια όσο η πνευματική που φέρνει ταραχές στις ψυχές μας, γκρίνιες και διαπληκτισμούς. Ο Απόστολος Παύλος γράφει προς Τιμόθεο: «έστι πορισμός μέγας η ευσέβεια μετ’ αυταρκείας».
11) Ας φροντίζουμε να εμπνέουμε με το παράδειγμα.
Ο φιλόσοφος Βάκωνας λέει: «Όποιος δίνει καλή συμβουλή χτίζει με το ένα χέρι. Όποιος συμβουλεύει σωστά και εμπνέει με το παράδειγμά του χτίζει με τα δυο του χέρια. Κι εκείνος που δίνει καλή συμβουλή, αλλά έχει κακό παράδειγμα, με το ένα χέρι χτίζει και με το άλλο γκρεμίζει».
Υποχρέωσή μας είναι να προσφέρουμε στα παιδιά μας, που μεγαλώνουν κοντά μας, ό,τι είναι καλό και χρήσιμο για τη ζωή τους. Αυτό θα γίνει με λόγια και με έργα. Γιατί λόγια που δε σφραγίζονται με έργα είναι φτερά στον άνεμο.
Αν η χριστιανική θρησκεία έγινε παγκόσμια από πολύ νωρίς, ήταν γιατί όλη η διδασκαλία του Χριστού, αλλά και των Αποστόλων, ήταν βιωματική. Και σήμερα χριστιανοί που εμπνέουν είναι όσοι βιώνουν τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Κάθε κανόνας πρέπει να τηρείται και να εφαρμόζεται απ’ όλους μέσα στην οικογένεια. Δεν πρέπει να ζητούμε από τα παιδιά κάτι, που εμείς δε ζούμε.
Όταν με τη ζωή μας εμείς οι γονείς δείξουμε στα παιδιά μας το σωστό δρόμο, οι πιθανότητες να κυνηγήσουν αργότερα χίμαιρες σε λανθασμένους δρόμους, είναι μικρές.
12) Ας θεμελιώσουμε την οικογένειά μας πάνω στο θεμέλιο της χάριτος του Θεού.
Το σπιτικό μας πρέπει να είναι ζεστή φωλιά. Να είναι θερμοκήπιο που θα θερμαίνεται η καρδιά, θ’ αναπαύεται η ψυχή μας. Αυτό σημαίνει οικογένεια: Ζεστές ψυχές, ευχαριστημένοι σύζυγοι, ευτυχισμένα παιδιά. Μέσα στην παγωνιά της κοινωνίας η σωστή οικογένεια είναι ένας ήλιος που εκπέμπει ζωογόνες ακτίνες στο περιβάλλον του.
Τέτοια όμως θα είναι η οικογένειά μας μόνο όταν τη στηρίζουμε στον αμετακίνητο πλούτο της Πίστεως. Όταν εμπιστευόμαστε το σκάφος της οικογένειάς μας στη φιλόστοργη Πρόνοια του Θεού. Κάτω από τη σκέπη του Θεού Πατέρα θα βάλουμε τα παιδιά μας.
Γυρίζοντας ύστερα από λίγο στο σπιτικό μας, ας το δούμε με άλλο μάτι. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Ας το γεμίσουμε με πλουσιότερη αγάπη, με μεγαλύτερη ευαισθησία, με γνησιότερο ενδιαφέρον, με περισσότερο σεβασμό. Ας αγωνιστούμε ο ένας να γίνει καλύτερος από τον άλλο. Τότε το σπιτικό μας θα γίνει ένα κομμάτι τ’ ουρανού.
Εμείς οι γονείς θα χαιρόμαστε. Τα παιδιά μας θα είναι ευτυχισμένα και θα παίρνουν από μας ένα πρότυπο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΣΥΖΥΓΙΑΣ.
Αυτό ας είναι ευχή μας και προσευχή μας.
6) ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Στο θεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο τ’ ουρανού, όπου ανθοί λογής-λογής, ωραίοι και ευωδιαστοί απ’ του παραδείσου τις ευωδιές-τα παιδιά εννοώ, και δέντρα καλλίκαρπα οι γονείς, φτάνει η ζήλεια του εχθρού όπως και στης Εδέμ τον κήπο. Και μεταμορφώνεται, και πλησιάζει, και δείχνει ενδιαφέρον και συνομιλεί με κάθε άνθρωπο της φαμελιάς χωριστά, τάχα για το καλό του. Για τη θεόδοτη ελευθερία, την πρόοδο, την ανάδειξη είναι ο λόγος που σιγοσφυρίζει. Και πέφτει στις ψυχές ο σπόρος του. Κι εκεί π’ ανθίζανε οι μοσχομύριστοι ανθοί, δες τώρα πλήθος τα ζιζάνια και τα αγκάθια, όχι στη γη, μα μέσα στο νου και την ψυχή. Κι ασχημίζουν οι μορφές. Και σκληραίνουν οι φωνές. Και παγώνει η αγάπη. Και γίνεται στενό το σπίτι. Δεν τους χωρεί. Και ξεπορτίζουν και δε λένε να γυρίσουν. Κι όταν γυρίζουν, γυρίζουν σα σε πανδοχείο.
-Να φάω δος μου και στρώσε μου να κοιμηθώ.
Και δίχως να πληρώνουν έστω μ’ ένα χαμόγελο…
Κι απ’ τα αγόρια τούτο, κι αλί, κι απ’ τα κορίτσια. Μα κι απ’ τη μάνα καμιά φορά (τι συμφορά!) κι απ’ τον πατέρα…
Στο θεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο μπήκε ο χαλαστής…
Σώσε, Κύριε, τη φαμελιά του γείτονα, του συγγενή και τη δική μας. Η φωτιά, σαν πιάσει, παίρνει σειρά τα σπίτια.
Σβήσε τα πάθη.
Στείλε το καθάριο αγέρι της χάρης σου.
Ανακάλεσε την αγάπη στο νεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο:
Την οικογένεια.
Σε παρακαλώ, Χριστέ μου, άκουσέ με, Συ που έζησες την οικογένεια και τόση χάρη κι ομορφιά της έδωσες.
(Γέρων Ιωσήφ)
1) Στις μέρες μας ο όρος «οικογένεια» σημαίνει μια ομάδα ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με δεσμούς αίματος ή γάμου ή υιοθεσίας και διαμένουν κάτω από την ίδια στέγη καλύπτοντας φορολογικές, βιολογικές, βιοτικές ανάγκες. Διεθνείς οργανισμοί, όπως ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και το Συμβούλιο της Ευρώπης, για ν’ αντιμετωπίσουν θέματα όπως της ένδο-οικογενειακής βίας, υιοθετούν έναν ευρύτατο ορισμό: «οικογένεια» θεωρείται ένα ζεύγος ενωμένο με ή χωρίς γάμο, οι κατιόντες, οι ανιόντες, οι εξ αγχιστείας συγγενείς, εφ’ όσον ζουν κάτω από την ίδια στέγη ή εξακολουθούν να έχουν σχέσεις που πηγάζουν από μία προηγούμενη συνοίκηση. Έτσι, και η ανύπαντρη μητέρα με το παιδί της, αυτό που λένε σήμερα «μονογονεϊκή οικογένεια», αποτελεί οικογένεια. Αλλά και η ανύπαντρη θεία που αναλαμβάνει, ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που αφάνισε τους γονείς, την ανατροφή δύο ανηλίκων παιδιών, κι αυτή οικογένεια είναι.
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
2) H οικογένεια, καθώς είναι από όλους αποδεκτό, αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας. Είναι η βάση, από την οποία εξαρτάται η ποιότητα, η στερεότητα και το μέλλον της κοινωνίας. Αν το κύτταρο είναι υγιές, αν η βάση είναι στερεή, τότε, χωρίς αμφιβολία και η κοινωνία θα είναι υγιής, η αντοχή της θα είναι μεγάλη και το μέλλον της θα είναι βέβαιο.
Βέβαια, αφού η Οικογένεια έχει τόσο μεγάλη αξία, ευνόητο είναι ότι πρέπει, αφ’ ενός μεν να βοηθηθεί, για να γίνει από την αρχή υγιής και στερεή και αφ’ ετέρου οφείλει και η ίδια να μάθει να αγωνίζεται συνεχώς, για να αντιμετωπίζει τους κινδύνους που την απειλούν. Γιατί η οικογένεια βάλλεται από πολλούς εχθρούς. Βάλλεται εσωτερικά, από τα ίδια τα μέλη της και εξωτερικά από το φυσικό και ηθικό κακό που την περιβάλλει. Απειλείται από τα ελαττώματα, τις αδυναμίες και τα πάθη των μελών της, τα οποία νομίζουν ότι με τη βία θα κυριαρχήσουν το ένα στο άλλο. Απειλείται από τις δυσκολίες, που είναι φυσικό να συναντά κάθε οικογένεια στη διάρκεια του βίου της. Απειλείται και από όλους εκείνους, οι οποίοι με κάθε τρόπο προσπαθούν να την εκμεταλλευθούν.
Καθημερινά μας τριγυρίζουν κραυγές αγωνίας, προφορικές ή γραπτές, για την εγκληματικότητα, την αύξηση των ναρκωτικών, την ανεργία, την διάλυση της οικογένειας, τη φτώχεια, την παιδεία και για άλλα πολλά ακόμα, για τα οποία η κοινωνία μας δεν ήταν συνηθισμένη σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής.
Όλα τα παραπάνω προβλήματα πρέπει να μας ανησυχούν όλους, όμως περισσότερο ανησυχούν την Ελληνική Νεολαία.
Καθημερινά, η ζωή επιβεβαιώνει την άποψη του Αϊνστάιν που λέει: «Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει στην εποχή των τέλειων μέσων και των συγκεχυμένων σκοπών και έχει καταντήσει αναίσχυντα κερδοσκοπική».
Κέρδος χρημάτων, κέρδος δόξας, κέρδος αξιωμάτων και τιμών, δίψα για την ματαιότητα, τόσο λυσσαλέα, που αποσβολώνει πολλές τίμιες προσπάθειες δημιουργίας, ενώ οι τίμιοι περπατούν σήμερα στην κόψη του ξυραφιού.
Η σύγχυση και η θολούρα που κυριαρχεί στις μέρες μας στην «στην ανθρώπινη» κοινωνίας μας, δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν. Οι πειρασμοί του σημερινού κόσμου εκμηδένισαν την αντοχή μας, αλλά κυρίως την αντοχή της Νεολαίας μας, αφού σε όλα τα προβλήματά τους λόγια και μόνο λόγια-ή κατά τον Όμηρο «έπεα πτερόεντα».
Τα προβλήματα της Ελληνικής Νεολαίας, τα οποία δημιουργούν την κρίση της Ελληνικής Οικογένειας και πλήθος άλλων προβλημάτων στην Ελληνική κοινωνία, τα μελέτησαν ειδικοί επιστήμονες οι οποίοι τα προβάλλουν με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις στον Τύπο, αλλά και με παρεμβάσεις μέσω της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ και κυρίως της ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, η οποία ύστερα από μελέτη έχει εκδώσει ΠΟΡΙΣΜΑ, που εξετάζει όλες τις πτυχές του θέματος και προτείνει σοβαρά θεσμικά, κοινωνικά, οικονομικά και φορολογικά μέτρα για την αντιμετώπιση του κακού.
Δυστυχώς τα μέτρα αυτά είναι αποσπασματικά, ανεπαρκή, αναποτελεσματικά καθόσον η ρίζα του κακού δεν βρίσκεται μόνο εκεί.
ΓΕΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Θα αναφέρουμε περιληπτικά μερικές διαπιστώσεις που δημιούργησαν την σημερινή κατάντια:
Και πρώτα απ’ όλα η ανεργία και η στενότητα της στέγης παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη γαμηλιότητα: οι γάμοι από 8% το 1953 έπεσαν κάτω του μισού σήμερα. Παράλληλα τα διαζύγια τριπλασιάστηκαν.
Έχουν αυξηθεί πολύ η θεληματική ατεκνία και η στειρότητα, η οποία δεν είναι πάντοτε φυσική, όπως είναι οι σαλπιγγικές λοιμώξεις, που προκαλούνται από χλαμύδια, καθώς και η έκτρωση. Υπολογίζεται σε 24% η στειρότητα που προκαλείται από μία άμβλωση. Το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής αναφέρει ότι:
«Σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα η έκτρωση θεωρείται αθώα πράξη. Η αντίληψη αυτή πρέπει να εκλείψει, με τη σωστή διαφώτιση των γυναικών λόγω των σοβαρών επιπλοκών που προκαλούν οι επεμβάσεις αυτές». Η Ακαδημία προειδοποιεί ότι κύριο αίτιο της υπογεννητικότητας είναι η έκτρωση! Ο καθηγητής Κουτήφαρης αναφέρει ότι: «πάνω από 150.000 ζευγάρια στην Ελλάδα δεν μπορούν να κάνουν παιδιά γιατί έχουν στο ιστορικό τους μία έκτρωση». Ο καθηγητής Τριχόπουλος ότι: «το 40% της μειώσεως γονιμότητας οφείλεται σε εκτρώσεις».
Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει το μελαγχολικό ρεκόρ εκτρώσεων, που υπερβαίνουν τις 500.000 το χρόνο, από τις οποίες 40.000 σε κορίτσια ηλικίας κάτω των 16 ετών γεγονός που αποτελεί κοινωνικό έγκλημα. Οι αμβλώσεις γίνονται και σε μαθήτριες του Δημοτικού˙ 10χρονο κοριτσάκι έφθασε σε μαιευτήριο για έκτρωση.
Όταν το κράτος παρέχει σε κάθε κοριτσόπουλο 3 εκτρώσεις το χρόνο δωρεάν, είναι σαν να παρακινεί τις νέες: «Πηγαίνετε, γλεντήστε και ελάτε να σας κάνω έκτρωση». Ενώ θα έπρεπε να τους θυμίζει, ότι σε κάθε βήμα καραδοκούν οι λοιμώξεις, AIDS, χλαμύδια και αφροδίσια. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει: ‘Κάθε χρόνο μολύνονται 300 εκατομμύρια με χλαμύδια ή με ηπατίτιδες και 40 εκατομμύρια με σύφιλη’, χωρίς να αναφερθεί το AIDS.
Βλέπετε, η φύση έχει νόμους αδυσώπητους και τιμωρεί σκληρά όσους την καταδολιεύονται.
Το 1/3 των εκτρώσεων γίνεται από παντρεμένες γυναίκες και οι υπόλοιπες από ανύπαντρες.
Όσον αφορά την πηγή του AIDS παρατηρείται μεγάλη αύξηση μολύνσεων στους νέους. Η χώρα μας ανέβηκε από την όγδοη στην τρίτη θέση της Ε.Ε.
Οι οροθετικοί φορείς στην Ελλάδα, όσοι έχουν ελεγχθεί, υπερβαίνουν τις 100.000. Όλοι αυτοί και όσοι άλλοι, που δεν έχουν εξεταστεί -αλλά δεν το ξέρουν- θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν το πολύ σε εννέα χρόνια. Συνήθως είναι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι να νοσήσουν μεταδίδουν τον ιό.
Ο αλκοολισμός και τα ναρκωτικά είναι από τα πολύ σοβαρά προβλήματα της νεολαίας. Έρευνα από τα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Κρήτης αποδεικνύει ότι 42% των νέων ηλικίας 12-20 ετών κάνουν συχνά κατάχρηση οινοπνεύματος και ότι 7% οδηγούν ύστερα από ολονύχτια κατάχρηση οινοπνευματωδών. Στο ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ αναφέρεται: «Κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους από τροχαία 2.000 -κυρίως- νέοι άνθρωποι και τραυματίζονται βαριά 40.000 από τις οποίες άλλες 2.000 πεθαίνουν στο νοσοκομείο. Το κατάντημα αυτό της νεολαίας και της κοινωνίας γενικότερα εκτός των άλλων έχει σαν συνέπεια τη μείωση του μαθητικού πληθυσμού. Σύμφωνα με μελέτη του Εθνικού Κέντρου Ερευνών και των Πανεπιστημίων Πειραιά και Θεσσαλονίκης, ο σχολικός πληθυσμός το 2015 θα είναι πολύ μικρός (το πολύ 500.000).
Όλοι οι αλλοδαποί μαθητές είναι καλύτεροι από τους Έλληνες, γιατί στρώνονται και μελετούν, ενώ τα ελληνόπουλα ξενυχτούν στα νυχτερινά κέντρα από την ηλικία των 11 ετών. Μετά 5 χρόνια τα Πανεπιστήμιά μας θα καταληφθούν από το πλήθος των αλλοδαπών μαθητών, που θα αποκλείσουν έτσι τους Έλληνες νέους από τις σπουδές και αργότερα θα καταλάβουν όλες τις επιστημονικές θέσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σύμφωνα με τις Δημογραφικές Υπηρεσίες του Ο.Η.Ε. ο δείκτης γονιμότητας στην Ελλάδα θα κατέβει πολύ γρήγορα λόγω του ταχύτατου περιορισμού των Παραγωγικών ηλικιών και το 2099 οι Έλληνες, όσοι θα υπάρχουν τότε, θα είναι το πολύ 3.000.000, με ηλικιωμένους 2.000.000. Και ερωτάται πως θα οικονομούνται οι συντάξεις αυτών των γερόντων;
Με τα ίδια δεδομένα του Ο.Η.Ε. οι μουσουλμανικές χώρες με πολύ υψηλούς δείκτες γονιμότητας (7,3) παρουσιάζουν ραγδαία αύξηση του πληθυσμού λόγω της αυστηρής θρησκευτικής πειθαρχίας που τηρούν με φανατισμό. Η Τουρκία συγκεκριμένα διπλασιάζει τον πληθυσμό της κάθε 28 χρόνια.
Σήμερα είμαστε 10 εκατομμύρια Έλληνες και 60 εκατομμύρια Τούρκοι. Μετά τριάντα χρόνια εμείς θα είμαστε 7 εκατομμύρια, ενώ οι Τούρκοι πάνω από 120 εκατομμύρια. Δηλαδή πολυαριθμότεροι των Γερμανών, Γάλλων, Βρετανών και Ιταλών.
Με την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. η Ελλάδα και η Ευρώπη θα κατακλυσθούν από εκατομμύρια μουσουλμάνους, που θα αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου με την οποία θα ρυθμίζουν την οικονομική ζωή της χώρας και θα επιβάλλουν πλέον «νόμιμα» τη γλώσσα, τη θρησκεία και τα έθιμά τους. Δηλαδή μια νέα μορφή Τουρκοκρατίας.
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Ας προσπαθήσουμε τώρα να βρούμε τα σπουδαιότερα αίτια της οικογενειακής κρίσης.
1) Σαν βασικό αίτιο της κρίσης προβάλλει ο υπέρμετρος ατομισμός. Σήμερα ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για το άτομό του. Σκέπτεται πως θ’ αναρριχηθεί χρησιμοποιώντας έστω και ψεύτικα δεκανίκια. Δεν τον ενδιαφέρει ο άλλος, ο διπλανός. Δεν έχει πια ευαισθησίες. Ας ξεχάσουμε το μεγαλύτερο αδερφό που θυσιαζόταν να παντρέψει τις αδελφές του. Σήμερα οι νέοι γνωρίζουν μόνο τα δικαιώματά τους. Δεν έχουν υποχρεώσεις.
2) Τα αρνητικά μηνύματα του φεμινισμού
Η γυναίκα ήταν πράγματι καταπιεσμένη. Εθεωρείτο κατώτερη από τον άνδρα. Κατέβαλλε συνεχείς προσπάθειες για πολλούς αιώνες και πέτυχε την ισότητα των δύο φύλων. Δεν αρκέστηκε όμως σ’ αυτό. Πέρασε στην αντίπερα όχθη, γιατί ξέχασε ότι είναι ίση, αλλά διαφορετική. Έγινε καρικατούρα του άνδρα και εισπράττει την περιφρόνηση των παιδιών της. Ένα πρόσφατο παράδειγμα μαρτυρεί του «λόγου το ασφαλές». Μητέρα τριών παιδιών, 25 χρόνια παντρεμένη, εγκατέλειψε την οικογένειά της και ακολούθησε το φίλο της. Όταν οργάνωσε το καινούριο της σπιτικό τηλεφώνησε στα παιδιά της να την ακολουθήσουν:
«Όχι», της απάντησαν μ’ ένα στόμα. «Θα μείνουμε με τον πατέρα μας που μας φρόντιζε τον καιρό που εσύ μας άφησες».
Με την χειραφέτηση της γυναίκας-κίνημα φεμινισμού- η γυναίκα απέκτησε αλαζονεία, ανεξαρτησία οικονομική, άρα και ευκολία στο να διαλύει την οικογένεια.
3) Η εργασία της γυναίκας έφερε μεγάλη επιβάρυνση στο πρόγραμμά της.
Η γυναίκα σήμερα δεν έχει που να δώσει απολογία. Έχει πολλούς ρόλους. Είναι νοικοκυρά, μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη. Πως ν’ ανταποκριθεί σ’ όλες αυτές τις υποχρεώσεις;
Αν τη συμμερίζεται ο σύζυγός της:
«ίσιος ο δρόμος γίνεται κι ανάλαφρος ο κόπος».
Αν όμως όχι, δημιουργούνται γκρίνιες, καυγάδες, τσακωμοί, που φτάνουν πολλές φορές στο διαζύγιο. Φίλη δικηγόρος παντρεύτηκε έναν Πρωτοδίκη. Ο σύζυγος γυρνώντας από την εργασία του καθόταν στην πολυθρόνα και διάβαζε την εφημερίδα. Η σύζυγος σκοτωνόταν να μαγειρέψει, να σκουπίσει, να σφουγγαρίσει, να πλύνει, να σιδερώσει, να… να… να…..
Για ένα χρόνο τον ανέχτηκε. Στο χρόνο επάνω επαναστάτησε. Έτσι ένα μεσημέρι τους βρήκε να διαβάζουν και οι δύο την εφημερίδα καθισμένοι στις αντικρινές πολυθρόνες: -«Ελένη, δε θα φάμε σήμερα;», ρωτά ο σύζυγος.
-«Όχι, Κώστα, εκτός αν ετοιμάσεις εσύ».
Σε λίγες μέρες χώρισαν οριστικά.
4) Η έλλειψη πίστεως.
Η πίστη στο Θεό είναι μεγάλο κεφάλαιο. Αν φωλιάζει στις ψυχές των συζύγων, τα παρουσιαζόμενα προβλήματα βρίσκουν ευκολότερα τη λύση τους. Η πίστη έχει μια μοναδική δύναμη. Είναι η Θεία Φλόγα στα κατάβαθα της ψυχής μας που στηρίζει τη ζωή μας. Που μας ανεβάζει και μας βοηθάει να καλλιεργούμε καλές διαπροσωπικές σχέσεις με όλα τα μέλη της οικογένειάς μας. Μας απαλλάσσει από το άγχος που μας δημιουργεί σκληρός αγώνας για την επιβίωση. Είναι μια ασπίδα που προστατεύει το σπιτικό μας. Γίνεται με άλλα λόγια αυτό που λέει ο ποιητής:
«Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε
στην Πίστη επάνω την ελπίδα
Τον είδα στη ζωή να μάχεται.
Μα πάντα ανίκητο τον είδα.
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΜΑΣ
Και τώρα ας κάνουμε όλοι μας έναν έλεγχο της πορείας της δικής μας οικογένειας, ένα έγκαιρο τσεκ-απ της δύναμης και της αντοχής της. Και μην μου πει κανένας μας: «η δική μου οικογένεια έχει ηλικία 15, 20, 25, 30…. χρόνων. Δεν κινδυνεύει από τίποτε γιατί έχει γερές βάσεις». Ας μην είμαστε ποτέ σίγουροι για τίποτε. Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει το αύριο. Είναι συνετό, λοιπόν, να μην εφησυχάζουμε. Εξάλλου η πραγματικότητα αυτό μας επιβεβαιώνει καθημερινά.
Είχα μαθήτρια την κόρη ενός εκλεκτού ζευγαριού. Είχαν πράγματι μια θαυμαστή οικογένεια. Ο σύζυγος γιατρός και η γυναίκα του εκπαιδευτικός. Ο σατανάς όμως ζήλεψε την ευτυχία τους και έβαλε την ουρά του. Ο σύζυγος συνδέθηκε με μια νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο που εργαζόταν και διέλυσε την οικογένειά του. Το αποτέλεσμα; Εκείνος αυτοκτόνησε όταν κατάλαβε τι έκανε κι εκείνη αγωνίζεται να μεγαλώσει τις δυο ορφανές κόρες της.
Ο καθένας μας θα μπορούσε να φέρει ένα σωρό παραδείγματα από το περιβάλλον του. Έτσι είναι, τα καλά σπιτικά τα επιβουλεύεται ο εχθρός. Αγωνίζεται νύχτα-μέρα να τα γκρεμίσει.
Εξάλλου όσο καλά κι αν λειτουργεί η οικογένειά μας δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσής της. Από το «καλά» μέχρι το «άριστα» υπάρχουν πολλά σκαλοπάτια.
Ας σκύψουμε, λοιπόν, όλοι μας τούτη την ώρα μέσα μας κι ας βαθμολογήσουμε το σπιτικό μας. Θα το τοποθετήσουμε στο θετικό, στο συγκριτικό ή στον υπερθετικό βαθμό. Είναι ένα «θερμοκήπιο αγάπης». Έχει το κάθε μέλος σ’ αυτό τη σωστή του θέση; Έχουμε αρμονικές διαπροσωπικές σχέσεις; Έχουμε όλοι μας την εσωτερική πληροφόρηση ότι αγαπάμε κι αγαπιόμαστε; Αν ναι, η οικογένειά μας είναι μια ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Αν όμως οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι λειψές σε αγάπη, φτωχές σε ευγένεια και σεβασμό, από σήμερα κιόλας ν’ ανασκουμπωθούμε… Ποτέ δεν είναι αργά. Από μας τους δυο εξαρτάται, το σύζυγο και τη σύζυγο που ξεκινήσαμε με αγάπη κι ονειρευτήκαμε να κάνουμε το σπιτικό μας μια ζεστή φωλιά, μια κοινωνία αγάπης.
Αλήθεια, έχουμε ξεκάθαρο στη σκέψη μας το σκοπό του γάμου που είναι η ηθική τελείωση των συζύγων. Ναι αυτός είναι ο πρώτος και βασικός σκοπός του γάμου. Τα υπόλοιπα, η δημιουργία οικογένειας, η απόκτηση παιδιών, η κοινωνική προσφορά, είναι κι αυτοί ιεροί σκοποί, αλλά έρχονται δεύτεροι. Δεν ξέρω αν όλοι το έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό. Αν λαχταρούμε οι σύζυγοι και οι δυο μαζί να γίνουμε πολίτες τ’ ουρανού.
Αν ναι, πρέπει:
1) Να δεχόμαστε το σύντροφό μας όπως είναι με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά του.
Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Έχουμε αρετές, αλλά έχουμε και κακίες. Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι παντρευτήκαμε έναν άγγελο. Οι άγγελοι φτερουγίζουν στα ουράνια. Ο γάμος, μας έλεγε ο αείμνηστος Ασπιώτης, είναι συνεταιρισμός αδυναμιών.
Ο σύντροφός μας έχει άλλες κληρονομικές καταβολές. Έζησε κάτω από άλλες συνθήκες. Δέχτηκε διαφορετική αγωγή. Έχει τη δική του ατομικότητα. Μέσα στο σπιτικό μας πρέπει να είναι άνετος. Να μην πιέζεται για να μην του δημιουργούνται ψυχικές εντάσεις. Να έχει γνησιότητα η συμπεριφορά του, χωρίς προσπάθεια υποκρίσεως. Και να ξέρουμε ότι, όταν αποδεχόμαστε το σύντροφό μας όπως είναι, τότε και μόνον τότε μπορούμε να δημιουργήσουμε μία λειτουργική σχέση μαζί του.
Με τη στάση μας να του λέμε: «Σκέπτομαι όπως σκέπτομαι, αισθάνομαι όπως αισθάνομαι, ξέρω ό,τι ξέρω Είμαι εγώ». Αλλά δεν σε κατηγορώ που «σκέφτεσαι όπως σκέφτεσαι, που αισθάνεσαι όπως αισθάνεσαι, που ξέρεις ό,τι ξέρεις. Είσαι εσύ. Σε θέλω όπως είσαι. Καλοδέχομαι ό,τι έχεις να μου δώσεις. Δέξου κι εσύ ευχάριστα ό,τι έχω να σου προσφέρω. Και ας αγωνιστούμε να κάνουμε το Εγώ και το Εσύ, ΕΜΕΙΣ».
Δεχόμαστε λοιπόν το σύντροφό μας όπως είναι. Δεν προσπαθούμε να τον αλλάξουμε. Θ’ αλλάξει όταν αλλάξουμε εμείς.
2) Να αγωνιζόμαστε να νικήσουμε τον εγωισμό μας.
Ο εγωισμός είναι το μεγαλύτερο σαράκι που κατατρώγει το οικογενειακό μας οικοδόμημα.
Πολλά αντρόγυνα ενώθηκαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις: άφθονα υλικά αγαθά, κοινωνική θέση, επαγγελματική καταξίωση. Όλα έδειχναν ότι η ζωή τους θα ήταν αρμονική και ο οικογενειακός ορίζοντας καταγάλανος. Κι όμως δεν γνώρισαν την ευτυχία, λέτε και πέταξε απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Γιατί; Γιατί μπήκαν στο γάμο συντροφιά με τον εγωισμό τους. Δύο εγωισμοί όμως δεν μπορούν να μονοιάσουν, να συζήσουν. Ύστερα από ένα διάστημα θα συγκρουστούν. Και τότε αρχίζουν οι έριδες, οι φιλονικίες, οι καθημερινοί καυγάδες, οι αντιπαραθέσεις.
Είναι, λοιπόν, ανάγκη επιτακτική να απαρνηθούμε το εγώ μας, για να διατηρήσουμε το σπιτικό μας. Να ξεριζώσουμε τον εγωισμό μας. Το ξερίζωμά του είναι προσφορά στην οικογενειακή αρμονία. Είναι λιβάνι στον οικογενειακό βωμό.
Πως θα το επιτύχουμε αυτό;
Με τον αγώνα μας τον καθημερινό, με τη συστηματική κι επίμονη προσπάθειά μας. Με το να ανεβάζουμε στα μάτια μας και στα μάτια των παιδιών μας το σύντροφό μας.
Με το ν’ αναγνωρίζει ο ένας τις προσπάθειες του άλλου. Όταν π.χ. ο σύζυγος γυρίζει φορτωμένος τα ψώνια από την αγορά, η σύζυγος ας του λέει: «είναι πολύ καλά αυτά που ψώνισες. Σ’ ευχαριστώ». ʼλλοτε πάλι, όταν τακτοποιεί κάποια ατέλεια στο σπίτι ας μην παραλείπει να του λέει: «Τι ωραία που το έφτιαξες. Γεια στα χέρια σου».
Αυτή η αναγνώριση, ενώ δεν κοστίζει τίποτε στη γυναίκα, στον άντρα δίνει φτερά. Τον ξεκουράζει. Τον ενισχύει. Του δίνει θάρρος να συνεχίσει.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο σύζυγος να αναγνωρίζει και της γυναίκας του τις προσπάθειες για την οργάνωση του νοικοκυριού και την ανατροφή των παιδιών. «Πολύ ξεκουράζομαι με την τάξη που έχεις στο σπίτι μας», να της λέει συχνά. Ή όταν τρώνε: «Τι ωραίο φαγητό μας έκανες σήμερα». Αυτή η αναγνώριση χαλαρώνει τη γυναίκα.
Και την αναγνώριση και οι δύο να μην την κάνουμε από μέσα μας. Να την εξωτερικεύουμε. Τότε έχει νόημα. Και τότε ψαλιδίζεται και ο εγωισμός μας.
Κι ακόμη πριν κοιμηθούμε το βράδυ να ζητούμε συγνώμην από το σύντροφό μας για κάτι που τον στενοχωρήσαμε. Βέβαια αυτή η συγνώμη δεν βγαίνει εύκολα. Θέλει ταπείνωση, ταπείνωση, πολλή ταπείνωση. Θα πιέσουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας, θα νικήσουμε τον εγωισμό μας και θα πούμε συγνώμην. Διαφορετικά, σαν πέσουμε για ύπνο, η καρδιά μας θα σφίγγεται, τα δόντια μας θα τρίζουν και ο ύπνος δεν θα σφαλίζει τα βλέφαρά μας.
Η αναγνώριση δίνει θάρρος και δύναμη στον άνθρωπο. Ενώ μια υποτίμηση, μια περιφρονητική κουβέντα, τον κουρελιάζει και τον τσακίζει.
3) Να αγαπάμε τους συγγενείς του συντρόφου μας.
Είναι βασική υποχρέωσή μας. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στις φλέβες του συντρόφου μας ρέει το αίμα των γονιών και των αδελφών του. Οφείλουμε να τους αγαπάμε κι εμείς. Να ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματά τους. Να τους επισκεπτόμαστε. Να τους παίρνουμε τηλέφωνο. Να τους βοηθούμε και οικονομικά, όταν χρειάζεται και μπορούμε. Αν σεβόμαστε τους συγγενείς του συντρόφου μας, θα σεβαστεί κι αυτός τους δικούς μας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τους αφήνουμε να επεμβαίνουν στην οικογένειά μας. Δε θα τους επιτρέψουμε να μας διοικούν. Να έχουν γνώμη για όλα. Να απαιτούν να γίνεται το δικό τους. Αυτό είναι σοβαρό ατόπημα, που θα έχει σοβαρές συνέπειες για το συζυγικό μας δεσμό. Παντρευτήκαμε και αποτελούμε μια καινούρια, μια ξεχωριστή οικογένεια. Σπίτι μας είναι το δικό μας κι όχι το πατρογονικό μας.
4) Να μην παίρνουμε θέση στα κληρονομικά.
Δεν επιτρέπεται δική μας ανάμειξη. Είναι υπόθεση δική του και της πατρικής του οικογένειας. Ποτέ να μην μπούμε ανάμεσά τους. Είναι μεγάλη ευθύνη. Ξέρουμε όλοι από την πείρα μας πόσα αδέρφια έφυγαν από τη ζωή χωρίς να μιλάνε. Ποτέ, λοιπόν, να μην χωρίσουμε αδέρφια.
5) Να διαφυλάξουμε τη συζυγική πίστη.
Να διατηρήσουμε το στεφάνι αμόλυντο. Τότε και μόνον τότε θα τιμήσουμε το σύντροφό μας και τον εαυτό μας.
Ζούμε σε μια εποχή που όλα τρίζουν. Το κακό πλημμυρίζει. Το ηθικό αισθητήριο έχει αμβλυνθεί. Η αποστασία από τις πνευματικές αξίες κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Η ηθική εκτροπή και η συζυγική απιστία οργιάζουν. Σ’ αυτό βοηθούν οι εφημερίδες, τα περιοδικά, τα θέατρα, ο κινηματογράφος και γενικά τα Μ.Μ.Ε. Τα ξέρουμε όλοι μας αυτά. Δε χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο.
Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι οι σύζυγοι την αγάπη μας να τη διαποτίζουμε με την αλήθεια του Χριστού, να τη φωτίζουμε με το αναμορφωτικό φως του Ευαγγελίου, και να την εξαγιάζουμε.
Να σταθμίζουμε τα γήινα με προοπτική τα αιώνια. Τότε τη φυσική, την ανθρώπινη αγάπη μας θα την κάνουμε τέλεια, θα την κάνουμε πνευματική. Κι έτσι θα ενσαρκώνουμε την παραγγελία του Αποστόλου των Εθνών: «Ενδύσασθε την αγάπην ήτις εστί σύνδεσμος της τελειότητος».
6) Να ξεχνούμε τα λάθη του συντρόφου και των παιδιών μας.
Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Να τα ξεπερνάμε. Και να τους αγαπάμε χωρίς όρους. Το σπιτικό μας να είναι πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά. Γιατί μόνο τότε ο σύντροφος και τα παιδιά μας θα γυρίσουν ξανά κοντά μας. Αυτό όμως θα γίνει όταν είναι χορτάτοι από αγάπη και γεμάτοι από νοσταλγικές αναμνήσεις.
Υπόδειγμα της οικογένειάς μας ας είναι η οικογένεια της παραβολής του Ασώτου.
Για να τη θυμηθούμε λιγάκι: Ο μικρότερος γιος παίρνει το μερίδιό του και φεύγει μακριά στα ξένα. Ο πατέρας πικραίνεται, αλλά δεν διαμαρτύρεται. Σέβεται την προσωπική ελευθερία του παιδιού του. Κι όταν ο ʼσωτος μετανιώνει δεν του κλείνει την πόρτα. Έχει ανοιχτή την αγκαλιά του και τον κλείνει μέσα της με αγάπη. Δεν τον ελέγχει για ό,τι έκανε. Απλά τον συγχωρεί.
Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς, όταν ο σύντροφος ή τα παιδιά μας παραστρατούν (συζυγική απιστία, ναρκωτικά, ή παρουσιάζουν άλλες διαταραγμένες συμπεριφορές). Να έχουμε την πόρτα ανοιχτή. Και μια αγκαλιά ζεστή. Κι όταν έρθει η καλή και ευλογημένη ώρα της επιστροφής δε χρειάζεται κριτική.
Χρειάζεται ΑΓΑΠΗ και ΛΗΣΜΟΝΙΑ.
7) Να προσέχουμε τις λεπτομέρειες.
Ευτυχία φέρνουν και οι μικρές, οι ασήμαντες ίσως λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής.
Μπορεί ο σύζυγος να σκοτώνεται στη δουλειά για να μη λείψει τίποτε από την οικογένειά του. Αν όμως δεν ξέρει την αξία του χαμόγελου, της γλυκιάς κουβέντας, ενός λουλουδιού ή ενός ασήμαντου έστω δώρου, η ζωή μέσα στο σπίτι θα είναι άχαρη. Τι κι αν κουβαλάει του κόσμου τα καλά στο σπιτικό του, όταν είναι σκυθρωπός, βλοσυρός, αγέλαστος, αδιάφορος; Φέρνει πολλά σημαντικά, ξεχνάει κάτι πολύ ασήμαντο. Αυτό το ασήμαντο όμως είναι το αλάτι που δίνει στο φαγητό τη νοστιμιά.
Από την άλλη μεριά, μπορεί η σύζυγος να παλεύει νύχτα μέρα χωρίς την παραμικρή ανάπαυλα. Μπορεί να είναι θαυμάσια νοικοκυρά, άριστη μητέρα και ιδανική σύζυγος. Να είναι προικισμένη με πολλές αρετές. Αν όμως δεν έχει το τακτ που χρειάζεται για να δώσει την ευτυχία στον άνδρα της και στα παιδιά της, άδικα σκοτώνεται. Αν δεν ξέρει την αξία της λεπτομέρειας, αν δεν έχει το λεπτό και διακριτικό τρόπο σε κάθε περίπτωση, αν δεν ξέρει την αξία του χαμόγελου, ενός χαδιού, μιας εκφραστικής ματιάς, η ζωή μέσα στο σπίτι είναι μονότονη. Η άγνοια της αξίας που έχει το ασήμαντο, το μηδαμινό, η λεπτομέρεια, το τιποτένιο πολλές φορές, είναι η αιτία της χαμένης ευτυχίας.
8) Να σεβόμαστε την ατομικότητα των παιδιών μας.
Σκεπτόμαστε πάντα το μέλλον των παιδιών μας. Έχουμε τη φιλοδοξία να έχει η ζωή τους καλύτερη ποιότητα από τη δική μας. Γι’ αυτό φροντίζουμε να ακολουθήσουν επάγγελμα που θα τους αποδώσει περισσότερα οικονομικά αγαθά και θα τα καταξιώσει κοινωνικά.
Τα μέτρα όμως που χρησιμοποιούμε για να εκτιμήσουμε τα υπέρ και τα κατά του επαγγέλματος είναι τα δικά μας μέτρα κι όχι των παιδιών μας. Είναι σαν ν’ αγοράζουμε ρούχα ή παπούτσια με τα δικά μας νούμερα.
Η εξάσκηση ενός επαγγέλματος προϋποθέτει ανάλογες ικανότητες. Πρέπει κυρίως να ανταποκρίνεται στις κλίσεις των παιδιών. Διαφορετικά θα έχουν ψυχικές εντάσεις. Πολλοί νέοι υποφέρουν εξαιτίας μιας αποτυχημένης καριέρας. Η αγάπη και ο ζήλος για τη δουλειά μας πηγάζει από την ικανοποίηση που νιώθουμε γι’ αυτή. Αυτό πρέπει πάντα να το σκεπτόμαστε και να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία ν’ ακολουθήσουν την κλίση τους. Τότε θα είναι ευτυχισμένα. Και θ’ αποδίδουν στη δουλειά τους.
Θα είναι οι κατάλληλοι στην κατάλληλη θέση.
9) Να καλλιεργούμε το διάλογο.
Είναι καιρός να μπει στο σπίτι μας η δημοκρατία. Ας μάθει το κάθε μέλος της οικογένειάς μας ότι έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του στο ακέραιο και διεκδικεί τα δικαιώματά του…
Στο δημοκρατικό σπίτι γονείς και παιδιά κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Είναι όλοι ίσοι. Διαφέρουν στην ηλικία, στο φύλο, στην πείρα. Κάθονται πλάι-πλάι με σεβασμό κι αγάπη. Κάνουν οικογενειακό συμβούλιο. Λένε τα προβλήματά τους. Τα συζητούν με άνεση. Εκφέρουν όλοι τη γνώμη τους. Καταθέτουν τον οβολό τους. Κι ύστερα από σκέψη καταλήγουν σε συμπεράσματα. Παίρνουν τις αποφάσεις τους που γίνονται απ’ όλους σεβαστές, γιατί βγήκαν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Και μαθαίνουν στην πράξη ότι δημοκρατία δε σημαίνει ασυδοσία, αλλά αυτοπειθαρχία και δέσμευση σε ορισμένες αρχές.
Ο διάλογος είναι πολύ σπουδαία υπόθεση, όταν γίνεται με σωστό τρόπο. Πρέπει να μάθουμε να μιλάμε ήρεμα, με σαφήνεια, με επιχειρήματα, με χιούμορ, με χάρη, με μέτρο. Να μιλάμε σωστά, αλλά και να ακούμε σωστά. Να ακούμε με έκφραση, με χρώμα, με προσοχή, με κατανόηση, με συμπάθεια.
Ας φροντίζουμε οι γονείς αυτός ο διάλογος να μη λείπει από το σπίτι. Αν διατηρηθεί ανοιχτός και είναι γεμάτος κατανόηση και σεβασμό, να είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι στην εποχή της εφηβείας δεν θα υπάρξουν σοβαρές προστριβές.
Η οικογένεια που ξέρει να συγκεντρώνεται γύρω από το λιτό τραπέζι και να συζητά τα διάφορα προβλήματά της, κρατά δεμένα τα μέλη της. Τα παιδιά μένουν κοντά στους γονείς, οι οποίοι και μπορούν να τα στηρίζουν, όταν αυτά έχουν ανάγκη.
10) Ν’ αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με καρτερία.
Η οικογενειακή ζωή δεν είναι πάντα ανθόσπαρτη. Έχει μέρες χαράς, αλλά έχει και μέρες δοκιμασίας. Η ζωή είναι ρόδα που γυρίζει διαρκώς. Σήμερα είμαστε πλούσιοι και αύριο φτωχοί. Σήμερα υγιείς και αύριο άρρωστοι. Σήμερα κατοικούμε σε σπίτια πολυτελή και αύριο γινόμαστε άστεγοι. Σήμερα έχουμε προσοδοφόρα εργασία και αύριο αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της ανεργίας.
Κάποια νεαρή κυρία μου είπε πριν από λίγες μέρες: «Η ζωή μας κυλούσε ήρεμα και αμέριμνα. Είχαμε όσα χρειαζόμαστε για μια άνετη ζωή. Ώσπου κάποια μέρα αντίκρισα τον άνδρα μου να επιστρέφει μελαγχολικός στο σπίτι. Τι είχε συμβεί; Τον σχόλασαν από την εργασία του, γιατί “στένεψαν οι δουλειές”. Η στενοχώρια φώλιασε στην καρδιά μας. Η ρόδα της ζωής γύρισε τόσο ξαφνικά».
Και άλλη: «Είχαμε αρκετά χρήματα. Δυστυχώς τα χάσαμε στο χρηματιστήριο και τώρα ζούμε με τα λίγα που παίρνει ο άνδρας μου από την εργασία…».
Τι κάνουμε λοιπόν; Αντιμετωπίζουμε και τη στέρηση και την άνεση σαν πιστοί άνθρωποι που ξέρουμε να υπομένουμε και να νικούμε τις δυσκολίες της ζωής. Ας μην συμφιλιωνόμαστε με την παροιμία: «η φτώχεια φέρνει γκρίνια». Δεν είναι τόσο η υλική φτώχεια όσο η πνευματική που φέρνει ταραχές στις ψυχές μας, γκρίνιες και διαπληκτισμούς. Ο Απόστολος Παύλος γράφει προς Τιμόθεο: «έστι πορισμός μέγας η ευσέβεια μετ’ αυταρκείας».
11) Ας φροντίζουμε να εμπνέουμε με το παράδειγμα.
Ο φιλόσοφος Βάκωνας λέει: «Όποιος δίνει καλή συμβουλή χτίζει με το ένα χέρι. Όποιος συμβουλεύει σωστά και εμπνέει με το παράδειγμά του χτίζει με τα δυο του χέρια. Κι εκείνος που δίνει καλή συμβουλή, αλλά έχει κακό παράδειγμα, με το ένα χέρι χτίζει και με το άλλο γκρεμίζει».
Υποχρέωσή μας είναι να προσφέρουμε στα παιδιά μας, που μεγαλώνουν κοντά μας, ό,τι είναι καλό και χρήσιμο για τη ζωή τους. Αυτό θα γίνει με λόγια και με έργα. Γιατί λόγια που δε σφραγίζονται με έργα είναι φτερά στον άνεμο.
Αν η χριστιανική θρησκεία έγινε παγκόσμια από πολύ νωρίς, ήταν γιατί όλη η διδασκαλία του Χριστού, αλλά και των Αποστόλων, ήταν βιωματική. Και σήμερα χριστιανοί που εμπνέουν είναι όσοι βιώνουν τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Κάθε κανόνας πρέπει να τηρείται και να εφαρμόζεται απ’ όλους μέσα στην οικογένεια. Δεν πρέπει να ζητούμε από τα παιδιά κάτι, που εμείς δε ζούμε.
Όταν με τη ζωή μας εμείς οι γονείς δείξουμε στα παιδιά μας το σωστό δρόμο, οι πιθανότητες να κυνηγήσουν αργότερα χίμαιρες σε λανθασμένους δρόμους, είναι μικρές.
12) Ας θεμελιώσουμε την οικογένειά μας πάνω στο θεμέλιο της χάριτος του Θεού.
Το σπιτικό μας πρέπει να είναι ζεστή φωλιά. Να είναι θερμοκήπιο που θα θερμαίνεται η καρδιά, θ’ αναπαύεται η ψυχή μας. Αυτό σημαίνει οικογένεια: Ζεστές ψυχές, ευχαριστημένοι σύζυγοι, ευτυχισμένα παιδιά. Μέσα στην παγωνιά της κοινωνίας η σωστή οικογένεια είναι ένας ήλιος που εκπέμπει ζωογόνες ακτίνες στο περιβάλλον του.
Τέτοια όμως θα είναι η οικογένειά μας μόνο όταν τη στηρίζουμε στον αμετακίνητο πλούτο της Πίστεως. Όταν εμπιστευόμαστε το σκάφος της οικογένειάς μας στη φιλόστοργη Πρόνοια του Θεού. Κάτω από τη σκέπη του Θεού Πατέρα θα βάλουμε τα παιδιά μας.
Γυρίζοντας ύστερα από λίγο στο σπιτικό μας, ας το δούμε με άλλο μάτι. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Ας το γεμίσουμε με πλουσιότερη αγάπη, με μεγαλύτερη ευαισθησία, με γνησιότερο ενδιαφέρον, με περισσότερο σεβασμό. Ας αγωνιστούμε ο ένας να γίνει καλύτερος από τον άλλο. Τότε το σπιτικό μας θα γίνει ένα κομμάτι τ’ ουρανού.
Εμείς οι γονείς θα χαιρόμαστε. Τα παιδιά μας θα είναι ευτυχισμένα και θα παίρνουν από μας ένα πρότυπο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΣΥΖΥΓΙΑΣ.
Αυτό ας είναι ευχή μας και προσευχή μας.
6) ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Στο θεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο τ’ ουρανού, όπου ανθοί λογής-λογής, ωραίοι και ευωδιαστοί απ’ του παραδείσου τις ευωδιές-τα παιδιά εννοώ, και δέντρα καλλίκαρπα οι γονείς, φτάνει η ζήλεια του εχθρού όπως και στης Εδέμ τον κήπο. Και μεταμορφώνεται, και πλησιάζει, και δείχνει ενδιαφέρον και συνομιλεί με κάθε άνθρωπο της φαμελιάς χωριστά, τάχα για το καλό του. Για τη θεόδοτη ελευθερία, την πρόοδο, την ανάδειξη είναι ο λόγος που σιγοσφυρίζει. Και πέφτει στις ψυχές ο σπόρος του. Κι εκεί π’ ανθίζανε οι μοσχομύριστοι ανθοί, δες τώρα πλήθος τα ζιζάνια και τα αγκάθια, όχι στη γη, μα μέσα στο νου και την ψυχή. Κι ασχημίζουν οι μορφές. Και σκληραίνουν οι φωνές. Και παγώνει η αγάπη. Και γίνεται στενό το σπίτι. Δεν τους χωρεί. Και ξεπορτίζουν και δε λένε να γυρίσουν. Κι όταν γυρίζουν, γυρίζουν σα σε πανδοχείο.
-Να φάω δος μου και στρώσε μου να κοιμηθώ.
Και δίχως να πληρώνουν έστω μ’ ένα χαμόγελο…
Κι απ’ τα αγόρια τούτο, κι αλί, κι απ’ τα κορίτσια. Μα κι απ’ τη μάνα καμιά φορά (τι συμφορά!) κι απ’ τον πατέρα…
Στο θεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο μπήκε ο χαλαστής…
Σώσε, Κύριε, τη φαμελιά του γείτονα, του συγγενή και τη δική μας. Η φωτιά, σαν πιάσει, παίρνει σειρά τα σπίτια.
Σβήσε τα πάθη.
Στείλε το καθάριο αγέρι της χάρης σου.
Ανακάλεσε την αγάπη στο νεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο:
Την οικογένεια.
Σε παρακαλώ, Χριστέ μου, άκουσέ με, Συ που έζησες την οικογένεια και τόση χάρη κι ομορφιά της έδωσες.
(Γέρων Ιωσήφ)
Abonnieren
Posts (Atom)