Montag, 29. Oktober 2007

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης

Ο ΆΓΙΟΣ Θεόδωρος ο Στουδίτης (759-826), αγαπητοί μου, είνε μεγάλη μορφή. Στην ταραχώδη εποχή μας πολλά έχει να πη. Τα χρόνια είνε παρόμοια· ό,τι συνέβη στην εποχή του, συμβαίνει και σήμερα. Και όπως αγωνίστηκε εκείνος, έτσι πρέπει να αγωνιστούμε κ' εμείς. Θα προσπαθήσω να τον παρουσιάσω ενώπιον σας εν συντομία.
***
Γεννήθηκε το 759 στη Κωνσταντινούπολι. Ο πατέρας του λεγόταν Φωτεινός και ήταν ταμίας του κράτους. Η μητέρα του λεγόταν Θεοκτίστη και ήταν σπάνια γυναίκα. Στον τάφο της ο άγιος Θεόδωρος έκλαψε και εξεφώνησε λόγο, όπου την χαρακτηρίζει με το όνομα «διμήτηρ», δηλαδή δύο φορές μητέρα. Σα' να της έλεγε· Μία φορά με γέννησες με το φυσικό τρόπο και μία με τρόπο πνευματικό αφού μαζί με το γάλα που με πότισες μου έδωσες και τη διδασκαλία του Χριστού.
Από τέτοια μάνα βγήκε. Από μικρός ακολούθησε την ενάρετη ζωή και δέχθηκε την ελληνική παιδεία. Μελέτησε τους κλασικούς συγγραφείς και προ παντός τους πατέρες της Εκκλησίας. Έγινε σπουδαίος Θεολόγος. Αγάπησε το Χριστό και αφιερώθηκε σ΄ αυτόν.
Το 781, με προτροπή της μητέρας του Θεοκτίστης, όλη η οικογένεια ασπάζεται τη μοναχική ζωή. Σε ένα μικρό πατρικό τους κτήμα κοντά στο χωριό Σακλουδίωνος της Προύσης ιδρύεται μοναστήρι. Εκεί ο άγιος Θεόδωρος γίνεται μοναχός με ηγούμενο και διδάσκαλο το θείο του Πλάτωνα. Το 789 χειροτονείται ιερεύς από τον πατριάρχη Ταράσιο. Και όταν το 794 ο θείος του παραιτήθηκε από ηγούμενος, τον διαδέχεται αυτός στην ηγουμενία. Δεν κράτησε όμως πολύ ο καιρός της ησυχίας. Μετά από δύο χρόνια το 796, συνέβη ένα θλιβερό γεγονός. Ο τότε αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος ο ΣΤ' (780-797) είχε μία εκλεκτή γυναίκα, τη Μαρία που οι ιστορικοί μαρτυρούν ότι ήταν υπόδειγμα συζύγου. Εν τούτοις ξαφνικά ο αυτοκράτορας τη διώχνει από τα ανάκτορα την στέλνει συνοδεία στρατιωτών σε μοναστήρι, κι εκεί χωρίς τη θέλησί της την κάνει καλόγρια πράγμα που απαγορεύουν οι κανόνες. Και μόνο αυτό; Αφού έδιωξε τη νόμιμη γυναίκα του, παίρνει ως σύζυγος μία νέα, τη Θεοδότη. Ο γάμος έγινε νύχτα. Ένας παπάς από εκείνους που αποτελούν αίσχος για την Εκκλησία του Χριστού -πάντοτε θα υπάρχουν προδότες-, ο Ιωσήφ που ήταν πρωτόπαπας στην Αγία Σοφία, ανέβηκε στα ανάκτορα και στεφάνωσε το παράνομο ζεύγος. Και την άλλη μέρα ο Κωνσταντίνος πήγε με τη Θεοδότη στην Αγία Σοφία, κ' εκεί η παλλακίδα στέφθηκε επισήμως βασίλισσα. Κακό παράδειγμα για μεγάλους και μικρούς.
Μεγάλο το σκάνδαλο. Και όμως κανείς δε μιλούσε. Τότε μέσα στη σιωπή ακούστηκε βροντή. Κάποιος φώναξε. Δεν ήταν πατριάρχης ούτε δεσπότης. Ένας απλό ιερομόναχος, ο ηγούμενος Θεόδωρος - να χουμε την ευχή του-. Αυτός ήλεγξε το παράνομο αυτοκρατορικό ζεύγος και τον αυλοκόλακα ιερέα που τους στεφάνωσε, έκοψε δε και το μνημόσυνο του πατριάρχου Ταρασίου (784-806) αφού κι αυτός δεν τιμώρησε τον παρανομήσαντα ιερέα. Προσπάθησε με κολακείες και δώρα να κάνη τον άγιο Θεόδωρο να συγκατατεθή, εκμεταλλευόμενος και το ότι η Θεοδότη ήταν εξαδέλφη του. Αν ήταν κανένας άλλος, θα είχε χαρά που η εξαδέλφη του έγινε βασίλισσα. Εκείνος όμως δεν σκέφθηκε έτσι. Κι όταν μία μέρα τόλμησαν να πάνε στο μοναστήρι, ο Θεόδωρος τους έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα. Αυτό όμως το πλήρωσε τον συνέλαβαν, τον μαστίγωσαν, και τον έστειλαν εξορία στη Θεσσαλονίκη.
Έπειτα, όταν ο Κωνσταντίνος τυφλώθηκε κι έχασε το θρόνο, ο άγιος Θεόδωρος υπέστρεψε από την εξορία το 798 επί της ευσεβούς βασιλίσσης Ειρήνης της Αθηναίας (797-802) και παρέλαβε την ερημωμένη μονή Στουδίου στην Κωνσταντινούπολη. Η μονή Στουδίου έγινε λαμπρό μοναστικό κέντρο, και είχε γαλήνη και πρόοδο για μία περίπου δεκαετία. Έφθασε τότε να έχει χίλιους μοναχούς, που ζούσαν κοινοβιακώς. Κανείς δεν είχε ιδιοκτησία. Και εύρισκες να υπάρχουν εκεί όλα τα επαγγέλματα και γεωργοί και βοσκοί και κτίστες και ξυλουργοί και σιδηρουργοί και αγωγιάτες, και μάγειροι και υποδηματοποιοί ακόμη και τυπογράφοι. Εκεί υπήρχε το μεγαλύτερο τυπογραφείο της Ανατολής οι καλόγεροι ξενυχτούσαν αντιγράφοντας κείμενα. Τα άγια χεράκια τους έγραφαν Αποστόλους, Ευαγγέλια, πατέρας (Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Μέγα Αθανάσιο...), έγραφαν και κλασσικούς (Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Θουκυδίδη). Αν υπάρχη σήμερα ο Πλάτων ο Αριστοτέλης και άλλοι κλασσικοί συγγραφείς, αυτό το οφείλουμε στα άγια χέρια των καλογήρων εκείνων.
Το 808 όμως ο άγιος Θεόδωρος αναγκάστηκε να κόψη το μνημόσυνο και του επόμενου πατριάρχου, του Νικηφόρου Α' (806-815). Πρώτον μεν διότι ανέβηκε στο αξίωμα του πατριάρχου αμέσως από λαϊκός και δεύτερον διότι αυτός υποχωρώντας στην επιθυμία του αυτοκράτορας Νικηφόρου (802-811) αποκατέστησε με Σύνοδο τον αυλοκόλακα Ιωσήφ στο Ιερατικό αξίωμα. Από το οποίο είχε καθαιρεθεί επί της βασιλίσσης Ειρήνης. Η νέα διακοπή αυτή του μνημόσυνου στοίχισε στον άγιο Θεόδωρο μια ακόμη εξορία στη νήσο Χάλκη. Μαζί του σκόρπισαν και όλοι οι Στουδίται. Το 811 επέστρεψαν από τη εξορία, αλλά πολύ σύντομα επί Λέοντος Ε' νέος αγώνας τους περίμενε, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να διαλυθή η μονή Στουδίου. Φυσικό είνε να ρωτήση κανείς· Μα πως διαλύθηκε μία τέτοια αδελφότης; Αυτή τη φορά ο αγώνας ήταν για τις Ιερές εικόνες, τις οποίες οι εικονομάχοι έκαψαν και κατέστρεφαν. Έκανε μάλιστα στις 25 Μαρτίου του 815, που το έτος εκείνο συνέπιπτε με την Κυριακή των Βαΐων μία μεγάλη λιτανεία μετά τη θεία λειτουργία με τους μοναχούς του μέσα στη πόλι, που πήρε τη μορφή διαδηλώσεως του ορθοδόξου λαού κατά των αιρετικών εικονομάχων. Η διαδήλωσις αυτή του στοίχισε πάλι διωγμό και μία τρίτη εξορία. Στρατιώτες μπήκαν στο μοναστήρι δέρνοντας και χτυπώντας, συνέλαβαν τον ηγούμενο και σκόρπισαν τους μοναχούς. Ο άγιος Θεόδωρος εξωραΐστηκε στη Σμύρνη. Τον έκλεισαν στο υπόγειο του μητροπολιτικού μεγάρου και τον μαστίγωναν αλύπητα.
Το 820, επί Μιχαήλ Β' του Τραυλού (820-829),επέστρεψε από τη εξορία, και το 824, μένοντας πάντα ασυμβίβαστος διαμαρτυρήθηκε και για τον παράνομο γάμο και αυτού του αυτοκράτορος.
Το 826 τέλος, μακριά από το μοναστήρι για το οποίο τόσο κοπίασε, αρρώστησε βαρειά και κάλεσε γύρω του όσους είχαν απομείνει από την αδελφότητα του Στουδίου. Ήταν 11 Νοεμβρίου ημέρα Κυριακή και ενώ οι μοναχοί έψαλλαν τον 118ο ψαλμό, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο μαχητής και ομολογητής, ο συγγραφέας και ποιητής έκλεισε τα μάτια του στο μάταιο αυτό κόσμο και παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Κυρίου, σε ηλικία 67 ετών.

Τι μας διδάσκει ο άγιος Θεόδωρος; Με τις τρεις εξορίες και τις κακουχίες που υπέστη μας διδάσκει να είμεθα έτοιμοι για αγώνες και θυσίες υπέρ της πίστεως. Μας διδάσκει ακόμα με το συγγραφικό και ποιητικό του έργο ν' αγαπούμε την προσευχή και τη λατρεία της Εκκλησίας μας· δικά του έργα είναι οι αναβαθμοί της Οκτωήχου, μεγάλο μέρος του Τριωδίου και του Πεντηκοσταρίου, τα εγκώμια του Επιταφίου θρήνου, που ψάλλονται τη Μεγάλη Παρασκευή, και πολλοί άλλοι ύμνοι, πολλές επιστολές και πολλές κατηχήσεις.
Μας διδάσκει τέλος να περιφρουρήσουμε το ιερό θεσμό της ελληνορθόδοξου οικογένειας. Είνε εθνική συμφορά η διάλυσις της οικογενείας. Οι Ορθόδοξες Ελληνίδες να μένους πιστές στους άνδρες τους, οι ορθόδοξοι Έλληνες πιστοί στις γυναίκες τους, οι γονείς στοργικοί στα παιδιά τους, και τα παιδιά υπάκουα στους γονείς τους.
Αγαπητοί μου! Μεγάλη συμφορά στο έθνος μας είνε η διάλυσι της οικογενείας με τα τόσα διαζύγια που εκδίδονται. Η μασονία μας έχει περικυκλώσει από δυσμάς και ανατολάς, κ' είνε έτοιμο το έθνος να τιναχτεί στον αέρα. Αλλά δεν θα τιναχτή στον αέρα! Υπάρχουν οι μάρτυρες, υπάρχουν οι άγιοι υπάρχουν οι νεκροί, υπάρχει Θεός. Δεν θα τιναχτή στον αέρα, υπό έναν όρον. Ποιον όρο;
«Έως του θανάτου αγωνισταί περί της αληθείας, και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου» (Σ. Σειρ. 4,28) Βάλτε το στην καρδιά σας, για να γίνη το ρητό αυτό σύμβολο του αγώνος μας αμήν.

Samstag, 21. April 2007

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
1) Στις μέρες μας ο όρος «οικογένεια» σημαίνει μια ομάδα ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με δεσμούς αίματος ή γάμου ή υιοθεσίας και διαμένουν κάτω από την ίδια στέγη καλύπτοντας φορολογικές, βιολογικές, βιοτικές ανάγκες. Διεθνείς οργανισμοί, όπως ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και το Συμβούλιο της Ευρώπης, για ν’ αντιμετωπίσουν θέματα όπως της ένδο-οικογενειακής βίας, υιοθετούν έναν ευρύτατο ορισμό: «οικογένεια» θεωρείται ένα ζεύγος ενωμένο με ή χωρίς γάμο, οι κατιόντες, οι ανιόντες, οι εξ αγχιστείας συγγενείς, εφ’ όσον ζουν κάτω από την ίδια στέγη ή εξακολουθούν να έχουν σχέσεις που πηγάζουν από μία προηγούμενη συνοίκηση. Έτσι, και η ανύπαντρη μητέρα με το παιδί της, αυτό που λένε σήμερα «μονογονεϊκή οικογένεια», αποτελεί οικογένεια. Αλλά και η ανύπαντρη θεία που αναλαμβάνει, ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που αφάνισε τους γονείς, την ανατροφή δύο ανηλίκων παιδιών, κι αυτή οικογένεια είναι.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
2) H οικογένεια, καθώς είναι από όλους αποδεκτό, αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας. Είναι η βάση, από την οποία εξαρτάται η ποιότητα, η στερεότητα και το μέλλον της κοινωνίας. Αν το κύτταρο είναι υγιές, αν η βάση είναι στερεή, τότε, χωρίς αμφιβολία και η κοινωνία θα είναι υγιής, η αντοχή της θα είναι μεγάλη και το μέλλον της θα είναι βέβαιο.

Βέβαια, αφού η Οικογένεια έχει τόσο μεγάλη αξία, ευνόητο είναι ότι πρέπει, αφ’ ενός μεν να βοηθηθεί, για να γίνει από την αρχή υγιής και στερεή και αφ’ ετέρου οφείλει και η ίδια να μάθει να αγωνίζεται συνεχώς, για να αντιμετωπίζει τους κινδύνους που την απειλούν. Γιατί η οικογένεια βάλλεται από πολλούς εχθρούς. Βάλλεται εσωτερικά, από τα ίδια τα μέλη της και εξωτερικά από το φυσικό και ηθικό κακό που την περιβάλλει. Απειλείται από τα ελαττώματα, τις αδυναμίες και τα πάθη των μελών της, τα οποία νομίζουν ότι με τη βία θα κυριαρχήσουν το ένα στο άλλο. Απειλείται από τις δυσκολίες, που είναι φυσικό να συναντά κάθε οικογένεια στη διάρκεια του βίου της. Απειλείται και από όλους εκείνους, οι οποίοι με κάθε τρόπο προσπαθούν να την εκμεταλλευθούν.

Καθημερινά μας τριγυρίζουν κραυγές αγωνίας, προφορικές ή γραπτές, για την εγκληματικότητα, την αύξηση των ναρκωτικών, την ανεργία, την διάλυση της οικογένειας, τη φτώχεια, την παιδεία και για άλλα πολλά ακόμα, για τα οποία η κοινωνία μας δεν ήταν συνηθισμένη σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής.

Όλα τα παραπάνω προβλήματα πρέπει να μας ανησυχούν όλους, όμως περισσότερο ανησυχούν την Ελληνική Νεολαία.
Καθημερινά, η ζωή επιβεβαιώνει την άποψη του Αϊνστάιν που λέει: «Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει στην εποχή των τέλειων μέσων και των συγκεχυμένων σκοπών και έχει καταντήσει αναίσχυντα κερδοσκοπική».

Κέρδος χρημάτων, κέρδος δόξας, κέρδος αξιωμάτων και τιμών, δίψα για την ματαιότητα, τόσο λυσσαλέα, που αποσβολώνει πολλές τίμιες προσπάθειες δημιουργίας, ενώ οι τίμιοι περπατούν σήμερα στην κόψη του ξυραφιού.
Η σύγχυση και η θολούρα που κυριαρχεί στις μέρες μας στην «στην ανθρώπινη» κοινωνίας μας, δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν. Οι πειρασμοί του σημερινού κόσμου εκμηδένισαν την αντοχή μας, αλλά κυρίως την αντοχή της Νεολαίας μας, αφού σε όλα τα προβλήματά τους λόγια και μόνο λόγια-ή κατά τον Όμηρο «έπεα πτερόεντα».

Τα προβλήματα της Ελληνικής Νεολαίας, τα οποία δημιουργούν την κρίση της Ελληνικής Οικογένειας και πλήθος άλλων προβλημάτων στην Ελληνική κοινωνία, τα μελέτησαν ειδικοί επιστήμονες οι οποίοι τα προβάλλουν με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις στον Τύπο, αλλά και με παρεμβάσεις μέσω της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ και κυρίως της ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, η οποία ύστερα από μελέτη έχει εκδώσει ΠΟΡΙΣΜΑ, που εξετάζει όλες τις πτυχές του θέματος και προτείνει σοβαρά θεσμικά, κοινωνικά, οικονομικά και φορολογικά μέτρα για την αντιμετώπιση του κακού.

Δυστυχώς τα μέτρα αυτά είναι αποσπασματικά, ανεπαρκή, αναποτελεσματικά καθόσον η ρίζα του κακού δεν βρίσκεται μόνο εκεί.

ΓΕΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Θα αναφέρουμε περιληπτικά μερικές διαπιστώσεις που δημιούργησαν την σημερινή κατάντια:
Και πρώτα απ’ όλα η ανεργία και η στενότητα της στέγης παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη γαμηλιότητα: οι γάμοι από 8% το 1953 έπεσαν κάτω του μισού σήμερα. Παράλληλα τα διαζύγια τριπλασιάστηκαν.

Έχουν αυξηθεί πολύ η θεληματική ατεκνία και η στειρότητα, η οποία δεν είναι πάντοτε φυσική, όπως είναι οι σαλπιγγικές λοιμώξεις, που προκαλούνται από χλαμύδια, καθώς και η έκτρωση. Υπολογίζεται σε 24% η στειρότητα που προκαλείται από μία άμβλωση. Το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής αναφέρει ότι:
«Σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα η έκτρωση θεωρείται αθώα πράξη. Η αντίληψη αυτή πρέπει να εκλείψει, με τη σωστή διαφώτιση των γυναικών λόγω των σοβαρών επιπλοκών που προκαλούν οι επεμβάσεις αυτές». Η Ακαδημία προειδοποιεί ότι κύριο αίτιο της υπογεννητικότητας είναι η έκτρωση! Ο καθηγητής Κουτήφαρης αναφέρει ότι: «πάνω από 150.000 ζευγάρια στην Ελλάδα δεν μπορούν να κάνουν παιδιά γιατί έχουν στο ιστορικό τους μία έκτρωση». Ο καθηγητής Τριχόπουλος ότι: «το 40% της μειώσεως γονιμότητας οφείλεται σε εκτρώσεις».

Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει το μελαγχολικό ρεκόρ εκτρώσεων, που υπερβαίνουν τις 500.000 το χρόνο, από τις οποίες 40.000 σε κορίτσια ηλικίας κάτω των 16 ετών γεγονός που αποτελεί κοινωνικό έγκλημα. Οι αμβλώσεις γίνονται και σε μαθήτριες του Δημοτικού˙ 10χρονο κοριτσάκι έφθασε σε μαιευτήριο για έκτρωση.

Όταν το κράτος παρέχει σε κάθε κοριτσόπουλο 3 εκτρώσεις το χρόνο δωρεάν, είναι σαν να παρακινεί τις νέες: «Πηγαίνετε, γλεντήστε και ελάτε να σας κάνω έκτρωση». Ενώ θα έπρεπε να τους θυμίζει, ότι σε κάθε βήμα καραδοκούν οι λοιμώξεις, AIDS, χλαμύδια και αφροδίσια. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει: ‘Κάθε χρόνο μολύνονται 300 εκατομμύρια με χλαμύδια ή με ηπατίτιδες και 40 εκατομμύρια με σύφιλη’, χωρίς να αναφερθεί το AIDS.

Βλέπετε, η φύση έχει νόμους αδυσώπητους και τιμωρεί σκληρά όσους την καταδολιεύονται.
Το 1/3 των εκτρώσεων γίνεται από παντρεμένες γυναίκες και οι υπόλοιπες από ανύπαντρες.

Όσον αφορά την πηγή του AIDS παρατηρείται μεγάλη αύξηση μολύνσεων στους νέους. Η χώρα μας ανέβηκε από την όγδοη στην τρίτη θέση της Ε.Ε.
Οι οροθετικοί φορείς στην Ελλάδα, όσοι έχουν ελεγχθεί, υπερβαίνουν τις 100.000. Όλοι αυτοί και όσοι άλλοι, που δεν έχουν εξεταστεί -αλλά δεν το ξέρουν- θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν το πολύ σε εννέα χρόνια. Συνήθως είναι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι να νοσήσουν μεταδίδουν τον ιό.

Ο αλκοολισμός και τα ναρκωτικά είναι από τα πολύ σοβαρά προβλήματα της νεολαίας. Έρευνα από τα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Κρήτης αποδεικνύει ότι 42% των νέων ηλικίας 12-20 ετών κάνουν συχνά κατάχρηση οινοπνεύματος και ότι 7% οδηγούν ύστερα από ολονύχτια κατάχρηση οινοπνευματωδών. Στο ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ αναφέρεται: «Κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους από τροχαία 2.000 -κυρίως- νέοι άνθρωποι και τραυματίζονται βαριά 40.000 από τις οποίες άλλες 2.000 πεθαίνουν στο νοσοκομείο. Το κατάντημα αυτό της νεολαίας και της κοινωνίας γενικότερα εκτός των άλλων έχει σαν συνέπεια τη μείωση του μαθητικού πληθυσμού. Σύμφωνα με μελέτη του Εθνικού Κέντρου Ερευνών και των Πανεπιστημίων Πειραιά και Θεσσαλονίκης, ο σχολικός πληθυσμός το 2015 θα είναι πολύ μικρός (το πολύ 500.000).

Όλοι οι αλλοδαποί μαθητές είναι καλύτεροι από τους Έλληνες, γιατί στρώνονται και μελετούν, ενώ τα ελληνόπουλα ξενυχτούν στα νυχτερινά κέντρα από την ηλικία των 11 ετών. Μετά 5 χρόνια τα Πανεπιστήμιά μας θα καταληφθούν από το πλήθος των αλλοδαπών μαθητών, που θα αποκλείσουν έτσι τους Έλληνες νέους από τις σπουδές και αργότερα θα καταλάβουν όλες τις επιστημονικές θέσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σύμφωνα με τις Δημογραφικές Υπηρεσίες του Ο.Η.Ε. ο δείκτης γονιμότητας στην Ελλάδα θα κατέβει πολύ γρήγορα λόγω του ταχύτατου περιορισμού των Παραγωγικών ηλικιών και το 2099 οι Έλληνες, όσοι θα υπάρχουν τότε, θα είναι το πολύ 3.000.000, με ηλικιωμένους 2.000.000. Και ερωτάται πως θα οικονομούνται οι συντάξεις αυτών των γερόντων;

Με τα ίδια δεδομένα του Ο.Η.Ε. οι μουσουλμανικές χώρες με πολύ υψηλούς δείκτες γονιμότητας (7,3) παρουσιάζουν ραγδαία αύξηση του πληθυσμού λόγω της αυστηρής θρησκευτικής πειθαρχίας που τηρούν με φανατισμό. Η Τουρκία συγκεκριμένα διπλασιάζει τον πληθυσμό της κάθε 28 χρόνια.
Σήμερα είμαστε 10 εκατομμύρια Έλληνες και 60 εκατομμύρια Τούρκοι. Μετά τριάντα χρόνια εμείς θα είμαστε 7 εκατομμύρια, ενώ οι Τούρκοι πάνω από 120 εκατομμύρια. Δηλαδή πολυαριθμότεροι των Γερμανών, Γάλλων, Βρετανών και Ιταλών.

Με την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. η Ελλάδα και η Ευρώπη θα κατακλυσθούν από εκατομμύρια μουσουλμάνους, που θα αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου με την οποία θα ρυθμίζουν την οικονομική ζωή της χώρας και θα επιβάλλουν πλέον «νόμιμα» τη γλώσσα, τη θρησκεία και τα έθιμά τους. Δηλαδή μια νέα μορφή Τουρκοκρατίας.

ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Ας προσπαθήσουμε τώρα να βρούμε τα σπουδαιότερα αίτια της οικογενειακής κρίσης.
1) Σαν βασικό αίτιο της κρίσης προβάλλει ο υπέρμετρος ατομισμός. Σήμερα ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για το άτομό του. Σκέπτεται πως θ’ αναρριχηθεί χρησιμοποιώντας έστω και ψεύτικα δεκανίκια. Δεν τον ενδιαφέρει ο άλλος, ο διπλανός. Δεν έχει πια ευαισθησίες. Ας ξεχάσουμε το μεγαλύτερο αδερφό που θυσιαζόταν να παντρέψει τις αδελφές του. Σήμερα οι νέοι γνωρίζουν μόνο τα δικαιώματά τους. Δεν έχουν υποχρεώσεις.

2) Τα αρνητικά μηνύματα του φεμινισμού
Η γυναίκα ήταν πράγματι καταπιεσμένη. Εθεωρείτο κατώτερη από τον άνδρα. Κατέβαλλε συνεχείς προσπάθειες για πολλούς αιώνες και πέτυχε την ισότητα των δύο φύλων. Δεν αρκέστηκε όμως σ’ αυτό. Πέρασε στην αντίπερα όχθη, γιατί ξέχασε ότι είναι ίση, αλλά διαφορετική. Έγινε καρικατούρα του άνδρα και εισπράττει την περιφρόνηση των παιδιών της. Ένα πρόσφατο παράδειγμα μαρτυρεί του «λόγου το ασφαλές». Μητέρα τριών παιδιών, 25 χρόνια παντρεμένη, εγκατέλειψε την οικογένειά της και ακολούθησε το φίλο της. Όταν οργάνωσε το καινούριο της σπιτικό τηλεφώνησε στα παιδιά της να την ακολουθήσουν:
«Όχι», της απάντησαν μ’ ένα στόμα. «Θα μείνουμε με τον πατέρα μας που μας φρόντιζε τον καιρό που εσύ μας άφησες».
Με την χειραφέτηση της γυναίκας-κίνημα φεμινισμού- η γυναίκα απέκτησε αλαζονεία, ανεξαρτησία οικονομική, άρα και ευκολία στο να διαλύει την οικογένεια.

3) Η εργασία της γυναίκας έφερε μεγάλη επιβάρυνση στο πρόγραμμά της.
Η γυναίκα σήμερα δεν έχει που να δώσει απολογία. Έχει πολλούς ρόλους. Είναι νοικοκυρά, μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη. Πως ν’ ανταποκριθεί σ’ όλες αυτές τις υποχρεώσεις;
Αν τη συμμερίζεται ο σύζυγός της:

«ίσιος ο δρόμος γίνεται κι ανάλαφρος ο κόπος».

Αν όμως όχι, δημιουργούνται γκρίνιες, καυγάδες, τσακωμοί, που φτάνουν πολλές φορές στο διαζύγιο. Φίλη δικηγόρος παντρεύτηκε έναν Πρωτοδίκη. Ο σύζυγος γυρνώντας από την εργασία του καθόταν στην πολυθρόνα και διάβαζε την εφημερίδα. Η σύζυγος σκοτωνόταν να μαγειρέψει, να σκουπίσει, να σφουγγαρίσει, να πλύνει, να σιδερώσει, να… να… να…..
Για ένα χρόνο τον ανέχτηκε. Στο χρόνο επάνω επαναστάτησε. Έτσι ένα μεσημέρι τους βρήκε να διαβάζουν και οι δύο την εφημερίδα καθισμένοι στις αντικρινές πολυθρόνες: -«Ελένη, δε θα φάμε σήμερα;», ρωτά ο σύζυγος.
-«Όχι, Κώστα, εκτός αν ετοιμάσεις εσύ».
Σε λίγες μέρες χώρισαν οριστικά.

4) Η έλλειψη πίστεως.
Η πίστη στο Θεό είναι μεγάλο κεφάλαιο. Αν φωλιάζει στις ψυχές των συζύγων, τα παρουσιαζόμενα προβλήματα βρίσκουν ευκολότερα τη λύση τους. Η πίστη έχει μια μοναδική δύναμη. Είναι η Θεία Φλόγα στα κατάβαθα της ψυχής μας που στηρίζει τη ζωή μας. Που μας ανεβάζει και μας βοηθάει να καλλιεργούμε καλές διαπροσωπικές σχέσεις με όλα τα μέλη της οικογένειάς μας. Μας απαλλάσσει από το άγχος που μας δημιουργεί σκληρός αγώνας για την επιβίωση. Είναι μια ασπίδα που προστατεύει το σπιτικό μας. Γίνεται με άλλα λόγια αυτό που λέει ο ποιητής:

«Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε
στην Πίστη επάνω την ελπίδα
Τον είδα στη ζωή να μάχεται.
Μα πάντα ανίκητο τον είδα.

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΜΑΣ
Και τώρα ας κάνουμε όλοι μας έναν έλεγχο της πορείας της δικής μας οικογένειας, ένα έγκαιρο τσεκ-απ της δύναμης και της αντοχής της. Και μην μου πει κανένας μας: «η δική μου οικογένεια έχει ηλικία 15, 20, 25, 30…. χρόνων. Δεν κινδυνεύει από τίποτε γιατί έχει γερές βάσεις». Ας μην είμαστε ποτέ σίγουροι για τίποτε. Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει το αύριο. Είναι συνετό, λοιπόν, να μην εφησυχάζουμε. Εξάλλου η πραγματικότητα αυτό μας επιβεβαιώνει καθημερινά.

Είχα μαθήτρια την κόρη ενός εκλεκτού ζευγαριού. Είχαν πράγματι μια θαυμαστή οικογένεια. Ο σύζυγος γιατρός και η γυναίκα του εκπαιδευτικός. Ο σατανάς όμως ζήλεψε την ευτυχία τους και έβαλε την ουρά του. Ο σύζυγος συνδέθηκε με μια νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο που εργαζόταν και διέλυσε την οικογένειά του. Το αποτέλεσμα; Εκείνος αυτοκτόνησε όταν κατάλαβε τι έκανε κι εκείνη αγωνίζεται να μεγαλώσει τις δυο ορφανές κόρες της.

Ο καθένας μας θα μπορούσε να φέρει ένα σωρό παραδείγματα από το περιβάλλον του. Έτσι είναι, τα καλά σπιτικά τα επιβουλεύεται ο εχθρός. Αγωνίζεται νύχτα-μέρα να τα γκρεμίσει.
Εξάλλου όσο καλά κι αν λειτουργεί η οικογένειά μας δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσής της. Από το «καλά» μέχρι το «άριστα» υπάρχουν πολλά σκαλοπάτια.

Ας σκύψουμε, λοιπόν, όλοι μας τούτη την ώρα μέσα μας κι ας βαθμολογήσουμε το σπιτικό μας. Θα το τοποθετήσουμε στο θετικό, στο συγκριτικό ή στον υπερθετικό βαθμό. Είναι ένα «θερμοκήπιο αγάπης». Έχει το κάθε μέλος σ’ αυτό τη σωστή του θέση; Έχουμε αρμονικές διαπροσωπικές σχέσεις; Έχουμε όλοι μας την εσωτερική πληροφόρηση ότι αγαπάμε κι αγαπιόμαστε; Αν ναι, η οικογένειά μας είναι μια ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Αν όμως οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι λειψές σε αγάπη, φτωχές σε ευγένεια και σεβασμό, από σήμερα κιόλας ν’ ανασκουμπωθούμε… Ποτέ δεν είναι αργά. Από μας τους δυο εξαρτάται, το σύζυγο και τη σύζυγο που ξεκινήσαμε με αγάπη κι ονειρευτήκαμε να κάνουμε το σπιτικό μας μια ζεστή φωλιά, μια κοινωνία αγάπης.
Αλήθεια, έχουμε ξεκάθαρο στη σκέψη μας το σκοπό του γάμου που είναι η ηθική τελείωση των συζύγων. Ναι αυτός είναι ο πρώτος και βασικός σκοπός του γάμου. Τα υπόλοιπα, η δημιουργία οικογένειας, η απόκτηση παιδιών, η κοινωνική προσφορά, είναι κι αυτοί ιεροί σκοποί, αλλά έρχονται δεύτεροι. Δεν ξέρω αν όλοι το έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό. Αν λαχταρούμε οι σύζυγοι και οι δυο μαζί να γίνουμε πολίτες τ’ ουρανού.

Αν ναι, πρέπει:
1) Να δεχόμαστε το σύντροφό μας όπως είναι με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά του.
Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Έχουμε αρετές, αλλά έχουμε και κακίες. Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι παντρευτήκαμε έναν άγγελο. Οι άγγελοι φτερουγίζουν στα ουράνια. Ο γάμος, μας έλεγε ο αείμνηστος Ασπιώτης, είναι συνεταιρισμός αδυναμιών.

Ο σύντροφός μας έχει άλλες κληρονομικές καταβολές. Έζησε κάτω από άλλες συνθήκες. Δέχτηκε διαφορετική αγωγή. Έχει τη δική του ατομικότητα. Μέσα στο σπιτικό μας πρέπει να είναι άνετος. Να μην πιέζεται για να μην του δημιουργούνται ψυχικές εντάσεις. Να έχει γνησιότητα η συμπεριφορά του, χωρίς προσπάθεια υποκρίσεως. Και να ξέρουμε ότι, όταν αποδεχόμαστε το σύντροφό μας όπως είναι, τότε και μόνον τότε μπορούμε να δημιουργήσουμε μία λειτουργική σχέση μαζί του.

Με τη στάση μας να του λέμε: «Σκέπτομαι όπως σκέπτομαι, αισθάνομαι όπως αισθάνομαι, ξέρω ό,τι ξέρω Είμαι εγώ». Αλλά δεν σε κατηγορώ που «σκέφτεσαι όπως σκέφτεσαι, που αισθάνεσαι όπως αισθάνεσαι, που ξέρεις ό,τι ξέρεις. Είσαι εσύ. Σε θέλω όπως είσαι. Καλοδέχομαι ό,τι έχεις να μου δώσεις. Δέξου κι εσύ ευχάριστα ό,τι έχω να σου προσφέρω. Και ας αγωνιστούμε να κάνουμε το Εγώ και το Εσύ, ΕΜΕΙΣ».
Δεχόμαστε λοιπόν το σύντροφό μας όπως είναι. Δεν προσπαθούμε να τον αλλάξουμε. Θ’ αλλάξει όταν αλλάξουμε εμείς.

2) Να αγωνιζόμαστε να νικήσουμε τον εγωισμό μας.
Ο εγωισμός είναι το μεγαλύτερο σαράκι που κατατρώγει το οικογενειακό μας οικοδόμημα.
Πολλά αντρόγυνα ενώθηκαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις: άφθονα υλικά αγαθά, κοινωνική θέση, επαγγελματική καταξίωση. Όλα έδειχναν ότι η ζωή τους θα ήταν αρμονική και ο οικογενειακός ορίζοντας καταγάλανος. Κι όμως δεν γνώρισαν την ευτυχία, λέτε και πέταξε απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Γιατί; Γιατί μπήκαν στο γάμο συντροφιά με τον εγωισμό τους. Δύο εγωισμοί όμως δεν μπορούν να μονοιάσουν, να συζήσουν. Ύστερα από ένα διάστημα θα συγκρουστούν. Και τότε αρχίζουν οι έριδες, οι φιλονικίες, οι καθημερινοί καυγάδες, οι αντιπαραθέσεις.

Είναι, λοιπόν, ανάγκη επιτακτική να απαρνηθούμε το εγώ μας, για να διατηρήσουμε το σπιτικό μας. Να ξεριζώσουμε τον εγωισμό μας. Το ξερίζωμά του είναι προσφορά στην οικογενειακή αρμονία. Είναι λιβάνι στον οικογενειακό βωμό.
Πως θα το επιτύχουμε αυτό;
Με τον αγώνα μας τον καθημερινό, με τη συστηματική κι επίμονη προσπάθειά μας. Με το να ανεβάζουμε στα μάτια μας και στα μάτια των παιδιών μας το σύντροφό μας.

Με το ν’ αναγνωρίζει ο ένας τις προσπάθειες του άλλου. Όταν π.χ. ο σύζυγος γυρίζει φορτωμένος τα ψώνια από την αγορά, η σύζυγος ας του λέει: «είναι πολύ καλά αυτά που ψώνισες. Σ’ ευχαριστώ». ʼλλοτε πάλι, όταν τακτοποιεί κάποια ατέλεια στο σπίτι ας μην παραλείπει να του λέει: «Τι ωραία που το έφτιαξες. Γεια στα χέρια σου».
Αυτή η αναγνώριση, ενώ δεν κοστίζει τίποτε στη γυναίκα, στον άντρα δίνει φτερά. Τον ξεκουράζει. Τον ενισχύει. Του δίνει θάρρος να συνεχίσει.

Κατά τον ίδιο τρόπο, ο σύζυγος να αναγνωρίζει και της γυναίκας του τις προσπάθειες για την οργάνωση του νοικοκυριού και την ανατροφή των παιδιών. «Πολύ ξεκουράζομαι με την τάξη που έχεις στο σπίτι μας», να της λέει συχνά. Ή όταν τρώνε: «Τι ωραίο φαγητό μας έκανες σήμερα». Αυτή η αναγνώριση χαλαρώνει τη γυναίκα.

Και την αναγνώριση και οι δύο να μην την κάνουμε από μέσα μας. Να την εξωτερικεύουμε. Τότε έχει νόημα. Και τότε ψαλιδίζεται και ο εγωισμός μας.
Κι ακόμη πριν κοιμηθούμε το βράδυ να ζητούμε συγνώμην από το σύντροφό μας για κάτι που τον στενοχωρήσαμε. Βέβαια αυτή η συγνώμη δεν βγαίνει εύκολα. Θέλει ταπείνωση, ταπείνωση, πολλή ταπείνωση. Θα πιέσουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας, θα νικήσουμε τον εγωισμό μας και θα πούμε συγνώμην. Διαφορετικά, σαν πέσουμε για ύπνο, η καρδιά μας θα σφίγγεται, τα δόντια μας θα τρίζουν και ο ύπνος δεν θα σφαλίζει τα βλέφαρά μας.
Η αναγνώριση δίνει θάρρος και δύναμη στον άνθρωπο. Ενώ μια υποτίμηση, μια περιφρονητική κουβέντα, τον κουρελιάζει και τον τσακίζει.
3) Να αγαπάμε τους συγγενείς του συντρόφου μας.
Είναι βασική υποχρέωσή μας. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στις φλέβες του συντρόφου μας ρέει το αίμα των γονιών και των αδελφών του. Οφείλουμε να τους αγαπάμε κι εμείς. Να ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματά τους. Να τους επισκεπτόμαστε. Να τους παίρνουμε τηλέφωνο. Να τους βοηθούμε και οικονομικά, όταν χρειάζεται και μπορούμε. Αν σεβόμαστε τους συγγενείς του συντρόφου μας, θα σεβαστεί κι αυτός τους δικούς μας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τους αφήνουμε να επεμβαίνουν στην οικογένειά μας. Δε θα τους επιτρέψουμε να μας διοικούν. Να έχουν γνώμη για όλα. Να απαιτούν να γίνεται το δικό τους. Αυτό είναι σοβαρό ατόπημα, που θα έχει σοβαρές συνέπειες για το συζυγικό μας δεσμό. Παντρευτήκαμε και αποτελούμε μια καινούρια, μια ξεχωριστή οικογένεια. Σπίτι μας είναι το δικό μας κι όχι το πατρογονικό μας.

4) Να μην παίρνουμε θέση στα κληρονομικά.
Δεν επιτρέπεται δική μας ανάμειξη. Είναι υπόθεση δική του και της πατρικής του οικογένειας. Ποτέ να μην μπούμε ανάμεσά τους. Είναι μεγάλη ευθύνη. Ξέρουμε όλοι από την πείρα μας πόσα αδέρφια έφυγαν από τη ζωή χωρίς να μιλάνε. Ποτέ, λοιπόν, να μην χωρίσουμε αδέρφια.

5) Να διαφυλάξουμε τη συζυγική πίστη.
Να διατηρήσουμε το στεφάνι αμόλυντο. Τότε και μόνον τότε θα τιμήσουμε το σύντροφό μας και τον εαυτό μας.
Ζούμε σε μια εποχή που όλα τρίζουν. Το κακό πλημμυρίζει. Το ηθικό αισθητήριο έχει αμβλυνθεί. Η αποστασία από τις πνευματικές αξίες κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Η ηθική εκτροπή και η συζυγική απιστία οργιάζουν. Σ’ αυτό βοηθούν οι εφημερίδες, τα περιοδικά, τα θέατρα, ο κινηματογράφος και γενικά τα Μ.Μ.Ε. Τα ξέρουμε όλοι μας αυτά. Δε χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο.

Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι οι σύζυγοι την αγάπη μας να τη διαποτίζουμε με την αλήθεια του Χριστού, να τη φωτίζουμε με το αναμορφωτικό φως του Ευαγγελίου, και να την εξαγιάζουμε.
Να σταθμίζουμε τα γήινα με προοπτική τα αιώνια. Τότε τη φυσική, την ανθρώπινη αγάπη μας θα την κάνουμε τέλεια, θα την κάνουμε πνευματική. Κι έτσι θα ενσαρκώνουμε την παραγγελία του Αποστόλου των Εθνών: «Ενδύσασθε την αγάπην ήτις εστί σύνδεσμος της τελειότητος».

6) Να ξεχνούμε τα λάθη του συντρόφου και των παιδιών μας.
Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Να τα ξεπερνάμε. Και να τους αγαπάμε χωρίς όρους. Το σπιτικό μας να είναι πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά. Γιατί μόνο τότε ο σύντροφος και τα παιδιά μας θα γυρίσουν ξανά κοντά μας. Αυτό όμως θα γίνει όταν είναι χορτάτοι από αγάπη και γεμάτοι από νοσταλγικές αναμνήσεις.
Υπόδειγμα της οικογένειάς μας ας είναι η οικογένεια της παραβολής του Ασώτου.

Για να τη θυμηθούμε λιγάκι: Ο μικρότερος γιος παίρνει το μερίδιό του και φεύγει μακριά στα ξένα. Ο πατέρας πικραίνεται, αλλά δεν διαμαρτύρεται. Σέβεται την προσωπική ελευθερία του παιδιού του. Κι όταν ο ʼσωτος μετανιώνει δεν του κλείνει την πόρτα. Έχει ανοιχτή την αγκαλιά του και τον κλείνει μέσα της με αγάπη. Δεν τον ελέγχει για ό,τι έκανε. Απλά τον συγχωρεί.

Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς, όταν ο σύντροφος ή τα παιδιά μας παραστρατούν (συζυγική απιστία, ναρκωτικά, ή παρουσιάζουν άλλες διαταραγμένες συμπεριφορές). Να έχουμε την πόρτα ανοιχτή. Και μια αγκαλιά ζεστή. Κι όταν έρθει η καλή και ευλογημένη ώρα της επιστροφής δε χρειάζεται κριτική.
Χρειάζεται ΑΓΑΠΗ και ΛΗΣΜΟΝΙΑ.

7) Να προσέχουμε τις λεπτομέρειες.
Ευτυχία φέρνουν και οι μικρές, οι ασήμαντες ίσως λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής.
Μπορεί ο σύζυγος να σκοτώνεται στη δουλειά για να μη λείψει τίποτε από την οικογένειά του. Αν όμως δεν ξέρει την αξία του χαμόγελου, της γλυκιάς κουβέντας, ενός λουλουδιού ή ενός ασήμαντου έστω δώρου, η ζωή μέσα στο σπίτι θα είναι άχαρη. Τι κι αν κουβαλάει του κόσμου τα καλά στο σπιτικό του, όταν είναι σκυθρωπός, βλοσυρός, αγέλαστος, αδιάφορος; Φέρνει πολλά σημαντικά, ξεχνάει κάτι πολύ ασήμαντο. Αυτό το ασήμαντο όμως είναι το αλάτι που δίνει στο φαγητό τη νοστιμιά.

Από την άλλη μεριά, μπορεί η σύζυγος να παλεύει νύχτα μέρα χωρίς την παραμικρή ανάπαυλα. Μπορεί να είναι θαυμάσια νοικοκυρά, άριστη μητέρα και ιδανική σύζυγος. Να είναι προικισμένη με πολλές αρετές. Αν όμως δεν έχει το τακτ που χρειάζεται για να δώσει την ευτυχία στον άνδρα της και στα παιδιά της, άδικα σκοτώνεται. Αν δεν ξέρει την αξία της λεπτομέρειας, αν δεν έχει το λεπτό και διακριτικό τρόπο σε κάθε περίπτωση, αν δεν ξέρει την αξία του χαμόγελου, ενός χαδιού, μιας εκφραστικής ματιάς, η ζωή μέσα στο σπίτι είναι μονότονη. Η άγνοια της αξίας που έχει το ασήμαντο, το μηδαμινό, η λεπτομέρεια, το τιποτένιο πολλές φορές, είναι η αιτία της χαμένης ευτυχίας.

8) Να σεβόμαστε την ατομικότητα των παιδιών μας.
Σκεπτόμαστε πάντα το μέλλον των παιδιών μας. Έχουμε τη φιλοδοξία να έχει η ζωή τους καλύτερη ποιότητα από τη δική μας. Γι’ αυτό φροντίζουμε να ακολουθήσουν επάγγελμα που θα τους αποδώσει περισσότερα οικονομικά αγαθά και θα τα καταξιώσει κοινωνικά.

Τα μέτρα όμως που χρησιμοποιούμε για να εκτιμήσουμε τα υπέρ και τα κατά του επαγγέλματος είναι τα δικά μας μέτρα κι όχι των παιδιών μας. Είναι σαν ν’ αγοράζουμε ρούχα ή παπούτσια με τα δικά μας νούμερα.

Η εξάσκηση ενός επαγγέλματος προϋποθέτει ανάλογες ικανότητες. Πρέπει κυρίως να ανταποκρίνεται στις κλίσεις των παιδιών. Διαφορετικά θα έχουν ψυχικές εντάσεις. Πολλοί νέοι υποφέρουν εξαιτίας μιας αποτυχημένης καριέρας. Η αγάπη και ο ζήλος για τη δουλειά μας πηγάζει από την ικανοποίηση που νιώθουμε γι’ αυτή. Αυτό πρέπει πάντα να το σκεπτόμαστε και να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία ν’ ακολουθήσουν την κλίση τους. Τότε θα είναι ευτυχισμένα. Και θ’ αποδίδουν στη δουλειά τους.
Θα είναι οι κατάλληλοι στην κατάλληλη θέση.

9) Να καλλιεργούμε το διάλογο.
Είναι καιρός να μπει στο σπίτι μας η δημοκρατία. Ας μάθει το κάθε μέλος της οικογένειάς μας ότι έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του στο ακέραιο και διεκδικεί τα δικαιώματά του…

Στο δημοκρατικό σπίτι γονείς και παιδιά κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Είναι όλοι ίσοι. Διαφέρουν στην ηλικία, στο φύλο, στην πείρα. Κάθονται πλάι-πλάι με σεβασμό κι αγάπη. Κάνουν οικογενειακό συμβούλιο. Λένε τα προβλήματά τους. Τα συζητούν με άνεση. Εκφέρουν όλοι τη γνώμη τους. Καταθέτουν τον οβολό τους. Κι ύστερα από σκέψη καταλήγουν σε συμπεράσματα. Παίρνουν τις αποφάσεις τους που γίνονται απ’ όλους σεβαστές, γιατί βγήκαν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Και μαθαίνουν στην πράξη ότι δημοκρατία δε σημαίνει ασυδοσία, αλλά αυτοπειθαρχία και δέσμευση σε ορισμένες αρχές.

Ο διάλογος είναι πολύ σπουδαία υπόθεση, όταν γίνεται με σωστό τρόπο. Πρέπει να μάθουμε να μιλάμε ήρεμα, με σαφήνεια, με επιχειρήματα, με χιούμορ, με χάρη, με μέτρο. Να μιλάμε σωστά, αλλά και να ακούμε σωστά. Να ακούμε με έκφραση, με χρώμα, με προσοχή, με κατανόηση, με συμπάθεια.
Ας φροντίζουμε οι γονείς αυτός ο διάλογος να μη λείπει από το σπίτι. Αν διατηρηθεί ανοιχτός και είναι γεμάτος κατανόηση και σεβασμό, να είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι στην εποχή της εφηβείας δεν θα υπάρξουν σοβαρές προστριβές.

Η οικογένεια που ξέρει να συγκεντρώνεται γύρω από το λιτό τραπέζι και να συζητά τα διάφορα προβλήματά της, κρατά δεμένα τα μέλη της. Τα παιδιά μένουν κοντά στους γονείς, οι οποίοι και μπορούν να τα στηρίζουν, όταν αυτά έχουν ανάγκη.

10) Ν’ αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με καρτερία.
Η οικογενειακή ζωή δεν είναι πάντα ανθόσπαρτη. Έχει μέρες χαράς, αλλά έχει και μέρες δοκιμασίας. Η ζωή είναι ρόδα που γυρίζει διαρκώς. Σήμερα είμαστε πλούσιοι και αύριο φτωχοί. Σήμερα υγιείς και αύριο άρρωστοι. Σήμερα κατοικούμε σε σπίτια πολυτελή και αύριο γινόμαστε άστεγοι. Σήμερα έχουμε προσοδοφόρα εργασία και αύριο αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της ανεργίας.

Κάποια νεαρή κυρία μου είπε πριν από λίγες μέρες: «Η ζωή μας κυλούσε ήρεμα και αμέριμνα. Είχαμε όσα χρειαζόμαστε για μια άνετη ζωή. Ώσπου κάποια μέρα αντίκρισα τον άνδρα μου να επιστρέφει μελαγχολικός στο σπίτι. Τι είχε συμβεί; Τον σχόλασαν από την εργασία του, γιατί “στένεψαν οι δουλειές”. Η στενοχώρια φώλιασε στην καρδιά μας. Η ρόδα της ζωής γύρισε τόσο ξαφνικά».
Και άλλη: «Είχαμε αρκετά χρήματα. Δυστυχώς τα χάσαμε στο χρηματιστήριο και τώρα ζούμε με τα λίγα που παίρνει ο άνδρας μου από την εργασία…».

Τι κάνουμε λοιπόν; Αντιμετωπίζουμε και τη στέρηση και την άνεση σαν πιστοί άνθρωποι που ξέρουμε να υπομένουμε και να νικούμε τις δυσκολίες της ζωής. Ας μην συμφιλιωνόμαστε με την παροιμία: «η φτώχεια φέρνει γκρίνια». Δεν είναι τόσο η υλική φτώχεια όσο η πνευματική που φέρνει ταραχές στις ψυχές μας, γκρίνιες και διαπληκτισμούς. Ο Απόστολος Παύλος γράφει προς Τιμόθεο: «έστι πορισμός μέγας η ευσέβεια μετ’ αυταρκείας».

11) Ας φροντίζουμε να εμπνέουμε με το παράδειγμα.
Ο φιλόσοφος Βάκωνας λέει: «Όποιος δίνει καλή συμβουλή χτίζει με το ένα χέρι. Όποιος συμβουλεύει σωστά και εμπνέει με το παράδειγμά του χτίζει με τα δυο του χέρια. Κι εκείνος που δίνει καλή συμβουλή, αλλά έχει κακό παράδειγμα, με το ένα χέρι χτίζει και με το άλλο γκρεμίζει».
Υποχρέωσή μας είναι να προσφέρουμε στα παιδιά μας, που μεγαλώνουν κοντά μας, ό,τι είναι καλό και χρήσιμο για τη ζωή τους. Αυτό θα γίνει με λόγια και με έργα. Γιατί λόγια που δε σφραγίζονται με έργα είναι φτερά στον άνεμο.

Αν η χριστιανική θρησκεία έγινε παγκόσμια από πολύ νωρίς, ήταν γιατί όλη η διδασκαλία του Χριστού, αλλά και των Αποστόλων, ήταν βιωματική. Και σήμερα χριστιανοί που εμπνέουν είναι όσοι βιώνουν τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Κάθε κανόνας πρέπει να τηρείται και να εφαρμόζεται απ’ όλους μέσα στην οικογένεια. Δεν πρέπει να ζητούμε από τα παιδιά κάτι, που εμείς δε ζούμε.
Όταν με τη ζωή μας εμείς οι γονείς δείξουμε στα παιδιά μας το σωστό δρόμο, οι πιθανότητες να κυνηγήσουν αργότερα χίμαιρες σε λανθασμένους δρόμους, είναι μικρές.

12) Ας θεμελιώσουμε την οικογένειά μας πάνω στο θεμέλιο της χάριτος του Θεού.
Το σπιτικό μας πρέπει να είναι ζεστή φωλιά. Να είναι θερμοκήπιο που θα θερμαίνεται η καρδιά, θ’ αναπαύεται η ψυχή μας. Αυτό σημαίνει οικογένεια: Ζεστές ψυχές, ευχαριστημένοι σύζυγοι, ευτυχισμένα παιδιά. Μέσα στην παγωνιά της κοινωνίας η σωστή οικογένεια είναι ένας ήλιος που εκπέμπει ζωογόνες ακτίνες στο περιβάλλον του.

Τέτοια όμως θα είναι η οικογένειά μας μόνο όταν τη στηρίζουμε στον αμετακίνητο πλούτο της Πίστεως. Όταν εμπιστευόμαστε το σκάφος της οικογένειάς μας στη φιλόστοργη Πρόνοια του Θεού. Κάτω από τη σκέπη του Θεού Πατέρα θα βάλουμε τα παιδιά μας.

Γυρίζοντας ύστερα από λίγο στο σπιτικό μας, ας το δούμε με άλλο μάτι. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Ας το γεμίσουμε με πλουσιότερη αγάπη, με μεγαλύτερη ευαισθησία, με γνησιότερο ενδιαφέρον, με περισσότερο σεβασμό. Ας αγωνιστούμε ο ένας να γίνει καλύτερος από τον άλλο. Τότε το σπιτικό μας θα γίνει ένα κομμάτι τ’ ουρανού.
Εμείς οι γονείς θα χαιρόμαστε. Τα παιδιά μας θα είναι ευτυχισμένα και θα παίρνουν από μας ένα πρότυπο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΣΥΖΥΓΙΑΣ.
Αυτό ας είναι ευχή μας και προσευχή μας.

6) ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Στο θεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο τ’ ουρανού, όπου ανθοί λογής-λογής, ωραίοι και ευωδιαστοί απ’ του παραδείσου τις ευωδιές-τα παιδιά εννοώ, και δέντρα καλλίκαρπα οι γονείς, φτάνει η ζήλεια του εχθρού όπως και στης Εδέμ τον κήπο. Και μεταμορφώνεται, και πλησιάζει, και δείχνει ενδιαφέρον και συνομιλεί με κάθε άνθρωπο της φαμελιάς χωριστά, τάχα για το καλό του. Για τη θεόδοτη ελευθερία, την πρόοδο, την ανάδειξη είναι ο λόγος που σιγοσφυρίζει. Και πέφτει στις ψυχές ο σπόρος του. Κι εκεί π’ ανθίζανε οι μοσχομύριστοι ανθοί, δες τώρα πλήθος τα ζιζάνια και τα αγκάθια, όχι στη γη, μα μέσα στο νου και την ψυχή. Κι ασχημίζουν οι μορφές. Και σκληραίνουν οι φωνές. Και παγώνει η αγάπη. Και γίνεται στενό το σπίτι. Δεν τους χωρεί. Και ξεπορτίζουν και δε λένε να γυρίσουν. Κι όταν γυρίζουν, γυρίζουν σα σε πανδοχείο.
-Να φάω δος μου και στρώσε μου να κοιμηθώ.
Και δίχως να πληρώνουν έστω μ’ ένα χαμόγελο…
Κι απ’ τα αγόρια τούτο, κι αλί, κι απ’ τα κορίτσια. Μα κι απ’ τη μάνα καμιά φορά (τι συμφορά!) κι απ’ τον πατέρα…
Στο θεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο μπήκε ο χαλαστής…
Σώσε, Κύριε, τη φαμελιά του γείτονα, του συγγενή και τη δική μας. Η φωτιά, σαν πιάσει, παίρνει σειρά τα σπίτια.
Σβήσε τα πάθη.
Στείλε το καθάριο αγέρι της χάρης σου.
Ανακάλεσε την αγάπη στο νεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο:
Την οικογένεια.
Σε παρακαλώ, Χριστέ μου, άκουσέ με, Συ που έζησες την οικογένεια και τόση χάρη κι ομορφιά της έδωσες.

(Γέρων Ιωσήφ)

Dienstag, 27. März 2007

Συμβουλές Αγιορείτου Γέροντα Ιωακείμ για την οικογένεια

Γέροντα , υπάρχει πολύς κόσμος – σύζυγοι, πατέρες, μητέρες- που διψούν να ακούσουν από σας τους Γεροντάδες του Αγίου Όρους συμβουλές που αφορούν στην οικογένεια.

Έχω απέραντη αγάπη και σεβασμό στην οικογένεια. Μα κι εμείς οι καλόγεροι , δεν βγήκαμε από τις πέτρες. Έχουμε κι εμείς μάνα και πατέρα. Στα χρόνια βέβαια τα δικά μου ήτο διαφορετική η οικογένεια, αλλοιώτικο το σπίτι. Δυστυχώς σήμερα η οικογένεια είναι μεγαλύτερος σταυρός από ότι ο Μοναχισμός. Κάποτε λέγαμε « βαριά η καλογερική » . Τώρα μπορούμε να πούμε « ασήκωτος ο γάμος » . Μεγάλος σταυρός ,μεγάλη αγωνία να είναι κανείς σήμερα οικογενειάρχης. Στα χρόνια αυτά τα δύσκολα, τα μπερδεμένα, οπότε επικρατεί σύγχυση και σκοτάδι, είναι πολύ δύσκολη υπόθεσις η οικογένεια. Θα τολμούσα να αποκαλέσω τους γονείς όχι απλώς μάρτυρες, αλλά μεγαλομάρτυρες. Αυτό που έχω να τους πω ,είναι τα μάτια σας δεκατέσσερα! Άπειροι οι κίνδυνοι ,άπειρες οι παγίδες. Φωτιά , καμίνι ,φαρμάκι. Αλίμονο, γιατί θα δώσουν λόγο στον Θεόν για τα παιδιά τους. Δεν λέω να μην κάνουν παιδιά. Άπαγε της βλασφημίας. Η τεκνογονία σώζει την γυναίκα. Αλλά είτε λίγα παιδιά κάνετε, είτε πολλά ,τα μάτια σας δεκατέσσερα ,να μην πάρουν τον κακό δρόμο, της καταστροφής. Όσοι γονείς δεν είναι μέσα στην Εκκλησία, καταστρέφουν τα παιδιά τους. Η μόνη σιγουριά και μόνη ασφάλεια που έμεινε για την οικογένεια σήμερα ,είναι η Εκκλησία. Όσοι δεν ανήκουν ή ανήκουν τυπικά στην Εκκλησία, χάνουν. Χάνουν τα πάντα. Όσοι είναι μέσα ουσιαστικά ,κερδίζουν. Αυτοί είναι οι δυνατοί άνθρωποι. Από την πείρα μου το λέω αυτό, από τα περιστατικά που έρχονται στο πετραχήλι μου. Άνθρωποι επίσης που δεν ζουν αρμονικά μεταξύ τους – και είναι δυστυχώς ,συχνό αυτό το φαινόμενο- καταστρέφουν τα παιδιά τους. Να ξέρατε τι κακή επίδραση έχουν η γκρίνια, η διχόνοια, η ασυνεννοησία. Το σήμα κατατεθέν της σημερινής οικογένειας είναι η ασυνεννοησία. Ό ένας λέει μαύρο και ο άλλος άσπρο. Τα καημένα τα παιδιά μπερδεύονται και βγαίνουν με ψυχολογικά προβλήματα. Άρρωστα βγαίνουν. Ιδίως τα παιδιά των χωρισμένων οικογενειών. Εν ονόματι του Ιησού Χριστού παρακαλώ, ικετεύω τους γονείς: Τα μάτια σας δεκατέσσερα στα παιδιά σας. Η οικογένεια , το σπίτι πρέπει να είναι μία κατ ʼ οίκον εκκλησία. Να γίνονται προσευχές, να ανάβει η κανδήλα, να διαβάζεται ο λόγος του Θεού, να μη παραλείπεται ο εκκλησιασμός. Αν υπάρχουν όλα αυτά , αν υπάρχει η ευωδία του σταυρού, τότε στο σπίτι αυτό δεν θα μπει ο διάβολος.

Από το βιβλίο « Γέροντες εν Άθω »
Μανώλης Μελινός

Montag, 19. Februar 2007

ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Η ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Εθνικές διαστάσεις έχει πάρει το δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα , διότι λιγοστεύουμε επικίνδυνα. Η αυξανόμενη υπογεννητικότητα σε συνδυασμό με την μεγεθυνομένη γήρανση του πληθυσμού απειλούν τα θεμέλια του έθνους.
Το 1975 ο δείκτης γονιμότητας ήταν 2,34 και έπεσε στο 2,1 το 1980 και στο 1,4 το 1990. Για να διατηρηθεί ο πληθυσμός σε σταθερά επίπεδα θα πρέπει σε κάθε γυναίκα να αντιστοιχούν 2,1 παιδιά. Δηλαδή οι 100 γυναίκες να γεννούν 210 παιδιά. Σε μελέτη της ακαδημίας Αθηνών τονίστηκε: "Η Ελλάς γηράσκει" διότι 50.000 κάθε χρόνο (1987) λιγότεροι νέοι υπάρχουν και 1.012.000 περισσότεροι ηλικιωμένοι (1951-1987). Γι' αυτό η Ελλάδα παρουσιάζει μεγαλύτερη υπογεννητικότητα και δημογραφική γήρανση από την Ιταλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο, Αυστρία, Δανία, Ελβετία, Ολλανδία, Βέλγιο. Γενικά όμως, ενώ η Ευρώπη λιώνει σαν το χιόνι στον ήλιο δημογραφικά, ο αραβομουσουλμανικός γίγαντας της Ασίας και της Αφρικής διπλασιάζεται κάθε τριάντα χρόνια. Ετσι ενώ κάθε χρόνο στην Τουρκία γεννιούνται 1.600.000 παιδιά, στην Ελλάδα μόνο 98.000 παιδιά, από τις 140.953 που ήσαν το 1981 δηλαδή πτώση κατά 30%.
Η υπογεννητικότητα είναι πιο έντονη στην Αθήνα (ιδιαίτερα στους βορειοανατολικούς δήμους π.χ. Παπάγου - Κηφισιά), στη Θεσσαλία, νησιά και Στερεά Ελλάδα. Από έρευνες υπολογίζεται ότι το 2030 η χώρα μας θα έχει πληθυσμό 8.000.000 περίπου, ενώ η Αλβανία 16.000.000 και η Τουρκία 100.000.000. Γίνεται απόλυτα κατανοητό τί σημαίνει αυτό για την Ελλάδα, που ως γνωστό περιβάλλεται από εχθρικές χώρες, που διεκδικούν εδάφη μας και δίοδο στη θάλασσα. Πολύ δε μάλλον αφού το 2010 θα έχουμε περίπου τους μισούς στρατεύσιμους από αυτούς που είχαμε στα μέσα της 10ετίας του 1950. Η σταδιακή μείωση της γεννητικότητας - γονιμότητας του ελληνικού πληθυσμού άρχισε κυρίως από το 1981 και μετά. Ενώ σε όλη την μεταπολεμική περίοδο στην Ελλάδα ο αριθμός των γεννήσεων ανέρχονταν στις 148.000 περίπου το 1990 μειώθηκαν σε 103.000 (μείωση κατά 30%). Σε αυτό συνετέλεσαν πολλοί παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους είναι:

1. Η μείωση του αριθμού των τελουμένων γάμων σε πανελλήνια κλίμακα. Ετσι ενώ το 1960-64 γίνονταν ετησίως 8,73 γάμοι σε χίλιους κατοίκους, στην 4ετία 1987-90 γίνονταν 5,86 γάμοι ετησίως σε χιλίους κατοίκους. Σε αυτό μεγάλο ρόλο παίζουν και οι ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις που αναστέλουν τον γάμο ή τον διαλύουν και καταστρέφουν τις οικογένειες.

2. Η αύξηση του αριθμού των διαζυγίων, που από 5 διαζύγια στους 100 γάμους το 1960, έφθασαν σε 13 το 1980. Επιπλέον, ενώ το ποσοστό των γεννήσεων εκτός γάμου στις χώρες της ΕΟΚ είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα (π.χ. 47% στην Δανία) στην Ελλάδα το σύνολο σχεδόν των γεννήσεων γίνεται μέσα στο γάμο.

3. Η αντισύλληψη και ο μεγάλος αριθμός εκτρώσεων με την νομιμοποίησή τους, βοηθούν στην υπογεννητικότητα. Επίσης η μετανάστευση του ενός ή και των δύο γονέων σε ξένες χώρες, όπως και η εργασία, όταν δυσκολεύει την συνεύρεση του ζευγαριού.

4. Η αστυφιλία με αποτέλεσμα να αποδυναμωθούν οι αγροτικές περιοχές και να στερηθεί η Ελλάδα των εστιών υπεργεννητικότητάς της. Συγχρόνως στα αστικά κέντρα τα διαμερίσματα των πολυκατοικιών δεν ευνοούν την ανάπτυξη πολυμελών οικογενειών. Επιπλέον στην πόλη η γειτονία και το πρόχειρο γήπεδο για παιχνίδια των παιδιών δεν υπάρχουν. Τουναντίον ανθούν το εμπόριο ναρκωτικών, τα πορνογραφικά έντυπα και θεάματα που δηλητηριάζουν παντιοτρόπως τα νιάτα.

5. Η έλλειψη επαρκούς αριθμού βρεφονηπιακών σταθμών παίζει ανασταλτικό ρόλο στις γυναίκες για την γέννηση παιδιών.
6. Η ανάπτυξη νέων προτύπων ζωής, ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις, αλλά τελευταία και στις αγροτικές περιοχές, με την επικράτηση της επιθυμίας απόκτησης όσον το δυνατόν περισσοτέρων καταναλωτικών αγαθών.

6. Η απασχόληση της γυναίκας σε επαγγέλματα έξω από το σπίτι ελάχιστα ευνοεί την απόκτηση παιδιών. Αυτό διότι οι γυναίκες, ιδίως οι χειραφετημένες παντρεμένες με το πρόσχημα της εργασίας και της ελευθερίας φροντίζουν για την άνεση και καλοπέρασή τους και δεν κάνουν παιδιά ή το πολύ 1-2. Τους ενδιαφέρει το Ι.Χ. τους αυτοκίνητο, το σκάφος, η άνετη χειμερινή και παραθεριστική κατοικία, οι διακοπές, τα ταξίδια και δεν θέλουν να επωμισθούν τις ευθύνες ιδίως πολλών παιδιών, προφασιζόμενες πολλούς λόγους.

7. Το υψηλό επίπεδο μόρφωσης με τις φιλοδοξίες γιά διάκριση, άνοδο και επιτυχία δρα ανασταλτικά στην γεννητικότητα. Γενικά τα εύπορα κοινωνικοοικονομικώς στρώματα έχουν περισσότερες γνώσεις σε θέματα οικογενειακού προγραμματισμού και αποφεύγουν την αυξημένη γεννητικότητα.

8. Η κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια των νεαρών ζευγαριών, ιδίως στα αστικά κέντρα δεν ευνοεί την κάλυψη των αναγκών για την γέννηση και την ανατροφή των παιδιών.

9. Οι παλιννοστούντες μετανάστες έχουν εξομοιωθεί με τα πρότυπα των Ευρωπαίων, όπου υπάρχει έντονη υπογεννητικότητα.

10. Σε όλα αυτά προστίθενται ως δυσμενή στοιχεία ο μεγάλος αριθμός θανάτων από τροχαία ατυχήματα, ναρκωτικά, Αίητζ. Επίσης η κρατική και κοινωνική αδιαφορία γιά ενίσχυση των πολυτέκνων οικογενειών.

11. Η κυριότερη όμως αιτία υπογεννητικότητας είναι η αποστασία και η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό. Εχει ξεχαστεί η ρήση του Αποστόλου Παύλου: "Η γυνή σωθήσεται διά της τεκνογονίας".
Η υπογεννητικότητα δημιουργεί προβλήμα λόγω αμέσων επιπτώσεων:
Στην υγεία, συνεπεία αυξημένης ζήτησης για την περίθαλψη των υπερηλίκων ηλικίας 65 ετών και άνω. Στα άτομα αυτά η περίθαλψη είναι 15 φορές υψηλότερη από ότι στον νεανικό πληθυσμό.
Στην πρόνοια και ασφάλειες, δεδομένου ότι ο αριθμός των συνταξιούχων αυξάνει καθημερινά, συγκριτικά με την συνεχή μείωση του αριθμού των εργαζομένων. Το μέγεθος του προβλήματος φαίνεται στα συνταξιοδοτικά ταμεία, όπου πχ. στο ΙΚΑ η αναλογία συνταξιούχων προς ησφαλισμένους (εργαζομένους) είναι 1:2,5 στο δημόσιο είναι 1:1, ενώ κανονικά για την ομαλή λειτουργία των ταμείων θα έπρεπε να είναι 1:4,5. Το πρόβλημα αυτό γίνεται οξύτερο μέρα με την ημέρα.
Στην παιδεία, όπου επηρεάζουν τον απαιτούμενο αριθμό διδακτικού προσωπικού, τον απαιτούμενο αριθμό των αιθουσών διδασκαλίας, ανάλογα με τις αυξομειώσεις των μαθητών κατά περιοχές της Ελλάδας. Στο διάστημα 1992-1993 λόγω της υπογεννητικότητας έχουν ελαττωθεί οι μαθητές με αποτέλεσμα να καταργηθούν 809 οργανικές θέσεις δασκάλων και στο διάστημα 1990-1992 έκλεισαν συνολικά 440 δημοτικά σχολεία σε 18 παραμεθορίους περιοχάς.
Ολα αυτά δείχνουν ότι κινδυνεύουμε με αφανισμό σαν κράτος και σαν έθνος, εάν δεν αντιμετωπισθεί έστω και τώρα το πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Τα μέχρι τούδε λαμβανόμενα μέτρα από την πολιτεία, την εκκλησία, τους επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν είναι τόσο αποτελεσματικά. Για αυτό θα πρέπει να ληφθούν μέτρα θεσμικά, νομικά, οικονομικά και διοικητικά.
Προς τον σκοπό αυτόν προτείνονται:

1. Σύσταση εθνικού συμβουλίου για την πληροφόρηση και διαφώτιση των Ελλήνων πάνω στα προβλήματα και στους κινδύνους, που διατρέχει το έθνος μας από την υπογεννητικότητα και πως αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί.

2. Εισαγωγή του μαθήματος της δημογραφίας στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα προς κατάρτιση στελεχών γιά την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος και την παροχή σχετικών γνώσεων.

3. Ενίσχυση της οικογένειας, κυρίως οικονομική γιά την ανατροφή των παιδιών.

Εχει διαπιστωθεί ότι στην οικογένεια με ένα παιδί, αυτό γίνεται συνήθως πολυχαϊδεμένο και εγωιστικό. Στην ουσία όμως νιώθει πιο δυστυχισμένο, διότι ακριβώς τα έχει όλα από μικρό και νιώθει μπουκωμένο. Δεν έχει κανένα λόγο να αγωνισθεί για να αποκτήσει κάτι αφού του προσφέρονται τα πάντα. Γι' αυτό του λείπει η αγωνιστικότητα και η ζωή του είναι πολλές φορές χωρίς ενδιαφέρον. Τουναντίον στην πολύτεκνη οικογένεια τα παιδιά είναι πιο προσαρμοσμένα, συνεργάσιμα μεταξύ τους, κοινωνικά και επειδή δεν έχουν τα πάντα εκτιμούν αυτά που έχουν και αγωνίζονται για να αποκτήσουν αυτά που δεν έχουν. Αγωνίζονται να νικήσουν την πτώχεια, την ανέχεια και τα εμπόδια που συναντούν ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο.
Ταχύρρυθμη εκπαίδευση βοηθών μητέρων, που θα καλύπτουν τις ανάγκες φύλαξης νηπίων.
Καταπολέμηση της αστυφιλίας με ενίσχυση της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Προβολή της πολύτεκνης οικογένειας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα σχολικά βιβλία κ.λπ. ως πρότυπης οικογένειας. Πρέπει να τονισθεί εδώ ότι η Ελλάδα επέζησε της τουρκοκρατίας διότι τότε οι ελληνικές οικογένειες κατά 70% ήσαν πολύτεκνες. Από πολύτεκνες οικογένειες προέρχονταν όλοι οι ήρωες του 1821. Για παράδειγμα ο Παπαφλέσσας είχε 18 αδέλφια. Ο Κολοκοτρώνης 12, όπως και ο Αθ. Διάκος. Ο Σαμουήλ είχε 11 αδέλφια. Ο Καποδίστριας 8. Ο Μακρυγιάννης είχε 12 παιδιά, ο Κανάρης 7 και ο Μιαούλης 5. Στους πολύτεκνους αυτούς οφείλεται το ότι δεν ξεκληρίστηκε το γένος των Ελλήνων παρά τις γενοκτονίες στις οποίες προέβαιναν οι Τούρκοι άλλοτε με σφαγές και άλλοτε με παιδομαζώματα. Επίσης το 1940 οι πολύτεκνες οικογένειες, που αποτελούν το 40% του ελληνικού πληθυσμού, ήταν εκείνες που κυρίως αγωνίζονταν για την ελευθερία όλων των λαών και προκάλεσαν τον παγκόσμιο θαυμασμό. Θα μπορέσουν όμως να ανορθώσουν και πάλι το ανάστημά τους διά να διασώσουν την Ελλάδα από κινδύνους και να την δοξάσουν, αν χρειασθεί την στιγμή που οι πολύτεκνες οικογένειες έχουν συρρικνωθεί και με την υπογεννητικότητα αποτελούν μόλις το 3%;
Αναμόρφωση επιδόματος για το 3ο παιδί και γενικότερα κλιμάκωση επιδομάτων μετά το 2ο παιδί.
Φοροαπαλλαγές σε πολύτεκνες οικογένειες και διευκόλυνση για απόκτηση στέγης.
Ιδρυση περισσοτέρων βρεφονηπιακών σταθμών σε όλη την Ελλάδα κ.α.
Γενικά όμως το δημογραφικό πρόβλημα οφείλεται στην κρίση της οικογένειας, μέσα στην οποία γεννάται, ανατρέφεται, εκπαιδεύεται και αναπτύσσεται κοινωνικά ο άνθρωπος. Επ' αυτού ο Χάξλεϊ αναφέρει: "Δώστε μου καλύτερες οικογένειες και θα σας δώσω λύση στο δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας". Ποιός όμως θα μπορέσει να ξαναφέρει την Ελληνίδα στον αληθινό υπέροχο και ατελείωτο της ρόλο; Στον ρόλο της μάνας για την οποία έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν: "Οτι έχω το οφείλω στη μάνα μου". Μια γιαπωνέζικη παροιμία συμπληρώνει: "Οτι δεν πρόφθασε να κάνει ο Θεός το άφησε στη γυναίκα" και ο Χέλμπερτ προσθέτει: "Μια καλή μητέρα αξίζει περισσότερο από εκατό δασκάλους".

Dienstag, 6. Februar 2007

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά , που βρίσκομαι μαζί σας. Έχει τώρα περίπου μία εβδομάδα , που βρισκόμαστε στην Κύπρο , ερχόμενοι από τη μονή του Βατοπεδίου. Η μονή του Βατοπεδίου, όπως πιστεύω να ξέρετε , είναι η μονή , που φιλοξενεί πέραν από τριάντα Κυπρίους μοναχούς , και μπορώ να πω είναι η δόξα της Κύπρου. Διότι είναι μία πνευματική βάση , που ασκούνται , όπως είπα , πέραν από τριάντα τέκνα της Κύπρου , και ασφαλώς προσεύχονται για τον τόπο αυτό , νοιάζονται για τη δοκιμασία και την κατάσταση του τόπου , και είναι μία πνευματική βάση , η οποία πιστεύουμε να συντελέσει στην πνευματική αναβάθμιση του αδικημένου τόπου μας.
Είμεθα εις το Αγιον Όρος. Δεν φύγαμε από τον κόσμο και πήγαμε εκεί , γιατί αισθανόμεθα απέχθεια προς τον τόπο μας , προς τους δικούς μας , προς τους γνωστούς μας , προς τους συμπατριώτες μας , αλλά η Χάρις του Θεού μας μεταφύτεψε εκεί για τους λόγους , που τους ξέρει αυτή , αλλά όμως δεν παύουμε να στρεφόμεθα προς το λαό μας. Γιατί ο τόπος αυτός , είναι αλήθεια , είναι οικείος μας. Εδώ μάθαμε για πρώτη φορά να βάζουμε το σταυρό μας , κι οπωσδήποτε ο μοναχός είναι εκείνος ο όποιος είναι ο ευχέτης υπέρ όλης της οικουμένης , πόσο μάλλον για την πατρίδα του και για τους δικούς του. Γι` αυτό πρέπει να αισθάνεστε κι εσείς μια καύχηση σήμερα , γιατί η Μονή Βατοπεδίου έχει τα μάτια της στραμμένα προς την Κύπρο. Και ακριβώς ο λόγος της επισκέψεως μας εις την Κύπρο δεν είναι , για να κάνουμε περίπατο , αλλά είναι να επικοινωνήσουμε μαζί σας , και , για όσους δεν ξέρουν , μετά από παράκληση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου έχουμε ιδρύσει ένα μετόχι εδώ , τη
Μονή των Ιερέων. Εκεί είναι ο πνευματικός μας αδελφός , ο πατήρ Αθανάσιος , και κάθεται εκεί με μία συνοδεία με σκοπό να βοηθήσει και να παρηγορήσει το λαό της Κύπρου. Γιατί πιστεύουμε ότι τώρα , όσο ουδέποτε άλλοτε , είναι η ώρα του μοναχισμού. Σ' αυτό τον καιρό της εξωστρέφειας και της βιομηχανοποιήσεως των πάντων χρειάζεται να σταθούν εις τον κόσμο άνθρωποι , οι όποιοι έχουν γευθεί τη Χάρη του Θεού μέσα εις το κάλλος της ησυχίας , για να μπορέσουν να πουν το «Στώμεν καλώς». Γιατί , όπως ξέρετε , υπάρχει σήμερα εις τον κόσμο πολλή τρυφή , πολλή καλοπέρασης , οικονομική άνεσης , που αυτά είναι εμπόδια και αιτία και αιτιατά για την πνευματική ζωή.
Εμείς οι Αγιορείτες ανησυχούμε πολύ , γιατί έρχονται στο Αγιον Όρος πάρα πολλοί δυστυχισμένοι , πού έχουν άλυτα προβλήματα και φθάνουν σε αδιέξοδο , πού τους οδηγεί αυτός ο λανθασμένος τρόπος ζωής , όπως ασφαλώς είναι η ζωή εκτός της Εκκλησίας. Σήμερα παρακολουθούμε μετά πολλού ενδιαφέροντος και μετά πολλού πόνου τη νεολαία. Εκεί στη Θεσσαλονίκη , που κατεβαίνουμε πολύ συχνά , βλέπουμε τους φοιτητές , οι όποιοι έχουν οι περισσότεροι , επηρεαζόμενοι από το πνεύμα του κόσμου , εκτροχιασθεί κι έρχονται πολλές φορές και μας συναντούν, κι είναι τραυματισμένοι ανεπανόρθωτα. Γιατί ακριβώς δεν ξέρουν να ζουν σωστά. Και ξέρει να ζει σωστά εκείνος ο όποιος πορεύεται το δρόμο , που χαράσσει η Ορθόδοξος Εκκλησία.

Σήμερα σκέφτηκα να σας πω μερικά πρακτικά πράγματα όχι τόσο θεωρητικά
όσο πρακτικά, από αυτά , που συναντούμε για να μπορέσουμε να αναβαθμίσουμε την οικογένεια. Διότι σήμερα εσείς είστε τα πρώτα θύματα , οι γονείς. Βλέπετε υπάρχει μία ρήξη , μία διαρροή , μία ταραχή στην οικογένεια λόγω του πνεύματος του κόσμου. Ακράδαντα είμεθα πεπεισμένοι ότι η ασφαλής οδός , που θα μας προκαλέσει μια ξεγνοιασιά για τα παιδιά μας , είναι η ζωή της Εκκλησίας , όπως προηγουμένως ανέφερα. Κι όταν λέγω ζωή της Εκκλησίας, δεν μιλώ αόριστα, αλλά πολύ συγκεκριμένα. Η ζωή της Εκκλησίας είναι οι ακολουθίες, είναι οι λειτουργίες, είναι γενικά η λατρεία.Γι` αυτό πρέπει μ' ένα προγραμματισμένο τρόπο οι γονείς να οδηγήσουν τα παιδιά από μικρά ακόμη μέσα στην εκκλησία. Να τα φέρετε στην εκκλησία και ας κλαίνε. Δεν πειράζει. Διότι σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες και τα βρέφη ακόμα αισθάνονται την ακολουθία.Γι' αυτό έλεγε κι ένας Αγιορείτης ασκητής ότι πολλές φορές τα παιδιά τα βλέπεις και γελάνε στη λειτουργία και νομίζεις ότι γελάνε έτσι , αλλά αισθάνονται τη χάρη. Πολλές φορές, σαν μικρά παιδιά , βλέπουν , επειδή έχουν πολλή καθαρότητα , και τα γενόμενα , αλλά δεν μπορούν να τα εκφράσουν. Γι' αυτό ένας γονιός , για να μπορέσει να προγραμματίσει, δηλαδή εν γνώσει του να χαράξει ένα πρόγραμμα, από μικρό το παιδί του να το φέρει στην εκκλησία, πρέπει να το συνδέσει με τις ακολουθίες και με τα μυστήρια της Εκκλησίας, και ιδιαίτερα με τη Θεία Λειτουργία.Για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, πρέπει να γίνουμε άνθρωποι της προσευχής.Και για να γίνουμε άνθρωποι της προσευχής, πρέπει οπωσδήποτε να συμμετέχουμε και συχνά να είμεθα παρόντες στις εκδηλώσεις της Εκκλησίας.Και όπως ξέρετε, η πρώτη εκδήλωση της Εκκλησίας είναι το κτύπημα της καμπάνας και η συμμετοχή εις την ακολουθία. Και όταν ερχόμαστε στις ακολουθίες της Εκκλησίας, τότε οπωσδήποτε θα γίνουμε φιλακόλουθοι, κι όταν γίνουμε φιλακόλουθοι εντός του χώρου της εκκλησίας, εντός του ναού τότε οπωσδήποτε θα επεκταθεί και το φιλακόλουθο πνεύμα και έξω από το ναό. Και τότε θα μπορέσουμε να ζούμε και στο σπίτι μας, πού είναι κατ' οίκον Εκκλησία, να ζούμε την προσευχή. Να ζούμε την ομαδική προσευχή. Βλέπετε σήμερα, μετά λύπης μας, υπάρχει μία μυστική διάρρηξης, ένας μυστικός χωρισμός στην οικογένεια, και ποιος φταίει; Το πρώτο είναι η τηλεόραση. Ανοίγουμε την τηλεόραση και ξεχνάμε ότι υπάρχει ένα κουμπί, πού ανοίγει, αλλά υπάρχει κι ένα, πού κλείνει. Την ανοίγουμε την τηλεόραση και καθόμαστε εκεί σιωπηρώς και βλέπουμε επί ώρες. Και βλέπετε, έφυγε ακόμη κι αύτη η κοινωνική κοινωνία.Η κοινωνική διαπροσωπική κοινωνία με τα παιδιά μας. Πόσο μάλλον η πνευματική κοινωνία. Γι` αυτό το μέσο, για να ενωθεί η οικογένεια μ' ένα άρρηκτο δεσμό, είναι η συμπροσευχή. Γι` αυτό πρέπει να μάθουμε να κάνουμε το απόδειπνο. Τι ωραίο πράγμα! Και να μάθουμε τα παιδιά μας από μικρά, να μάθουμε το λιβάνι. Να μάθουμε να συμπροσευχόμεθα το πρωί. Και μπορεί σε τούτο να συντελέσουν πολύ οι ιερείς.Και αυτό μετά λύπης μου το λέω, ο ναός δεν πρέπει να κλείνει και να ανοίγει, όποτε έχει γιορτές. Ό ναός πρέπει ν` ανοίγει κάθε μέρα. Πρέπει να γίνεται ο εσπερινός κάθε μέρα, ώστε να δίνουμε ευκαιρίες στο λαό να μπορέσει να έρχεται, και να τον κάνουμε φιλακόλουθο. Διότι η προσευχή είναι το νεύρο της Εκκλησίας. Εάν τα μέλη μας κατορθώσουμε να τα κάνουμε ευχετικά όντα, τότε οπωσδήποτε θα προχωρήσουμε, θα προκόψουμε, διότι θα εκμεταλλευθούμε τη μυστική δύναμη της Εκκλησίας.Διότι η Εκκλησία έχει μεγάλη δύναμη. Η μυστική δύναμη της Εκκλησίας είναι άφατος. Είναι απερινόητος. Δεν μπορούμε να την καταλάβουμε. Αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε να τη χρησιμοποιήσουμε. Πρέπει να προσεχθεί στην οικογένεια, αγαπητοί μου. το θέμα της προσευχής. Και ακόμη κι αυτό της ευχής. Τι ωραίο πράγμα! Έρχονται πάρα πολλοί εκεί στο Άγιον Όρος και μας λένε ότι δεν έχουν χρόνο να προσευχηθούν. Κι εμείς τους διαψεύδουμε. Δεν έχετε χρόνο να προσευχηθείτε; Είναι δυνατόν; Σηκώνεστε το πρωί, μέχρι να τακτοποιηθείτε, να λέγετε την ευχή. Δεν είναι τρόπος προσευχής αυτός; Μέχρι να κάνετε μερικές δουλειές το πρωί μέχρι να πάτε στη δουλειά, στο λεωφορείο, στο ταξί, γιατί να μην αδολέσχη ο νους στην ευχή. Και τότε, όπως λεν οι Πατέρες, ένας, ο όποιος δεν μπορεί να χαρίσει στο πρόγραμμα του ειδικές ώρες προσευχής, όταν προσεύχεται κατά την ώρα πού δουλεύει, και μπορεί να προσεύχεται, τότε οπωσδήποτε αναπληρώνονται οι τακτές ώρες, πού τις επιθυμεί μεν αλλά λόγω των κοινωνικών του υποχρεώσεων δεν μπορεί να τις βρει.Γι' αυτό -άρα πολύ πρέπει να προσέξουμε το θέμα της προσευχής, ιδιαίτερα το θέμα της ευχής. Είσθε εσείς οικοκυρές, δουλεύετε στο σπίτι. Τι ωραίο πράγμα ν' απαγγέλλετε την ευχή! Υπάρχει ωραιότερο πράγμα το να λέγεται η ευχή, αυτό το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομα του Ιησού.
«Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους». Δια του ονόματος του Ιησού, του παντοδυνάμου αυτού ονόματος, μαστίζονται οι δαίμονες κι έρχεται μια μεγάλη παράκλησις μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Γι` αυτό, αν θέλετε να γευθείτε τη χάρη του θεού, όσο μπορείτε ν' απαγγέλλετε την ευχή. Πηγαίνετε κάπου κι απασχολείστε ή πεζοδρομείτε, υπάρχει ωραιότερο πράγμα ν' απαγγέλλετε την ευχή του Ιησού. Και τότε, εάν ο άνθρωπος το κάνει αυτό, του δημιουργείται μία αγαθή έξις μέσα του, όπως λεν οι άγιοι Πατέρες, και τότε μόνη της η ευχή συν τω χρόνο απαγγέλλεται καρδιακός.Και τότε έχουμε την «καρδιακή» προσευχή. Διότι η «καρδιακή» προσευχή, η νοερά προσευχή, είναι αύτη, πού εξαγιάζει το νου. Διότι ο σκοπός του ανθρώπου είναι να εξαγιάσει το νου του. Διότι τον άνθρωπο τον χαρακτηρίζει ο κεχαριτωμένος νους.Εάν δεν υπάρχει κεχαριτωμένος νους εις τον άνθρωπο, ο άνθρωπος έχασε τα πάντα.
Στο φαγητό πάντα να θεσμοποιηθεί η προσευχή. Ουδέποτε να τρώτε χωρίς να προσεύχεστε. Πάντα να προηγείται και να έπεται η προσευχή. Τότε ευλογείται και το φαγητό, και υπάρχει άλλη γλυκύτης και σ' αυτό το φαγητό. Έρχονται πάρα πολλοί στο μοναστήρι και λένε τα φαγητά σας είναι ωραία. Κι είναι τα περισσότερα νερόβραστα. Δεν βάζουμε τίποτε μέσα. Και σας λέγω ότι μυστηριωδώς και θαυματουργικός είναι εύγευστα τα φαγητά, γιατί υπάρχει χάρις του θεού, διότι ακριβώς απαγγέλλεται η ευχή στα διακονήματα. Γι` αυτό και δημιουργείται μία χάρις.
Ένα άλλο, το όποιο πρέπει να προσεχθεί στην οικογένεια, είναι η ανάγκη ενός κοινού πνευματικού. Πολλές φορές άλλο πνευματικό έχει η σύζυγος, άλλο ο σύζυγος, και γίνεται πολλές φορές σύγχυση. Γι` αυτό, για να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις ειρηνικής βιωτής πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε ένα κοινό πνευματικό. Και να χαράσσεται μία κοινή γραμμή. Και να χαράσσεται μία γραμμή, πού αναπαύει και τα δύο σκέλη. Διότι έτσι, όπως είπα, δημιουργείται μια κοινή γραμμή και δημιουργούνται προϋποθέσεις ειρήνης και γαλήνης.Τα παιδιά σας από μικρά, από τον καιρό πού μαθαίνουν αν μιλούν να τα στέλνετε στο πνευματικό. Και αυτό να το λάβετε υπ' όψιν σας πολύ σοβαρά. Από τεσσάρων ετών ακόμη μερικά παιδιά είναι προχωρημένα, ωριμάζουν πιο πολύ, και από τριών ετών. Να τα στέλνετε στον πνευματικό, για να τους δημιουργήσετε το αίσθημα ότι είναι ατελή και κάνουν λάθη. Διότι, εάν δεν τους δώσουμε αυτά, πού πρέπει να τους δώσουμε, όταν είναι μικρά, μην πλανάστε ότι, όταν μεγαλώσουν, δεν θα μας ακούνε και θα παρασύρονται. Τα παιδιά πρέπει από μικρά να τα οδηγήσουμε στο σωστό τρόπο. Και το θεμέλιο του σωστού τρόπου είναι να μάθει το παιδί να επικοινωνεί με πνευματικό.Γι` αυτό σε μερικούς γονείς, πολλές φορές, παρατηρώ, τους φαίνεται παράξενο, και λένε, μα από μικρά στον πνευματικό; Και όμως επιβάλλεται και ενδείκνυται.Και ακόμα το παιδί αποκτά μία κοινωνία με τον πνευματικό, μία Ιδιαίτερη κοινωνία, και δεν κάνει κόπο μετά ν' ανοίξει την καρδιά του και να του πει τα προβλήματα, πού ίσως θ' αντιμετωπίζει, όταν μεγαλώσει, πού θα είναι μεγάλα, για να πάρει λύση.Διότι πρέπει το παιδί —κι οι ψυχολόγοι το λένε—, πρέπει το παιδί, το άπειρο παιδί, να μάθει να ερωτά. Διότι το παιδί, πού δεν ερωτά, οπωσδήποτε θα πάθει μεγάλες γκάφες, πού θα του στοιχίσουν ίσως και σ' όλη του τη ζωή. Πόσο μπορεί να βοηθήσει σ' αυτό ένας ευλαβής γονιός!
Ένα άλλο, το οποίο ήθελα να σας πω, πρέπει να βρείτε και να δημιουργήσετε προϋποθέσεις να ησυχάζετε. Διότι, βλέπετε, όπως έγινε η ζωή σήμερα, οι περισσότεροι κάνουν δύο δουλειές. Βλέπουμε τα παιδιά, έρχονται από το σχολείο, πηγαίνουν στο φροντιστήριο, μετά πηγαίνουν εις το πιάνο, μετά πηγαίνουν σε άλλα ερασιτεχνικά ενδιαφέροντα. Γι' αυτό πρέπει όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, να δημιουργήσουμε ώρες, πού να βλέπουμε τον εαυτό μας.Διότι, βλέπετε, αυτή η ένταση λόγω των κοινωνικών, των οικογενειακών, των επαγγελματικών μερίμνων μας δημιουργεί μία δυσκολία, μία βαρύτητα, γι` αυτό πρέπει να βρίσκουμε μερικούς τρόπους και μερικές μεθόδους να φεύγουμε από τον κόσμο. Ένας τρόπος είναι να επισκεπτόμαστε τα μοναστήρια.Θυμάμαι που ήμουν στον κόσμο, μόλις πήγαινα σ' ένα μοναστήρι είτε γυναικείο, είτε ανδρικό, μόλις πήγαινα μέσα στο μοναστήρι κι έβλεπα τις καμάρες, έβλεπα τα κελιά των μοναχών, μόνο πού τα έβλεπα αυτά ειρήνευα. Αισθανόμουν διαφορετικά.Γι` αυτό, πάρτε τα παιδιά σας και πηγαίνετε σ` ένα μοναστηράκι. Όπως είπα και στην αρχή σήμερα είναι η ώρα του μοναχισμού. Πρέπει τα παιδιά μας-να συνδεθούν με τους μοναχούς τα αγόρια με τους μοναχούς και κοπέλες με τις μοναχές. Διότι σήμερα βλέπετε είναι τόσα πολλά τα αίτια, πού, αν δεν αποκτήσουν φίλους τα παιδιά ανθρώπούς πού είναι φορείς χάριτος για να παίρνουν. δύναμη και κουράγιο, είναι αδύνατο να μην ενδώσουν.
Και να σας πω ένα παράδειγμα:Μια οικογένεια εκεί στην Αθήνα είχε ένα μεγάλο πρόβλημα με τις κόρες της. Και ξέρετε ότι μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες ενός ευλαβούς γονιού είναι να εξοκείλουν, και να εκτροχιαστούν τα παιδιά του. Ενώ ήταν ευλαβείς, όπως ο πατέρας διηγείται, οι κοπέλες—ήτανε στην εφηβεία - απροσδόκητα παρασύρονται από την παρέα τους στο σχολείο, και αρχίζουν και απεμπολούν κάθε πνευματικό, πού είχανε.Άρχισαν να παρατούν την Εκκλησία, άρχισαν να είναι της μόδας. Ό πατέρας, η μητέρα είχανε συγκλονιστεί, αλλά αυτές τίποτα Αυτά είναι κατεστημένα, είναι παρωχημένα έλεγαν. Ο πατέρας ιδιαίτερα, πιο ευαίσθητος από τη μάνα, ήτανε απαρηγόρητος. Βλέποντας τις κόρες του να εκτροχιάζονται, δεν μπορούσε ούτε να κοιμηθεί .Πηγαίνει και βλέπει κάποιο μοναχό. Του λέει, έτσι κι έτσι. Του λέει να προσπαθήσεις να τις συνδέσεις με ένα γυναικείο μοναστήρι. Του λέει.Γέροντα, είναι αδύνατο. Μόλις τους πω για μοναστήρι, δαιμονίζονται Είναι αδύνατον. Του λέει. Προσπάθησε και θα κάνουμε προσευχή, για να τα καταφέρεις.Λοιπόν, μετά από ορισμένο καιρό αυτός πήγε και βρήκε την ηγουμένη του Αγίου Ιωάννη του Μακρινού, αν ξέρετε, είναι κοντά εκεί, έξω από την Αθήνα.Είναι ένα καλό μοναστήρι με πολλές μοναχές μορφωμένες. Συνεννοήθηκε να κάνει μια προσπάθεια, αν τα καταφέρει να φέρει μ' ένα έμμεσο τρόπο τις κόρες του στο μοναστήρι. Και παρακαλώ, είπε στην ηγουμένη, να τις βοηθήσετε.Μια μέρα, όπως ο ίδιος διηγείται, έπεισε τις κόρες του να πάνε μια βόλτα. Και παραδόξως δέχθηκαν, παρόλο πού ήταν προκατειλημμένες, και πάντοτε είχανε δυσμένεια σε όσα τους έλεγε ο πατέρας. Λοιπόν, πήγανε μια βόλτα και πέρασαν μ' ένα τεχνητό προγραμματισμό από το μοναστήρι, και τους λέει ο πατέρας: Δεν θέλετε να κατέβουμε λίγο, έστω για πέντε λεπτά, στο μοναστήρι; Λένε οι κοπέλες, που να κατέβουμε, μπαμπά, τώρα. Τέλος πάντων τις έπεισε. Κατέβηκαν στο μοναστήρι, ειδοποιεί αυτός την ηγουμένη στην πόρτα, τις υποδέχεται τις κοπέλες, τις παίρνει στην αγκαλιά της και πηγαίνει και τις κερνάει. Και τους μιλούσε λόγια πνευματικά. Αυτές σιωπηλές. Χωρίς να λένε τίποτα. Τις κέρασαν, μετά τις πήρε εκεί στο εκθετήριο της Μονής. Τους έδειξε εκεί τα εργόχειρα των μοναζουσών και μετά τους έδωσε κι ένα δωράκι. Και τις είχε στην αγκαλιά της. Αυτές κοκκίνισαν, αλλά δεν έλεγαν τίποτα.Μετά τις παίρνει η ηγουμένη και τους λέει, τώρα έχουμε εσπερινό, δεν μένετε και στον εσπερινό; Κι όπως ήταν η ηγουμένη έτσι ευλαβής κι ευσεβής μοναχή, τις πήρε στον εσπερινό, αλλ' αυτές δεν αντέδρασαν. Τις έβαλε εκεί στο χορό, έψαλλαν τόσο ωραία, κι αυτές ήταν δίπλα από την ηγουμένη. Έβλεπε η μία την άλλη και δεν μιλούσαν τίποτα.Τελείωσε ο εσπερινός, λέει, τώρα έχουμε τράπεζα, δεν μένετε και στην τράπεζα μαζί μας; Λοιπόν, πήρε τις κοπέλες στην τράπεζα και τις έβαλε μπροστά και κάθισαν μαζί με την ηγουμένη. Άκουσαν το ανάγνωσμα, έβλεπαν εκεί τις μοναχές σκυφτές να ακούουν μετά προσοχής την ανάγνωση με περισυλλογή, με μία σύννοια. Έφαγαν εκεί πέρα και μετά τις κατευοδώνει η καθηγουμένη. Μπήκαν στο αυτοκίνητο να πάνε στην Αθήνα. Αυτές σιωπηλές. Όπως διηγιόταν ο πατέρας, σιωπηλές και σκυφτές. Λοιπόν, πηγαίνουν στο σπίτι μετά άκρας σιωπής.Μόλις μπήκαν στο σπίτι, πάνε και οι δύο και βάζουν μια στρωτή μετάνοια στον πατέρα και του λένε: «Πατέρα, να μας συγχωρέσεις· σήμερα, πού πήγαμε εκεί, καταλάβαμε τι βάθος έχει η Ορθοδοξία. Πλανηθήκαμε. Γι` αυτό και ζητούμε συγγνώμη και υποσχόμεθα να συνεχίσουμε τη χριστιανική ορθόδοξη ζωή.»
Γιατί σας το είπα αυτό;Πόσες νουθεσίες και παρατηρήσεις έκαναν οι γονιοί. Πήγαν στο μοναστήρι, και η παρουσία των χαριτωμένων ανθρώπων αμέσως, σαν ένα χάρτινο πύργο, κονιορτοποίησε αυτά, τα οποία μετά πεισμονής και επίμονης πρέσβευαν αυτές οι δύο κοπέλες.
Γι` αυτό σας είπα ότι είναι η ώρα του μοναχισμού, Γι` αυτό, όσο μπορείτε, να συνδέεστε με το μοναστήρι. Και ιδιαίτερα με το Αγιον Όρος, πού είμαστε μάρτυρες πόσοι άνθρωποι υφίστανται αποτελεσματικές αλλοιώσεις εκατόν ογδόντα μοιρών, διότι έρχονται σ' αυτόν τον ευλογημένο και χαριτωμένο τόπο.
Ένας άλλος πιο πρακτικός τρόπος και πιο εύκολος είναι να σχετιζόμαστε με τα εξωκλήσια. Τα εξωκλήσια τα έκτισαν οι παλαιοί, διότι πρώτα οι παλιοί ορθόδοξοι είχανε πάντοτε ησυχαστικές διαθέσεις.Διότι, βλέπετε, οι Πατέρες είπαν ότι δεν διαφέρει ο μοναχικός από τον έγγαμο βίο, εκτός από το γάμο. Τα άλλα όλα πρέπει με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια μέθοδο να αγωνιζόμαστε Γι` αυτό και τα εξωκλήσια τα έκτιζαν, για να πηγαίνουν εκεί να προσεύχονται, ν' ανάβουν τα καντήλια, να κάνουνε ησυχαστικές λειτουργίες, Γι` αυτό τα έκτισαν. Γι` αυτό μία μέθοδος και ένας τρόπος, πού οδηγεί στη σωστή οδό και στο σωστό αποτέλεσμα, είναι να επισκεπτόμαστε τα εξωκλήσια. Αυτό θα μας βοηθήσει να ενοποιηθούμε με τον εαυτό μας.
Ένας άλλος πρακτικός τρόπος είναι να έχουμε σχέσεις με πνευματικούς ανθρώπους αυτό είναι πολύ σημαντικό.Και ακόμα, αν είναι εφικτό να τους καλούμε στο σπίτι. Ώστε να έχουμε μία άμεση κοινωνία και επαφή με την οικογένεια. Πόσο συμβάλει η επίσκεψη ενός πνευματικού ανθρώπου μέσα στην οικογένεια. Ακόμα σήμερα υπάρχουν πολλά ευλαβή παιδιά, τα οποία έχουνε πρόβλημα σχέσεων και κοινωνία με αλλά παιδιά. Γι` αυτό επιβάλλονται κι οι σχέσεις οι πνευματικές με άλλες χριστιανικές οικογένειες, για να μπορέσουν τα παιδία να αποκτήσουνε μία φιλία και μία κοινωνία με τους ομήλικους τους. διότι το παιδί θέλει οπωσδήποτε φίλους. Εάν δεν βρει καλούς φίλους, οπωσδήποτε θα αναγκαστεί να ενδώσει. Γι` αυτό λέει και η λαϊκή παροιμία του σοφού λαού ότι «πες μου το φίλο σου να σου ποιος είσαι;». Κα! η Αγία Γραφή έρχεται και λέει «ομιλίαι κακές φθείρουσιν ήθη χρηστά». Γι` αυτό πρέπει οπωσδήποτε μ' ένα σύστημα, μ` ένα τρόπο προγραμματισμένο να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις και κοινωνίας των παιδιών μας, σχετιζόμενοι με άλλες χριστιανικές οικογένειες.
Ένα άλλο, το οποίο θα συμβάλει στην πνευματική αναβάθμιση κατ' οίκον Εκκλησίας, πού λέγεται οικογένεια, είναι, όπως είπα και στην αρχή, να δημιουργήσουμε ένα λατρευτικό πνεύμα στην οικογένεια. Στην Ελλάδα υπάρχει πιο πολύ αυτό. Δηλαδή να κάνουμε συχνά αγιασμό. Είθισται στις ενορίες να γίνεται κάθε μήνα αγιασμό. Στο σπίτι είναι καλά να καλούμε, έστω κάθε δύο μήνες, τον παπά να μας κάνει ένα αγιασμό.Αυτό συμβάλλει, ώστε εμείς και τα παιδιά μας να έχουμε μια πρακτική σχέση με τούς εκπροσώπους της Εκκλησίας και να ενστερνιστεί μέσα μας το φιλακόλουθο και τελετουργικό πνεύμα της Εκκλησίας.Επίσης ένα άλλο μπορούμε να κάνουμε. Κάθε τόσο να κάνουμε κι Άγιο ΕυχέλαιοΈνα Άγιο Ευχέλαιο πολύ βοηθά στο σπίτι. Διότι το να έρθει ο παπάς και να μας κάνει ένα μυστήριο της Εκκλησίας στο σπίτι μας πάρα πολύ συμβάλλει, ώστε τα παιδιά μας να συνδεθούν κατά ένα πρακτικότερο και συνάμα ουσιαστικότερο τρόπο με τη ζωή της Εκκλησίας.στο σπίτι μας. Αυτό πάρα πολύ ωφελεί. Και να ξέρετε ότι το Άγιο Ευχέλαιο ωφελεί πολύ και στη σωματική υγεία. Στην Ελλάδα το έχουνε θεσμοποιήσει. Εδώ στην Κύπρο δυστυχώς το Άγιο Ευχέλαιο το ξέρουμε μόνο όταν έχουμε ετοιμοθάνατους, κι αυτό είναι μία παπική επίδραση. Διότι στους Ρωμαιοκαθολικούς το Ευχέλαιο είναι μη επαναλαμβανόμενο μυστήριο, και γίνεται μια φορά. την ώρα του θανάτου. Γι` αυτό παρακαλώ πολύ. Αυτό να το χρησιμοποιούμε. Έστω κάθε εξάμηνο, κάθε εννέα μήνες..
Ένα άλλο το οποίο πρέπει να προσέξουμε, είναι ο αγιασμός πού κάνουμε ή παίρνουμε από την εκκλησία. Κάθε πρωί να συνηθίσουμε τα παιδιά μας να πίνουν αγιασμό. Να έχουμε αντίδωρα και αγιασμό, και κάθε πρωί κι εμείς και τα παιδιά μας να τρώμε και αντίδωρο και να πίνουμε και αγιασμό. Διότι ο αγιασμός αγιάζει. Κάθε τι πού προσφέρεται από την Εκκλησία, αγιάζει τον άνθρωπο. Γι' αυτό πρέπει αυτά να τα χρησιμοποιούμε, ώστε να μπορέσαμε να προκόψουμε. Ένα άλλο πάλι είναι το να συμμετέχουμε στις αγρυπνίες. Και είχαμε κι εμείς αυτές τις ημέρες μία εμπειρία, πόσο ωφελούν οι νυκτερινές ακολουθίες. Άλλη είναι η χάρη της λειτουργίας, πού γίνεται τη νύκτα, και άλλη η χάρη της λειτουργίας, πού γίνεται το πρωί. Γι` αυτό πάρα πολύ θα βοηθηθούμε, εάν συμμετέχουμε στις αγρυπνίες, και βέβαια και οι ιερείς μας πρέπει να μας δημιουργούν τέτοιες προϋποθέσεις, ώστε να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε, να κτυπήσουμε και αυτό το πλήκτρο.
Να συνδεθούμε και εμείς και τα παιδιά μας με τον Άγιο της ενορίας μας. Γι` αυτό μετά λύπης μου καμία φορά παρατηρώ ότι αποσπούμε τα παιδιά από την ενορία, για να πάνε σ' ένα σύλλογο. Αυτό είναι λάθος. Εάν λειτουργεί ενορία, πρέπει να προτιμάται η ενορία. Διότι ξέρουμε από παλιά ότι οι γιαγιάδες μας, οι μανάδες μας, οι παλιοί, είχανε μία αυθόρμητη φιλία και σύνδεση με τον άγιο ενορίας τους.Και πολλές φορές είχανε εμπειρίες της θαυματουργικής παρουσίας του αγίου της ενορίας. Γι` αυτό όσο μπορούμε, κι αυτοί πού κάνουν ιεραποστολή κι αυτοί που κάνουν πνευματικό έργο, να μη διασπούμε την πνευματική ζωή τής ενορίας.Άλλα πρέπει να βοηθούμε τους χριστιανούς να συνδεθούν με την ενορία κι μάλιστα τον Άγιο της ενορίας να τον έχουν προστάτη τους. Διότι οποιοδήποτε ο Άγιοι, της ενορίας έχει μία ειδική εύνοια από το Θεό. Σύμφωνα με τους πατέρες ο προστάτης ενός τόπου έχει ειδική χάρη να παρηγορεί τους ανθρώπους πού επισκοπεύει. Γι` αυτό πάρα πολύ θα συμβάλουμε στην αναβάθμιση μας την πνευματική, εάν συνδέσουμε και τα παιδιά μας με τον Άγιο της ενορίας μας. Θα συνδεθούμε με τον Άγιο της ενορίας μας, μαθαίνοντας το βίο του, μαθαίνοντας τα θαύματα του.Ακόμα να ζωγραφίσουμε και την εικόνα του Αγίου της ενορίας, για να τη βάλουμε στο σπίτι μας. Και να τον τιμούμε ως οικογένεια κατά τρόπο ιδιαίτερο. Και τότε οπωσδήποτε ο τιμώμενος ο Άγιος, επειδή τον προκαλούμε με την τιμή. πού του δίδουμε, κατά ιδιαίτερο τρόπο και με ιδιαίτερη εύνοια θα έρθει και θα γίνει συνεπίκουρος στις ανάγκες, πού έχουμε, τις βιοτικές και τις πνευματικές μέσα στο σπίτι μας. Πρέπει εμείς, όσο μπορούμε, και τα παιδιά μας, να προσπαθήσουμε να συμμετάσχουμε μ' ένα ενεργό ρόλο μέσα στην κίνηση της ενορίας και μέσα στην κατηχητική κίνηση. Ξέρετε ότι, όταν εμείς και τα παιδιά μας συνδεόμαστε με τις ενέργειες, με τη δράση της ενορίας, οπωσδήποτε δημιουργούμε μία φιλία, ένα ιδιαίτερο σύνδεσμο με την ενορία, πού μας βοηθά, ώστε να ριζώσουμε μέσα στην εκκλησία και εύκολα να μην ξεκόβουμε.Ακόμα ένας άλλος τρόπος, πού μπορούν τα παιδιά μας να συνδεθούν με το ναό της ενορίας, είναι να τα κατηχήσουμε, να τα διδάξουμε, να τα εμπνεύσουμε, ώστε να φυλάγουν μερικά χρήματα και, αντί ν' αγοράσουν διάφορα αλλά, ανούσια πράγματα, ν' αγοράζουν κάτι και ν' αφιερώνουν στο ναό αυτά τα ίδια.Κι αφιερώνοντας ένα αφιέρωμα στο ναό, λόγου χάρη κάνοντας μία εικόνα, ένα καντήλι, κάτι άλλο, πού έχει ανάγκη η εκκλησία, αυτά τα παιδιά συνδέονται με το ναό της ενορίας, και αυτό τους κολλάει στην ενορία, κι εύκολα δεν τα χάνουμε. Κι ακόμα τους δημιουργούμε μια διάθεση να ενδιαφέρονται για το ναό και τον Άγιο της ενορίας μας.
Ένα άλλο, το όποιο μας συνδέει με την ενορία, είναι να κάνουμε προσφορές, να κάνουμε πρόσφορα και να τα φέρνουμε στην ενορία, για να ωφελούνται από αυτά οι κεκοιμημένοι και να ωφελούμεθα κι εμείς, διότι απ’ αύτη την προσφορά θα βγει το σώμα του Χρίστου. Συνδεόμαστε περισσότερο με την ενορία, αλλά και ωφελούνται και οι κεκοιμημένοι μας. Και σας λέγω ένα παράδειγμα, το όποιο άκουσα.Μία γυναίκα εκεί στην Αθήνα συνήθιζε και έκανε πρόσφορα κάθε Σάββατο και τα έπαιρνε στην ενορία της. Ό άντρας της όμως ήταν πολύ αδιάφορος και συνεχώς τη ζάλιζε. Κάνεις πρόσφορα στους παπάδες, στέλλεις πρόσφορα στους παπάδες, τι τα θέλουν οι παπάδες; Αυτή όμως, επειδή ήτανε πιστή γυναίκα, δεν τον άκουε. Λοιπόν, μια μέρα η κυρία αυτή έκανε τα πρόσφορα, τα ζύμωσε η ίδια και τα 'βαλε εκεί να στεγνώσουν και να τα πάρει το απόγευμα του Σαββάτου στον εσπερινό. Ό άντρας της ήτανε στη δουλειά. Άλλα, δεν ξέρω για ποιο λόγο. Σχόλασε γρήγορα, κι η γυναίκα ήτανε στην αγορά. Άνοιξε εκεί το φούρνο και βρήκε τα πρόσφορα ζεστά, τα έκοψε και τα έφαγε. Ήρθε η γυναίκα, φαντάζεστε, άρχισε να κλαίει, διαμαρτυρίες, γιατί να το κάνεις αυτό. Μετά το απόγευμα ο άντρας κοιμήθηκε και βλέπει το έξης όνειρο:Βλέπει αναρίθμητους ανθρώπους μέσα σε μια μεγάλη πεδιάδα, και κάθονταν κι είχαν μπροστά τους ένα τραπέζι. Μπροστά τους ήτανε κρασί, ψωμί και αναμμένο ένα κερί. Και, ενώ προχωρούσε, βλέπει τον πατέρα του, ο όποιος ήταν κεκοιμημένος, και αυτός δεν είχε μπροστά του τίποτα. Του λέει: «Πατέρα, εσύ δεν τρως τίποτα;» Του λέει: «Παιδί μου, πώς θα φάω αφού εσύ μου το 'φαγες το μεσημέρι;»Και μόλις το είδε αυτό, αυτός ο άνθρωπος έγινε συνειδητό μέλος της Εκκλησίας.Και αυτό μας το διηγήθηκαν αψευδείς μάρτυρες οι όποιοι το άκουσαν. Βλέπει κανείς πόσο αυτά τα πράγματα, τα οποία καμία φορά φαίνονται λεπτομέρειες, μπορούν ουσιαστικά να μας βοηθήσουν κα! στο θέμα των κεκοιμημένων.Διότι, αγαπητοί μου, ότι έχει θεσμοποιήσει η Εκκλησία δεν τα θεσμοποίησε τυχαία αυτά είναι πρωτεύοντα και αυτά είναι δευτερεύοντα, ότι θεσμοποίησε η Εκκλησία με πάσα λεπτομέρεια θεόπνευστος τα θεσμοποίησε. Γι` αυτό πρέπει να τα τηρούμε και να τα υπολογίζουμε.
Ένα άλλο, το όποιο μας συνδέει με την Εκκλησία, είναι η γιορτή των ονομαστηρίων μας. Τι ωραιότερο πράγμα εμείς οι ίδιοι, πού έχουμε την ονομαστική μας εορτή, να κάνουμε τη γιορτή του Αγίου μας!Να φέρουμε αρτοκλασία, να εκκλησιαστούμε, να ετοιμαστούμε να κοινωνήσουμε και μετά να καλέσουμε και τον Ιερέα, όπως γινόταν παλαιά, να έρθει να μας κάνει τον αγιασμό εις μνήμην και τιμήν του Αγίου, πού φέρουμε τ' όνομα του.Άλλα δυστυχώς σήμερα —κι αυτό το βλέπω και στην Κύπρο— υπάρχει μία αποξένωση από τους Αγίους της εκκλησίας μας. Δηλαδή υπάρχει αυτή η τάση του ευρωπαϊκού πνεύματος. Πώς ονομάζεσαι; Άντρη. Πώς λέγεσαι; Λίζα. Πώς λέγεσαι; Άντζελα. Δεν ξέρετε ότι αυτά μας αποξενώνουν από τη ζωή της Εκκλησίας;Ονόματα θα δίνουμε, αγαπητοί μου, στα παιδιά μας αγίων, και, όπως είναι τα ονόματα, θα τα λέμε. Αυτή η τάση εξευρωπαϊσμού και η τάση του λεγομένου εκσυγχρονισμού μας δημιουργούν μία πλάνη, και αποξενωνόμαστε και αποξενώνουμε και τα παιδιά μας από την Εκκλησία.Γι` αυτό πρέπει τα παιδιά μας, ακόμη και μ' αυτό το όνομα, το όποιο θα τους συνοδεύει σ' όλη τη ζωή, να τα βοηθήσουμε να συνδεθούν με τον Άγιο τους.Να γίνει μια εικόνα του Αγίου τους, να τον έχουνε προστάτη τους. Εμείς εκεί στο Αγιον Όρος, όταν γιορτάζει ένας μοναχός, τιμούμε ιδιαίτερα τον Αγιον αυτόν, πού φέρει ο μοναχός μας. Και σας λέγω υπευθύνως ότι οι μοναχοί πολλές φορές μου λένε, «γέροντα, σήμερα, πού γιορτάσαμε τον Άγιο μου, αισθάνθηκα μία ιδιαίτερη χάρη από τον Άγιο». Και δεν έχουν άδικο. Διότι οι Άγιοι, αδελφοί μου, αφορμή γυρεύουν να τους προκαλέσουμε να μας βοηθήσουν. Κι έτσι, όπως είπα και στην αρχή, εκμεταλλευόμαστε τη μυστική δύναμη της Εκκλησίας.
Ένα άλλο, το όποιο πρέπει να προσέξουμε, είναι, όπως είπα και στην αρχή, η τηλεόραση. Η τηλεόραση σταμάτησε το διάλογο μέσα στην οικογένεια.Και αυτό είναι, ξέρετε, πολύ θλιβερό. Γιατί, επειδή στα παιδιά μας δεν αναπτύσσεται ο διάλογος, συνηθίζουν να μην εκμυστηρεύονται αυτά, πού θέλουν, και ξέρετε οι ψυχίατροι σήμερα Τι λένε; Ένας λόγος, πού σήμερα τα σύγχρονα παιδιά έχουνε ψυχολογικά προβλήματα, είναι, διότι δεν τους αναπτύξαμε εμείς οι γονείς το διάλογο.Δηλαδή χαλάσαμε την επικοινωνία μαζί με τα παιδιά μας. Γι` αυτό, παρακαλώ πολύ, όσο μπορείτε να 'χετε διάλογο με τα παιδιά σας, και μαζί, αλλά και ιδιαιτέρως με το καθένα. Και στο διάλογο αυτό να τους ερμηνεύετε Τι περιμένει η Εκκλησία απ ` αυτά. Να τους ερμηνεύετε το σκοπό τους. Να τους ερμηνεύετε γιατί ήρθε ο Χριστός στη γη. Και γενικά το νόημα της κενώσεως του θεού Λόγου, ώστε οπό μικρά να τους ενστερνίσετε, να τους εμφυτέψετε τον πόθο για τον αγιασμό.
Και ένα άλλο, το οποίο πρέπει να έχουν υπ' όψη τους οι γονείς: Πολλές φορές το πολύ ενδιαφέρον, πού έχουμε για τα παιδιά μας, και η μεγάλη έγνοια μας κάνει να είμεθα πολύ αυστηροί. Μας κάνει να είμεθα πάρα πολύ αυστηροί και πολλές φορές άτεγκτοι κι ανυποχώρητοι σε μερικά πράγματα.Πρέπει, αγαπητοί μου, μου να το χωνέψουμε ότι τα παιδιά, τα σύγχρονα παιδιά, δεν έχουν δύναμη ν' αντέχουν την αυστηρότητα, πού αντέχατε σεις οι παλαιότεροι. Αλλά πρέπει δια του διαλόγου και δια της πειθούς να τους λέμε το καλό και μετά δια της προσευχής να αναπληρώνουμε. Γι` αυτό μην ανησυχείτε· εσείς προσεύχεστε δια τα παιδιά σας και μην έχετε άγχος.Έρχονται πολλοί, μας πλησιάζουν, μα τι να κάνουμε με τα παιδιά, μα δεν έρχονται, μα αργούν να έρθουν, μα δεν ακούνε κτλ. Ναι, αλλά πολλοί ευλαβείς γονείς, χωρίς να το θέλουν, τους δημιουργούν ένα αφόρητο κλίμα στο σπίτι, πού πολλοί νέοι έχουν λογισμούς να φύγουν από το σπίτι. Γι' αυτό, σας παρακαλώ, εάν συνηθίσετε από μικρά τα παιδιά σας και τα έχετε σε διάλογο και τους ερμηνεύετε τον πνευματικό νόμο, τότε οπωσδήποτε θα βοηθηθούν και θα αναπτύξουν μία κοινωνία μαζί σας. Και αν θέλετε να είστε ιδανικοί γονείς, ο ιδανικός γονιός πρέπει να γίνει ο πρώτος πνευματικός του παιδιού του. Εάν δεν το καταφέρετε έτσι, νομίζω ότι πετύχατε.Πρέπει να δώσετε τέτοια εμπιστοσύνη στο παιδί σας και να του δείξετε τέτοια αγάπη και τέτοια ελευθερία, ώστε άνετα να σας εκμυστηρεύεται τα διάφορα προβλήματα, πού, ως παιδί, μετέπειτα έφηβος, μπορεί να συναντά, για να μπορέσετε να το βοηθήσετε.Τα παιδιά πρέπει να συνδεθούν, όπως είπα, με τη ζωή της Εκκλησίας. Να μάθουν την προσευχή, να μάθουν να προσεύχονται, να μάθουν να γονατίζουν, να μάθουν να κάνουν μετάνοιες. Ξέρετε οι μετάνοιες πόσο βοηθούνε, ώστε το παιδί να έχει αίσθηση της προσευχής; Διότι τα παιδιά δεν αρκούνται με το να τους λες αυτό απαγορεύεται, εκείνο απαγορεύεται, αυτό δεν επιτρέπεται.Πρέπει να τα βοηθήσουμε να βρουν, να μην τους δώσουμε ένα στείρο ηθικισμό, αλλά να τα βοηθήσουμε να βρουν ένα αντίκρισμα· διότι, αν δεν βρει το παιδί αντίκρισμα, πού είναι αυτή τούτη η θεία χάρις, η κατ' αίσθηση θεία χάρις, είναι αδύνατο να το πείσουμε να ζήσει τη ζωή της Εκκλησίας. Γι` αυτό οπωσδήποτε πρέπει να μάθουμε το παιδί να προσεύχεται κατά τον ορθό πατερικό και παραδοσιακό τρόπο.
Ένα άλλο, το όποιο πρέπει να προσέξουμε στην οικογένεια είναι το έξης: Ο πατέρας και η μητέρα πρέπει να συνάζουν τα παιδιά κάθε βδομάδα και να τους λένε τις τυχόν παρατηρήσεις, τις τυχόν λύπες, πού έχουν.Μπορεί τα παιδιά να πλήγωσαν τους γονείς, και οπωσδήποτε θα υπάρξουν στιγμές, θα υπάρξουν περιστάσεις πού θα πληγωθούν οι γονείς για τα παιδιά.Τότε να τα συνάζετε τα παιδιά σας όλα και να τους λέτε τα παράπονα σας και να συνεξηγείσθε, διότι η συνεξήγηση λύνει την παρεξήγηση. Και τα παιδιά πολλές φορές κάνουν κάτι και δεν έχουν γνώση τι έκαναν.Γι` αυτό στα μοναστήρια υπάρχουν οι λεγόμενες συνάξεις των μοναχών, πού συνάγει ο γέροντας τους μοναχούς, όλους μαζί, και τους λέγει τις τυχόν παρατηρήσεις, πού έχει, ή τις τυχόν προτροπές. Κι αυτό είναι πάρα πολύ καλό το πράγμα, να υπάρχει μία καθολική, μία ολική επικοινωνία των γονιών με τα παιδιά. Οπωσδήποτε ένα παιδί, για να μπορέσει να επιβιώσει πνευματικά, πρέπει να σέβεται, όπως είπα, τη ζωή της Εκκλησίας, και, για να μάθει να σέβεται τη ζωή της Εκκλησίας, πρέπει οπωσδήποτε να συμμετέχει στη Θεία Λειτουργία, να συμμετέχει στη μυστηριακή ζωή, πού οπωσδήποτε ειναι μία δογματική προϋπόθεση, να τιμά τους αγίους της Εκκλησίας. Να μάθει να σέβεται τις αργίες.Γιατί είναι αργία η Κυριακή; Γιατί κατ' αρχήν ονομάζεται Κυριακή; Ή Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Κύριο, Γι` αυτό λέγεται Κυριακή. Η μεγαλύτερα προσφορά στον Κύριο είναι να συμμετέχουμε στη Θεία Λειτουργία. Το συγκλονιστικότερο γεγονός, πού γίνεται στον κόσμο, δεν είναι άλλο από τη Θεία Λειτουργία, κι ακόμα το ζενίθ της λατρεία του θεού είναι η συμμετοχή μας στο Κυριακό Άγιο Ποτήριο. Γι` αυτό Τι ωραίο η οικογένεια, όλοι μαζί, κάθε Κυριακή να προσέρχεται στη Θεία Κοινωνία, ώστε να λαμβάνει δύναμη εξ ύψους! Να λαμβάνει παράκληση, να λαμβάνει παρηγοριά, να λαμβάνει δύναμη, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του σκότους.Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο διάβολος εργάζεται. Ό διάβολος δεν είναι το αφηρημένο κακό. Ο διάβολος είναι συγκεκριμένη οντότης, όπως οι άγγελοι, και συνεχώς ενοχλεί τον αγωνιζόμενο άνθρωπο. Γι' αυτό μόνο δια της συμμετοχής μας στα μυστήρια, πού καίγονται οι δαίμονες, μπορούμε να επιβιώσουμε και να αναβαπτιστούμε πνευματικάΓι` αυτό όσο μπορούμε, αγαπητοί μου, να συμμετέχουν στις κυριακάτικες ιδιαίτερα Θείες Λειτουργίες, και σας λέγω και κάτι, το οποίο συναντούμε στο Αγιον Όρος. Όλες οι λειτουργίες έχουνε πολλή χάρη, αλλά η λειτουργία της Κυριακής έχει μία ιδιαίτερη χάρη. Γι` αυτό, όσο μπορούμε, να σεβόμεθα τις αργίες και τις Κυριακές, και αυτό να το εξηγούμε στα παιδιά μας.
Προηγουμένως μίλησα στον Άγιο Νικόλαο και είπα για τον Άγιο Ιωακείμ τον Βατοπεδινό, ένα νέο Αυτού του Αγίου η Αχίλλειος πτέρνα ήταν, όταν έβλεπε, ανθρώπους να δουλεύουν τις Κυριακές. Δεν μπορούσε να το αντέξει. Γι` αυτό ή έκανε παρατηρήσεις και πολλές φορές, για να παιδαγωγήσει, όταν έβλεπε ότι δεν πείθοντο, όπως λέει ο βίος του τους παραδειγμάτιζε. Πολλές φορές έβλεπε γυναίκες να μαζεύουν χόρτα τις Κυριακές και, για να τις παιδαγωγήσει και να τις παραδειγματίσει, τους έλεγε: «Σε παρακαλώ, όταν θα μαγειρέψεις τα χόρτα, φώναξέ με κι εμένα να φάμε μαζί.»Κι επειδή τον αγαπούσαν αυτόν τον άγιο άνθρωπο ευχαρίστως τον δέχονταν στο σπίτι.Κι, όπως αφηγείται ο βιογράφος του, πολλές φορές, όταν τον συγκαλούσαν, για να φάει το φαγητό της Κυριακής, μόλις άνοιγε η νοικοκυρά την κατσαρόλα για να βάλει στα πιάτα το φαγητό, το έβρισκε γεμάτο σκουλήκια. Μία άλλη γυναίκα στην κατσαρόλα του φαγητού της Κυριακής βρήκε ένα μεγάλο φίδι. Και τους έλεγε ο Άγιος: Αυτό είναι το φαγητό του κόπου της Κυριακής. Γι* αυτό σας είπα και προηγουμένως ότι η Εκκλησία, αγαπητοί μου έταξε, θεόπνευστος τα έταξε και τα κατέταξε.
Γι' αυτό πρέπει να τα σεβόμεθα, διότι οι Πατέρες, όταν ερωτώνται πώς θα αποκτήσουμε αγιότητα, λένε ότι πρέπει να τηρήσουμε τις εντολές. Ποίες εντολές; Και απαντούν. Πάσας τας εντολάς. Δεν μπορούμε να παίζουμε με τον αγιασμό μας. Πρέπει να τηρούμε πάσας τάς εντολάς Διαφορετικά απετύχαμε.Και, όπως λεν οι Άγιοι Πατέρες, δια της ακριβείας τής συνειδήσεως θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος Και η ακρίβεια της συνειδήσεως έρχεται δια της τηρήσεως πασών των εντολών.Αυτά, τα όποια σας λέμε, δεν τα δημιουργήσαμε εμείς, είναι η πεπατημένη οδός και ο πεπατημένος δρόμος των Αγίων Πατέρων. Οι Άγιοι Πατέρες δεν απεφάνθησαν από καθέδρας. Οι Άγιοι Πατέρες μας μίλησαν εξ εμπειρίας. Εξ ων έπασχον μας πληροφόρησαν.Γι` αυτό, παρακαλώ πολύ, με το να μελετούμε τους βίους των Αγίων θα μπορέσουμε να δώσουμε μία ορθόδοξη πορεία στη χριστιανική οικογένεια. Σήμερα, όπως σας είπα και στην αρχή, ανησυχούμε.Πολλές φορές πλησιάζουμε νέους και τους ρωτάμε και μας πιάνει απόγνωση, και λέμε αυτοί αύριο θα κάνουν παιδιά, Τι θα πουν στα παιδιά τους; Εφ' όσον αυτοί είναι τελείως κενοί, Τι θα πουν στα παιδιά οι αυριανοί γονείς;Τα σχολεία, σήμερα δεν δίνουν την ορθόδοξη παιδεία. Γι' αυτό πρέπει να γίνει σχολείο το σπίτι. Πρέπει το παιδί να μάθει από το σπίτι, να του ριζωθούν οι αλήθειες του ευαγγελίου από το σπίτι, ώστε κανείς, ούτε καθηγητής, ούτε δάσκαλος, να μην μπορεί να τις τα ξεριζώσει.Διότι, αγαπητοί μου, υπάρχει μία ουμανιστική θεώρηση της ζωής. Σήμερα λένε να γίνουμε καλοί άνθρωποι. Δεν είναι τίποτα αυτό για μας. Εάν δεν γίνουμε χαριτωμένοι άνθρωποι, εποιήσαμεν ουδέν».Γι` αυτό, όσο μπορείτε, για να μπορέσει να οδηγηθεί κι αυτός ο τόπος σε μία σωστή κατεύθυνση, πρέπει οπωσδήποτε να βοηθήσουμε και τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας, να γίνουμε φορείς μετανοίας. Και για να γίνουμε φορείς μετανοίας, πρέπει να ακολουθούμε το δρόμο το συγκεκριμένο, τον όποιο μας παρέδωσε η πατερική ζωή. Εάν δεν ακολουθήσουμε τους πατέρες μας, είναι αδύνατο να τα βγάλουμε πέρα. Και πολλές φορές δυστυχώς έρχονται άνθρωποι, πού αγωνίζονται κατά ένα εσφαλμένο τρόπο, πενήντα χρόνων, εξήντα χρόνων, και ο καρπός τους, επειδή αγωνίζονται λανθασμένα, είναι η απόγνωση. Είναι η κενότητα. Είναι ένας ψυχρός ηθικισμός, ενώ ο καρπός αυτού, που αγωνίζεται, είναι το πλήρωμα της Θείας Χάριτος. Αυτό πρέπει να βρούμε, σ' αυτό πρέπει να αποσκοπούμε, διαφορετικά απετύχαμε. Και η μεγαλύτερα τιμή, αδελφοί μου, στην ανθρώπινη προσωπικότητα είναι ο αγιασμός. Και ο αγιασμός δεν είναι ίδιο των μοναχών, είναι ίδιο όλων των μελών της Εκκλησίας. Δεν έχουμε άλλο Ευαγγέλιο εμείς και άλλο εσείς. Στο ίδιο Θεό πιστεύουμε, το ίδιο Ευαγγέλιο έχουμε.Γι` αυτό, αν αγωνίζεστε σωστά, οπωσδήποτε θα γευτείτε τους γλυκύτατους καρπούς της Θείας Χάριτος. Εμείς, υπεύθυνα σας λέμε, παρακολουθούμε πολλούς ανθρώπους, πού έχουνε χάρη πού δεν έχουν ο! μοναχοί, γιατί αγωνίζονται σωστά.Πιστεύουν ορθά και εργάζονται σωστά κατά την πατερική Θεολογία. Γι' αυτό στροφή στους Πατέρες μας, στροφή στη ζωή της Εκκλησίας. Αυτή είναι η ελπίδα μας, η Εκκλησία. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει τίποτε.
Αυτά ήθελα να σας πω, γιατί ήδη βλέπω ότι πέρασε μία ώρα. Να μη σας κουράσω άλλο, αυτό το μήνυμα θέλω να φέρω κι αυτή την ανησυχία των Αθωνιτών πατέρων θέλω να σας προσφέρω: ότι εμείς ανησυχούμε, και θα μειώσετε την ανησυχία μας, εάν εσείς εκμεταλλευτείτε την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας.Σήμερα η Ορθοδοξία επειδή είναι εμπόδιο σ' αυτούς, πού θέλουν να συμμαχήσουν με τις σκοτεινές δυνάμεις, όπως βλέπετε, καταδιώκεται. Όπως είπα και προ ολίγου στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, γιατί συμμαχούν οι Καθολικοί με τους Μουσουλμάνους σήμερα; Τι σχέση έχουν οι Μουσουλμάνοι με τους Καθολικούς, Καμία σχέση. Η μόνη σχέση, ότι είναι και οι δύο εχθροί της Ορθοδοξίας. Γι` αυτό και σήμερα βάλλουν κατά της Ορθοδοξίας. Πολεμείται η Ορθοδοξία. Θα μπορέσουμε εμείς να συμβάλουμε, ώστε η Ορθοδοξία απτόητη, να σκιάζει και να εποπτεύει το κόσμο και να τον παρηγορεί, εφ` όσον γίνουμε ζωντανά μέλη της. Διότι η Ορθοδοξία σήμερα είναι εμπόδιο στα σκοτεινά σχέδια των Ισχυρών της γης. Γι` αυτό και θέλουν να την καταστρέψουν και να τη διαλύσουν. Αλλά, εάν εμείς συνεργαστούμε μετά της παντοδυνάμου Θείας Χάριτος είναι αδύνατο να το καταφέρουν, διότι, «ει ο Θεός μεθ' ημών, τις καθ' ημών;» Αμήν.

πηγή: www.athos.gr

Μια προσέγγιση στο μυστήριο του βαπτίσματος

Στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθηνση , μπορείτε να πληροφορηθείτε για το Μυστήριο του Βαπτίσματος :

http://www.pigizois.net/arxeia/ilektronika_vivlia/na_sas_zisei.pdf

Freitag, 12. Januar 2007

Η ανθρώπινη λογική στο θέλημα του Θεού για την τεκνογονία

Πολλές φορές ανδρόγυνα μου εκφράζουν την ανησυχία τους για το θέμα της τεκνοποιίας και ζητούν την γνώμη μου. Άλλα σκέφτονται να κάνουν ένα- δυο παιδιά και άλλα θέλουν να αποκτήσουν πολλά παιδιά. Αυτό όμως που τους συμφέρει είναι να αφήνουν το θέμα της τεκνοποιίας στον Θεό. Να εμπιστεύωνται την ζωή τους στην θεία πρόνοια και να μη βάζουν δικά τους προγράμματα. Πρέπει να πιστεύουν ότι ο Θεός , που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού , πολύ περισσότερο θα φροντίση για τα δικά τους παιδιά. Ήταν ένας ναυτικός που παντρεύτηκε σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών. Φτωχός αυτός , φτωχή και η κοπέλα που πήρε , νοίκιασαν ένα υπόγειο για να μείνουν. Βρήκε και η κοπέλα μια δουλίτσα και ζούσαν πολύ λιτά. Να φαντασθήτε , για τραπέζι είχαν ένα καφάσι από γιαρμάδες που αγόρασαν μια φορά. Μετά απέκτησαν και παιδάκια και έκαναν μεγάλες οικονομίες για να τα μεγαλώσουν. Και όμως σιγά-σιγά έγιναν νοικοκυραίοι. Μερικοί προσπαθούν πρώτα να τακτοποιηθούν όλα τα άλλα και ύστερα να σκεφθούν για παιδιά. Δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψιν τους τον Θεό. Άλλοι πάλι λένε: « σήμερα είναι δύσκολη η ζωή. Ένα παιδί φθάνει , γιατί και αυτό με δυσκολία το μεγαλώνεις » και δεν κάνουν άλλα παιδιά. Δεν καταλαβαίνουν πόσο αμαρτάνουν με αυτήν την τοποθέτηση , γιατί δεν αφήνονται με εμπιστοσύνη στον Θεό. Ο Θεός έχει σπλάχνα. Μόλις δη ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν , δεν Του είναι δύσκολο να μην τους δώση άλλα παιδιά. Ξεκινούν πολλοί να παντρευτούν, χωρίς να σκεφθούν ότι πρέπει να έχουν και ως σκοπό να κάνουν παιδιά και να τα αναθρέψουν χριστιανικά. Δεν θέλουν πολλά παιδιά για να μην έχουν σκοτούρες , και έχουν στα διαμερίσματα σκυλιά , γατιά , ... Μου είπαν ότι τώρα στην Αμερική έχουν στα σπίτια αντί για σκυλιά ένα είδος χοιρίδια , που είναι πανάκριβα και δεν μεγαλώνουν πολύ. Τα έχουν φτιάξει έτσι ,για να μπορούν να τα έχουν μέσα στα διαμερίσματα. Παιδιά δεν θέλουν να έχουν, γιατί είναι φασαρία να τα πλένουν κ.λ.π. και πλένουν τα γουρούνια! Το σκυλί τουλάχιστον είναι και φύλακας. Αλλά να έχης γουρούνια μέσα στο σπίτι! Φοβερό! Στην Αυστραλία είδα να έχουν γηροκομείο για σκύλους , για γάτες… ακόμη και νεκροταφείο για ζώα! Οι άνθρωποι , έτσι όπως πάνε , θα μεγαλώνουν ποντίκια και θα τα κάνουν κονσέρβες , για να ταΐζουν τα γατιά. Θα μεγαλώνουν λαγούς και κουνέλια και θα τα κάνουν κονσέρβες , για να ταΐζουν τα σκυλιά , και άλλοι άνθρωποι θα πεθαίνουν από την πείνα. Και βλέπεις , άμα σκοτώση κανείς ένα σκυλί , μπορεί να πληρώση περισσότερα από όσα αν σκότωνε έναν άνθρωπο. Εξαρτάται φυσικά και από το τίνος θα είναι το σκυλί. Που φθάσαμε! Ο άνθρωπος στην εποχή μας αξίζει λιγώτερο και από ένα σκυλί. Και μερικοί Πνευματικοί απορώ πως λένε μερικά πράγματα. Μια φορά με ρώτησαν κάποιοι προσκυνητές που ήρθαν εκεί στο Καλύβι: « Γέροντα , ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει πουθενά να μην κάνουν οι σύζυγοι παιδιά; ». « Τι είναι αυτά που λέτε; Που το ακούσατε αυτό; ». « Να , ο πατήρ τάδε μας το είπε », μου λένε. Πιάνω τον πατέρα τάδε και τον ρωτάω.
« Είπες εσύ τέτοιο πράγμα; » . « Ναι», μου λέει. « Που το βρήκες αυτό γραμμένο; » , τον ρωτάω. « Ο Ιερός Χρυσόστομος το αναφέρει στον Περί παρθενίας λόγο του » , μου λέει! « Κοίταξε , του λέω, εγώ δεν διάβασα Άγιο Χρυσόστομο , αλλά δεν μπορεί ο Άγιος να λέη κάτι τέτοιο. Κάτι άλλο θα λέη. Φέρε να δω τι γράφει ». Μου φέρνει το βιβλίο και μου δείχνει το χωρίο. Το διαβάζω και βλέπω ότι ο Άγιος γράφει: « Τώρα έχουν αυξηθεί οι άνθρωποι και σας δίνεται η δυνατότητα να ζήσετε και εν παρθενία. Δεν είναι όπως παλιά που έπρεπε να αφήσουν απογόνους ». Δεν λέει δηλαδή « μη γεννάτε παιδιά » και αυτός να επιμένη. Να είναι κληρικός και θεολόγος και να λέη τέτοια πράγματα! Να δείχνη ότι διαβάζει Χρυσόστομο , ότι κάνει διατριβές και να τον έχουν για καλό Πνευματικό! Ξέρετε τι βλάβη κάνουν κάτι τέτοιες λανθασμένες ερμηνείες σε ανθρώπους που θέλουν να αναπαύσουν τον λογισμό τους; Για πολλούς που ζουν κοσμικά η οικογένεια σήμερα δεν έχει νόημα. Για αυτό ή δεν παντρεύονται ή παντρεύονται και δεν κάνουν παιδιά ή σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις και έτσι μόνοι τους εξαφανίζουν το σόι τους. Δηλαδή μόνοι τους καταστρέφονται. Δεν τους καταστρέφει ο Θεός. Ενώ οι πιστοί , που τηρούν τις εντολές του Θεού , δέχονται την θεία Χάρη , γιατί ο Θεός είναι υποχρεωμένος κατά κάποιον τρόπο να τους βοηθάη στα δύσκολα χρόνια που ζούμε. Και βλέπουμε χριστιανούς οικογενειάρχες, με όσα παιδάκια τους δίνει ο Θεός , να τα μεγαλώνουν με φόβο Θεού. Και όλα τα παιδιά να είναι ισορροπημένα, χαρούμενα ,ευλογία Θεού, και να προκόβουν. Εκεί που λέμε : « τι θα γίνη ο κόσμος; », βλέπουμε τώρα να προχωράη , με την Χάρη του Θεού , μια γενιά καλή. Ο διάβολος καταστρέφει , αλλά και ο Καλός Θεός εργάζεται και δεν θα αφήση να εξαφανισθή το γένος μας.

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ`
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Συζήτηση περί της αγωγής των παιδιών

Πολλοί οι πειρασμοί και οι κίνδυνοι για τους νέους σήμερα, Γέροντα. Ανησυχούμε, παρόλο που φροντίζουμε να έχουμε τα παιδιά μας μέσα στην Εκκλησία.
Τα παιδιά που έχουν ποτιστεί από μικρά στην ευσέβεια , μην τα φοβάστε. Και να ξεφύγουν λίγο , λόγω ηλικίας , λόγω πειρασμών, θα επανέλθουν. Είναι σαν τα κουφώματα που τα περνάμε με το λάδι και δεν τα πιάνει η σαπίλα.

Από ποια ηλικία πιστευεις, Γέροντα, ότι αρχίζουν τα παιδιά να γίνονται δέκτες και με ποιο τρόπο πρέπει να ενεργούμε πάνω τους σαν γονείς, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να τα βλάψουμε από τυχόν υπερβολές;
Πρώτα-πρώτα τα παιδιά αντιγράφουν εμάς και μάλιστα από μωρά. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να ενεργούμε επάνω τους όπως στα ρολόγια. Όσο παίρνει το ελατήριό τους , τα κουρδίζουμε γρήγορα. Μετά σιγά σιγά , προσέχοντας να μη σπάσουμε το ελατήριό τους με το ζόρισμα.

Πολλές φορές , Γέροντα , τα παιδιά αντιδρούν σε διάφορα θέματα ευσέβειας.
Όταν κάτι δεν πάει καλά , πάντα κάτι φταίει. Μήπως φταίει το παράδειγμά μας; Μήπως φταίνε τίποτε κακά θεάματα , τίποτε άσχημες πράξεις , άσχημα λόγια μεσα στο σπίτι; Πάντως την ευσέβεια τη δίνουμε στα παιδιά με το γάλα και όχι με την ξηρά τροφή. Ποτέ με πίεση και προσταγή. Και προπαντώς με το παράδειγμά μας.
Στις περιπτώσεις των κακών πράξεων το ξύλο φέρνει αποτέλεσμα;
Να το αποφύγουμε όσο μπορούμε. Ούτε εκείνα τα μη μη συνέχεια. Του παιδιού να του δίνουμε να καταλαβαίνει. Να ξέρει πότε κάνουμε κάτι και πότε δεν κάνουμε. Μόνο τότε το φέρνουμε σε λογαριασμό.

Γέροντα , παρ’όλο που τα ακολουθούμε όλα αυτά , εκείνα είναι ατίθασα. Μερικές φορές ξεπερνάνε κάθε όριο.
Ας δίνουμε καμιά φορά το κατσαβίδι και στο Χριστό για να ρυθμίζει τα πράγματα σφίγγοντας μερικές βίδες. Μη περιμένουμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.

Όταν, Γέροντα, το παιδί είναι μέσα στην Εκκλησία , αλλά μετά από κάποια ηλικία αρχίζει ν’αλλάζει συμπεριφορά , να ξεφεύγει , πώς πρέπει να ενεργούμε;
Με ηρεμία. Αν είναι κάτι πολύ σοβαρό να επεμβαίνουμε. Να παραβλέπουμε και τίποτε για να μην θυμώνει και γίνεται χειρότερο.

Όταν ένα παιδί μπλέξει με κακές παρέες και εγκαταλείψει το σπίτι του, ενώ δεν έχει πάρει πολύ Χριστό μαζί του, υπάρχουν ελπίδες να επανέλθει;
Αγάπη πήρε μέσα του; Όταν μέσα στο σπίτι υπάρχει αγάπη και το ίδιο το παιδί το περιβάλλουμε με αγάπη , και να φύγει και να μπλέξει με παρέες και με γλέντια , θα δει κάποια στιγμή ότι έξω δεν υπάρχει αγάπη. Θα δει ότι υπάρχει παντού υποκρισία και θα γυρίσει σπίτι. Ενώ αν θυμάται εχθρότητα και μίσος , δεν θα του κάνει καρδιά να πάρει τη στράτα του γυρισμού.

Όταν γνωρίσουμε το Χριστό αργά , δηλ. ενώ τα παιδιά μας έχουν ήδη μεγαλώσει , τι πρέπει να κάνουμε για να τα βάλουμε στο δρόμο του Θεού;
Εδώ μόνο η προσευχή φέρνει αποτέλεσμα. Πρέπει να ζητήσουμε από το Θεό με πολλή πίστη έλεος γι’αυτά τα παιδιά , που δεν ευθύνονται για την απιστία τους. Να αναγνωρίσουμε ότι η ευθύνη είναι μόνο δική μας , να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε ειλικρινά και ο Θεός θα βοηθήσει. Έχει Εκείνος τον τρόπο του. Όλο και κάποιο σωσίβιο θα τους ρίξει για να σωθούν.

Από το βιβλίο: "Υπάιθριο Αρχονταρίκι"
Καταγραφή διδαχών του π. Παϊσίου
του Πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Η ευχή των γονέων

Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά. Για αυτό φροντίζουν να έχουν την ευχή των γονέων. Δεν είδες ο Ιακώβ , μέχρι πού έφθασε , για να πάρη την ευλογία του πατέρα του; Και προβιά φόρεσε! Ειδικά η ευχή της μάνας είναι μεγάλο πράγμα! Κάποιος έλεγε: « Κάθε λόγος της μητέρας μου είναι και μια λίρα χρυσή ». Να , και πριν από καιρό πόση εντύπωση μου έκανε κάποιος από το Γιοχάνεσμπουργκ! Ήρθε στο Καλύβι το φθινόπωρο. « Γέροντα , η μάνα μου αδιαθέτησε , μου λέει , και ήρθα να την
δω ». Τρεις μήνες δεν πέρασαν , τα Χριστούγεννα ξαναήρθε. « Πώς πάλι εδώ;» , τον ρωτάω. « Έμαθα , μου λέει , πως πάλι αδιαθέτησε η μάνα μου και ήρθα να φιλήσω το χέρι της , γιατί είναι ηλικιωμένη και μπορεί να πεθάνει. Για μένα η μεγαλύτερη περιουσία είναι η ευχή της μάνας μου ». Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα , για να φιλήση το χέρι της μάνας του! Και τώρα τέτοια ευλογία έχει , που σκέφτεται να κάνει ένα γηροκομείο μεγάλο για τους κληρικούς και να το χαρίση στην εκκλησία. Δηλαδή τις ευλογίες δεν έχει που να τις βάλη κατά κάποιον τρόπο. Για μένα είναι φάρμακο μια τέτοια ψυχή. Είναι σαν να είμαι στην έρημο Σαχάρα και να βρίσκω ξαφνικά λίγο νερό. Αυτά χάνονται σιγά-σιγά.Ένας άλλος ήρθε μια μέρα με κλάματα στο Καλύβι. « Πάτερ , με καταράστηκε η μάνα μου. Στο σπίτι έχουμε όλο αρρώστιες , στεναχώριες , η δουλειά μου δεν πάει καλά », μου είπε. « Κι εσύ δεν θα ήσουν εντάξει » του λέω. Δεν μπορεί η μάνα σου άδικα να σε καταράστηκε ». « Ναι , μου λέει. Ήμουν κι εγώ ». « Να πας να ζητήσης συγχώρηση από την μάνα σου », του λέω. « Θα πάω , Πάτερ , μου λέει. Δώσε μου την ευχή σου ». « Την ευχή μου την έχεις , του είπα , αλλά να πάρης και την ευχή της μάνας σου ». « Δύσκολο να μου δώση την ευχή
της », μου λέει. « Να πας , κι αν δεν σου την δώση , να της πης: “ Μου είπε ένας Γέροντας πως κι εσύ θα παραδώσης ψυχή ”. Πήγε , και η μάνα του του ευχήθηκε: “Παιδί μου, να έχης την ευλογία του Αβραάμ! ”.Ήρθε μετά από λίγο καιρό στο Όρος με βυσσινάδες , με λουκούμια. Ήταν γεμάτος χαρά. Τα παιδιά του ήταν καλά , η δουλειά του πήγαινε καλά. Συνέχεια βούρκωνε και μου έλεγε: « δόξα τω Θεώ ». Άλλαξε η ζωή του και μιλούσε όλο πνευματικά. Πόσο μάλλον όταν κανείς έχη εξ αρχής σεβασμό προς τους γονείς! Πώς να μην έχει την ευλογία του Θεού;

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ